Είχα γράψει....
Κι άσε με 'δω έτσι να μένω
έξω απ του χρόνου τα δεσμά
να σ΄αγαπώ, να σε πηγαίνω,
μπάνιο στ΄αθάνατα νερά....
τις μέρας μας για να μετρούν
εγώ τον χάνω τον καιρό μου
αφήνω άλλους να τα πουν....
Και ξαφνικά…. Απρόσμενα ένα ταξίδι στην Ανατολική Μεσόγειο….....
Μα ήταν απρόσμενα γκρίζα και τα χρόνια που πέρασαν…..
Κι έτσι…..
Βρίσκομαι κάτω απ τη Μανάρα...
Βλέπω τον προβολέα της να περιστρέφεται.
Βλέπω εκείνο το κτίριο που ήταν το σπίτι μας.
Ναι ήταν και η μεγάλη Χριστίνα μας εκεί.....
Πώς να διαγράψω τις μνήμες μου για εκείνη….
Ολοζώντανη εκείνη η στιγμή που την είδα να κατεβαίνει τη σκάλα στο αεροσκάφος της Ολυμπιακής…..
Αφήνομαι στη σκέψη μου…….. Καρδιά μου βιάστηκες να φύγεις νωρίς…….σκέφτομαι…..
Θάθελα πολύ να ξέρω πως υποδεχτήκατε τη Μαρία 'κείνη τη Δευτέρα της διαδρομής δίχως επιστροφή……συνεχίζω να ψελλίζω……
Θάθελα πολύ να ξέρω τι της είπε μα και τι ένιωσε η μάνα……..
Επανέρχομαι στο κύκλο της ομορφιάς. Αυτού του κύκλου για μια ζωή προσπαθώ να εντοπίσω το κέντρο αλλά και το μήκος της ακτίνας του.
Είναι μια νύχτα με τα αστέρια της όμορφης πόλης να οριοθετούν αλλόκοτα σχέδια....
Κατηφορίζω προς το Raouche...
To ξενοδοχείο των Λόρδων κλειστό...
Που είναι οι αλλοτινές φωταψίες του...
Τώρα είναι κλειστές οι πόρτες , κλεισμένα τα παράθυρα, να μου θυμίζουν την αντάρα του εμφύλιου...
Μα συνεχίζω να περπατώ....
Συνεχίζω να χαίρομαι τη νύχτα της Βηρυτού, σαν τότε….
Σαν τότε, στα χρόνια που οι χρωστήρες της ζωής μου ζωγράφιζαν όμορφα...
Στρίβω δεξιά...Αυτοκίνητα πολλά, πολλά και εκείνα τα service που κατέβαινα στο Bab Edriss...
H Mανάρα συνεχίζει να χαϊδεύει την ήρεμη θάλασσα, με το ασημένιο φως... Γνήσιο θηλυκό και η Μανάρα!!!!
Βλέπω και ζω ξεχωριστές στιγμές...
Είναι κάτι σαν θαύμα να βρίσκομαι εκεί...ξανά.
Ξανά με τα παιδιά.... κι όχι μόνο….
Μιλώ στο εντός μου...
"Μείνε εδώ" του λέω κοφτά.
" Μην αναζητήσεις εισιτήριο επιστροφής"....συνεχίζει να μου ψιθυρίζει η σκέψη μου....
Όχι μάτια μου θα αναζητήσω πλέον, της απαντώ.....
Σκέφτομαι…..
Ήταν και τότε παραμονή πρωτοχρονιάς. Ήταν μια βροχερή κρύα νύχτα με τον αέρα να φυσάει τόσο πολύ που να νομίζω ότι θα σπάσει τα τζάμια του διαμερίσματος.
Στο δρόμο τα αυτοκίνητα δίνουν τη δική τους συναυλία των ήχων.
Ξαναβλέπω τη Μανάρα να αφήνει νωχελικά το φως της στη θάλασσα…
Σκέφτομαι…… Αντεξε στη λαίλαπα του εμφύλιου και αντέχει….
Οι μνήμες και οι εξ αυτών συνειρμοί οργώνουν τους εγκεφαλικούς αύλακες…..
Οι σκέψεις βρίσκονται σε αντάρα…..
Μου έρχονται στο νου οι στίχοι του Α. Αλκαίου……
Μια παλιά φωτογραφία
αγκαλιά στη θάλασσα
χτες την έκανα κομμάτια
να μη βλέπουνε τα μάτια
πόσα χρόνια χάλασα!!!
Καλό βράδυ από την όμορφη πόλη…..
Είμαι εκεί…..
Χρόνια Πολλά, Καλή Πρωτοχρονιά.
Είθε το 2025 να φέρει στη ζωή όλων μας ό,τι όλα τα χρόνια που πέρασαν δεν μας έφεραν αλλά κι ακόμη πιο πολλά που θα ζεσταίνουν τις καρδιές μας.....