Ο υπερτουρισμός ως μηχανή αποκλεισμού

 Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από την εφημερίδα "Αγώνας της Κρήτης".

Φιλόσοφοι που τρελάθηκαν από τις ίδιες τους τις θεωρίες

 Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από την εφημερίδα ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ.

Ο καιρός φρεσκάρισε για τα καλά.

 Δείτε το βίντεο από την άφιξη πλοίων σήμερα στη Ραφήνα.

Επίσκεψη στο χωριό Βωλάξ της Τήνου.

 Δείτε το ενδιαφέρον βίντεο.

Η OpenAI λανσάρει δωρεάν μοντέλα που τρέχουν και σε PC

 Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το in.gr.

Δημήτρης Νανόπουλος: Ο Mετάνθρωπος δεν θα έχει ανάγκη να πιστεύει σε κάτι

 Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το antikleidi.com.

Ιδιαίτερα ανησυχητική είναι η ξηρασία στην Ελλάδα – Ποιο είναι το πρόβλημα;

 Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το vita.gr.

Στη Πύλη της άμμου......

 Σαν να βγήκε απ’ τις σελίδες ενός παλιού χρονικού, η Πύλη της Άμμου στέκει ακόμη — βουβή και σκονισμένη — στη βορειοανατολική άκρη της παλιάς πόλης των Χανίων. Δεν φωνάζει, δεν καμαρώνει· κι όμως, όσοι ξέρουν να ακούν τις πέτρες, καταλαβαίνουν πως εκεί κρύβεται ένας παλμός άλλων εποχών. Εκεί όπου τελειώνει ο κόσμος της τειχισμένης πόλης κι αρχίζει η αμμουδιά, το πέρασμα προς την ανοιχτή θάλασσα.

Χτίστηκε στα χρόνια των Ενετών, όταν η Κρήτη ήταν στολίδι της Γαληνοτάτης. Η Πύλη ήταν τόξο φρουρούμενο, με καμάρες και λίθινες σιωπές, που άνοιγε το πέρασμα στους εμπόρους και στους στρατιώτες, στους χωρικούς και στους ταξιδιώτες. Από εκεί περνούσαν φωνές και ονειροπολήσεις, ξύλα και σίδερα, δέρματα και κρασί· η πόλη ανάσαινε μέσα απ’ αυτήν.

Όμως η Πύλη δεν είδε μόνο εμπορικές μέρες· είδε και φοβερές. Στους πολέμους, σφραγίστηκε· στις επαναστάσεις, βομβαρδίστηκε· στους σεισμούς, ράγισε. Κι όταν η βουή της Ιστορίας σώπασε, η Πύλη έμεινε να θυμάται.

Την προσπέρασαν γενιές ανθρώπων: Τούρκοι, Έλληνες, Ευρωπαίοι· άλλοι την περνούσαν βιαστικά, άλλοι στάθηκαν κάτω απ’ το θόλο της κι έπιασαν το μέτωπό τους — να αναμετρηθούν με το βάρος του χρόνου.

Σήμερα, η Πύλη της Άμμου δεν ανοίγει πια προς κάποια έρημη ακτή· οδηγεί σε δρόμους και κτήρια σύγχρονα. Μα αν πλησιάσεις, θα δεις πάνω στις πέτρες της ρωγμές γεμάτες ψίθυρους. Ακόμη μπορείς να διακρίνεις κάτι από τον ενετικό της ρυθμό, τις λιτές της γραμμές, τα λησμονημένα σύμβολα. Ένα αρχιτεκτονικό υπόλοιπο, μια ανάμνηση ντυμένη με τη σκόνη των καιρών.

Και η γειτονιά τριγύρω – ήσυχη, με δρομάκια που μυρίζουν βασιλικό και υγρασία – μοιάζει να την σέβεται. Κάθετα σ’ εκείνη την είσοδο της Ιστορίας, περνούν πια αυτοκίνητα και άνθρωποι βιαστικοί. Λίγοι σταματούν, λίγοι σκύβουν το κεφάλι.

Όμως η Πύλη είναι εκεί· και όσο υπάρχει, κάτι από τη λεβεντιά των Χανίων δεν έχει χαθεί. Μια χαραμάδα στον χρόνο, ένα πέρασμα – όχι πια προς τη θάλασσα, αλλά προς τη μνήμη.