Κλιματική αλλαγή: Οι καύσωνες σκοτώνουν εργαζομένους καθώς γίνονται πολύ πιο θανατηφόροι

 Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το in.gr.

Γιατί το πρώτο ραντεβού έχει γίνει τόσο δύσκολο σήμερα;

Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το in.gr. 

Στην ανταρσία της σκέψης......

Έτσι απλά, σχεδόν χωρίς να το καταλάβω, έγραψα…
Στην εποχή εκείνη, την εποχή της ανταρσίας της σκέψης.
Ήταν σαν τότε, που βρέθηκα παραπλεύρως του μεγάλου κάστρου 
εκεί όπου οι σκιές των αιώνων ακουμπούν πάνω στα πελεκητά πετρώματα,
κι ο άνεμος μιλάει τη γλώσσα των σιωπηλών υπερασπιστών του χρόνου.

Καθώς περνούσα απ’ την Οδό Σεφέρη,
πλάι στο μικρό βιβλιοπωλείο της Μίνωος,
εκεί που το μελάνι μυρίζει ακόμη αντίσταση,
και λίγο πιο κάτω απ’ τις πολεμίστρες,
τις καμάρες των Βυζαντινών χτιστάδων —
εκεί, ναι, σημειώθηκε η έναρξη.

Η επανάσταση της σκέψης.

Οι σημαίες, υψωμένες ψηλά,
έτοιμες να συναντήσουν τον άνεμο του νου.
Οι σάλπιγγες ηχούν — όχι για επίθεση,
μα για εγρήγορση.
Οι φρουροί των ιδεών παίρνουν θέση μάχης,
ενώ οι πολυβολητές επανδρώνουν τα πολυβολεία του πνεύματος,
ρίχνοντας λέξεις αντί για σφαίρες,
έννοιες αντί για μολύβια.

Οι ουλαμαγοί, στα μετόπισθεν,
φροντίζουν τον ανεφοδιασμό.
Με πολεμοφόδια — ναι — και άλλα.
Μην ρωτήσεις τι είναι τ’ άλλα...
Οι κατάσκοποι καραδοκούν.
Κι η σιωπή είναι κι αυτή μια μορφή άμυνας.

Και τότε, απροσδόκητα, γεννιέται μέσα μου μια ερώτηση.
Όχι απ’ αυτές που λέγονται —
απ’ τις άλλες, τις αθόρυβες, τις ουσιώδεις:

Πού έχουμε ξανασυναντηθεί;
Μήπως στο παλάτι των Δόγηδων,
σε μια προηγούμενη ζωή,
κάτω απ’ τις λάμπες της Αναγέννησης;
Ή μήπως στη βρατσέρα για την Κωστάντζα,
όταν η Μεσόγειος μύριζε προσδοκία και εξορία;

Και τότε εγώ απαντώ. Όχι με στόμα,
μα με μια κίνηση των ματιών,
μ’ ένα νεύμα της ψυχής:

Αλήθεια, τόσο γρήγορα ξέχασες;