Από το καλό μου φίλο, συνάδελφο Μαθηματικό και Δ/ντή στο 2ο Γυμνάσιο του Γέρακα, Αντώνη Τζανακάκη, πήρα το παρακάτω κείμενο. Μου άρεσε πολύ και το δημοσιεύω εδώ. Φίλε, πολύ σ΄ ευχαριστώ.
Πρέπει
να τολμάμε, με την πλήρη έννοια της
λέξης, να μιλάμε για αγάπη χωρίς να
φοβόμαστε μη μας πουν γελοίους, υπερβολικά συναισθηματικούς, ή μη
επιστημονικούς, αν όχι αντιεπιστημονικούς .Πρέπει να τολμάμε για να πούμε
επιστημονικά, όχι απλώς να φλυαρούμε, ότι
μελετάμε, μαθαίνουμε, διδάσκουμε, γνωρίζουμε με ολόκληρο το σώμα μας. Τα
κάνουμε όλα αυτά με συναίσθημα, με πάθος, με επιθυμίες, με φόβο και με κριτική
σκέψη. Ωστόσο, ποτέ δε μελετάμε, δεν μαθαίνουμε, δεν διδάσκουμε ή δεν
γνωρίζουμε μόνο με την κριτική σκέψη. Πρέπει να τολμάμε έτσι ώστε να μπορούμε
να συνεχίσουμε να διδάσκουμε για πολύ καιρό υπό συνθήκες που ξέρουμε πολύ καλά :
χαμηλός μισθός, έλλειψη σεβασμού, και με τον πανταχού παρόντα κίνδυνο να
γίνουμε θύματα του κυνισμού. Πρέπει να τολμάμε να μάθουμε πώς να τολμάμε, για
να λέμε όχι στη γραφειοκρατικοποίηση του
νου στην οποία είμαστε εκτεθειμένοι κάθε
μέρα. Πρέπει να τολμάμε, για να μπορούμε να συνεχίσουμε να το κάνουμε ακόμα κι
όταν ακόμα από υλικής άποψης μας συμφέρει περισσότερο να πάψουμε να τολμάμε.
Paulo
Freire