Ένα αξιόλογο κείμενο που μου έστειλε πριν λίγο ένας φίλος.

Κάποτε, δίπλα από ένα γραφείο που είχα, υπήρχε ένα παλιό κοιμητήριο. Παράξενο..και όμως, όταν έβρισκα λίγο χρόνο, (οκ και όταν ήταν κλειστό το τυροπιτάδικο) έμπαινα μέσα και περπατούσα ανάμεσα στους τάφους. Είχε μια παράξενη γαλήνη εκεί μέσα, σαν να έμπαινα σε έναν χώρο όπου όλα όσα με απασχολούσαν έξω έχαναν ξαφνικά το βάρος τους. Οι φωνές, τα deadlines, τα μικροδράματα… έμεναν πίσω.

Κοιτούσα τις πλάκες, τα ονόματα, τις ημερομηνίες. Μικρά παιδιά που δεν πρόλαβαν σχεδόν να γευτούν τον κόσμο. Ηλικιωμένοι που είχαν ζήσει δεκαετίες και ίσως κουβαλούσαν μέσα τους ιστορίες που κανείς δεν θα μάθει ποτέ. Κι όμως, όλοι εκεί, στην ίδια σειρά, σαν μια βουβή υπενθύμιση ότι στο τέλος ο θάνατος δεν ξεχωρίζει. Δεν κοιτά αν ήσουν πλούσιος ή φτωχός, επιτυχημένος ή αποτυχημένος, αγαπητός ή ξεχασμένος. Μας βάζει όλους στο ίδιο τοπίο της σιωπής.

Εκεί συνειδητοποιούσα πόσο μάταια είναι τα περισσότερα από αυτά που μας καίνε στην καθημερινότητα. Ο φόβος μήπως δεν προλάβουμε, μήπως δεν είμαστε αρκετοί, μήπως δεν φανούμε σωστοί στα μάτια των άλλων. Το ότι πρέπει να τρώμε ρυζογκοφρέτα για σνακ. 

Στο κοιμητήριο όλα αυτά φάνταζαν σκηνικά μιας μικρής θεατρικής παράστασης που παίζεται για λίγο και μετά σβήνει.

Κι όμως, εκεί μέσα αναδυόταν και η άλλη όψη. Ότι αν η ζωή είναι τόσο εύθραυστη, τότε ακριβώς αυτό της δίνει το βάθος. Αν όλα καταλήγουν στο ίδιο σημείο, τότε η διαφορά βρίσκεται μόνο σε αυτό που επιλέγουμε να ζήσουμε στο «ενδιάμεσο» στη γραμμή ανάμεσα στις δύο ημερομηνίες.

Ο Γιάλομ λέει ότι η επίγνωση του θανάτου είναι η πύλη προς την αυθεντική ζωή. Και εκεί, ανάμεσα στους τάφους, το ένιωθα στο πετσί μου…δεν είναι ο θάνατος που μας απειλεί, είναι ο κίνδυνος να ζήσουμε μισή ζωή. Να αφήσουμε τα όνειρά μας να γίνουν αναβολές, να καταπιούμε τις λέξεις που θέλαμε να πούμε , να ξεχάσουμε να πιάσουμε το χέρι κάποιου όσο είναι ακόμη εδώ.

Στο τέλος, δεν μένει τίποτα παρά το αποτύπωμα που αφήσαμε στις ψυχές των άλλων, στην σύνδεση . Όχι τα βιογραφικά μας, ούτε οι λογαριασμοί μας.

Ισως εκεί είναι το νόημα. Στο βλέμμα, στην αγάπη, στην τόλμη και θάρρος να ζεις σαν να ξέρεις ότι όλα είναι περαστικά. Γιατί όλα είναι…ακόμα και η ζωή . 

Ευάγγελος Ορφανίδης κλινικός ψυχολόγος.

Ευχαριστώ το καλό μου φίλο τον Αστραπόγιαννο, για την αποστολή του κειμένου του κ. Ευάγγελου Ορφανίδη.