Εγώ το φως μετάλαβα
κι εκεί σε πάει η καρδιά συνήθως
Υπ’ όψιν μου δεν τα `λαβα
του κόσμου τα χλωμά
Κατάλαβα
Εγώ το φως μετάλαβα
κι αντέχω τη φωτιά
στο στήθος
Υπ’ όψιν μου δεν τα `λαβα
του κόσμου τα χλωμά
κατάλαβα....
Tις προάλλες βρέθηκα κάτω απ το Χριστό...στο κάστρο. Περπάτησα στα στενά που πάντα ονειρευόμουν να περπατήσω. Καθώς αφέθηκα στην απέραντη ομορφιά του τοπίου, καθώς η ματιά χάνονταν στο άπειρο-πόσο όμορφο ήταν αλήθεια εκείνο το άπειρο.....-εκεί θα ένιωθα ότι είχα μεταλάβει πραγματικά του φωτός. Εκεί με προέτρεψα να σταθώ ακόμη πολύ όρθιος, ακόμη πιο δυνατός απέναντι στη φαινομενική δύναμη της ευτέλειας. Εκεί καθώς άφησα τη σκέψη να υψωθεί.... καθώς την άφησα να πυρωθεί από άλλες σκέψεις, εκεί πήρα δύναμη να αντισταθώ και όχι μόνο. Να υψώσω τοίχο ψηλό ίσαμε εκεί..... Εκεί που έβλεπα το ακλόνητο και την αλήθεια. Και καθώς έβλεπα πως πλησίαζα στη πύλη, ναι στη πύλη......, έπαιρνα δύναμη όλο και περισσότερη...... Προχώρα, μου είπα..... Προσπέρασε την παράνοια, μη της δίνεις σημασία, άκουσε τους ήχους της ψυχής σου. Κι έτσι έφτασα στο προορισμό μου δίχως να το καταλάβω. Έφτασα στο Χριστό στο Κάστρο. Κι εκεί ένιωσα ότι μετάλαβα του φωτός!!!!