Στην Αγία Λαύρα της Μεγαλονήσου!!!!

Η σιωπή που περπάτησε μαζί μου, μαζί μας........

Ξέρω πως τις προάλλες παρακολουθούσες τα βήματά μου.

Τα βήματά μας. Από εκεί ψηλά.

Ίσως να μην περίμενες να με διακρίνεις εκεί,

στην Αγία Λαύρα του νησιού — εκεί όπου κάποτε στάθηκες κι εσύ,

σκιερός προσκυνητής της μνήμης,

αφήνοντας ίχνη που τώρα ανασαίνουν στη σιωπή.

Ξέρω…

πως τα μάτια της ψυχής σου πλημμύρισαν,

καθώς έβλεπες τα δάκρυά μου να κυλούν άηχα —

όχι στα μάγουλα,

μα βαθιά, στο αθέατο.

Μα πες μου…

Δεν ήταν εύλογο εκείνο που συνέβη;

Δεν φωνάζει άραγε η καρδιά στον καιρό της μνήμης;

Δεν ραγίζει η σιωπή όταν την πατήσεις με σεβασμό;

Πόσο το ποθούσα να περπατούσες δίπλα μας,

να σε αγγίζει κι εσένα το αεράκι που δεν φαίνεται,

μα νιώθει τα πάντα…

συνοδοιπόρος άυλος και ευγενής.

Το χαμόγελό μου εκεί,

στην Αγία Λαύρα της ψυχής,

πάλεψε να γεννηθεί.

Συμφωνείς;