Η κοινωνική ανοχή βρίσκεται σε συνάρτηση με κάποια λεπτά όρια...

 «Και βέβαια είναι πιο εύκολο να φωνάζεις, να συμπεριφέρεσαι άσχημα, να βρίζεις από το να προσπαθείς να κατανοήσεις, να εξηγήσεις» (Λένιν).Μέσα στο γενικό ορυμαγδό που δημιουργεί η υπόθεση της Πάτρας, αλλά και τον ευρύτερο αντίκτυπο του πολέμου στην Ουκρανία, η ελληνική κοινωνία βιώνει μία κατάσταση αρκετά πιεστική και δύσκολη. Η ακρίβεια καλπάζει, οι λογαριασμοί μοιάζουν με «καταδικαστικές αποφάσεις για εγκλήματα» που δεν έκανες ποτέ, όλα τα κοινωνικά προβλήματα οξύνονται επικίνδυνα. Άλλοι λένε πως φταίει ο πόλεμος. Άλλοι πως φταίει η κυβέρνηση. Υπάρχουν και εκείνοι που δίνουν, ευστόχως..., συστημικές διαστάσεις στην ενεστωτική κατάσταση κρίσης. Αλλά και αυτοί που καταλαβαίνουν πως φταίνε όλες οι προηγούμενες παράμετροι. Δίπλα και η κοινωνική-λαϊκή θυμοσοφία, που ενίοτε είναι ανίκητη, και η οποία έχει βγάλει το δικό της πόρισμα: «πάνε κάποιοι να βγάλουν τη χασούρα που είχαν στην πανδημία πάνω στις πλάτες του κοσμάκη»... Διαβάστε εδώ όλο το δημοσίευμα από την εφημερίδα των συντακτών.