Σάββατο 3 Απριλίου 2010
Το Ευαγγέλιο της Αναστάσεως
Και διαγενομένου του Σαββάτου, Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία η του Ιακώβου και Σαλώμη ηγόρασαν αρώματα, ίνα ελθούσαι αλείψωσιν αυτόν. Και λίαν πρωΐ της μιας Σαββάτων έρχονται επί το μνημείον, ανατείλαντος του ηλίου και έλεγον προς εαυτάς· τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου; Και αναβλέψασαι θεωρούσιν ότι αποκεκύλισται ο λίθος· ην γαρ μέγας σφόδρα. Και εισελθούσαι εις το μνημείον, είδον νεανίσκον καθήμενον εν τοις δεξιοίς, περιβεβλημένον στολήν λευκήν· και εξεθαμβήθησαν. Ο δε λέγει αυταίς· μη εκθαμθείσθε· Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένον; ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε· ίδε ο τόπος, όπου έθηκαν αυτόν. Αλλ' υπάγετε είπατε τοις μαθητές αυτού και τω Πετρω ότι προάγει υμάς είς την Γαλιλαίαν· εκεί αυτόν όψεσθε, καθώς είπε υμίν�». (Μαρκ. 16, 1-7).
Χριστός Ανέστη
Αφού κλείστε την μουσική του blog (στα δεξιά του) δείτε κι ακούστε το βίντεο με τον Πέτρο Γαϊτάνο να ψέλνει το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ.
Μεγάλο Σάββατο σήμερα
τὴν θεόσωμον Ταφήν, καὶ τὴν εἰς Ἄδου Κάθοδον
τοῦ Κυρίου καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἑορτάζομεν
δι' ὧν τῆς φθορᾶς τὸ ἡμέτερον γένος ἀνακληθέν,
πρὸς αἰωνίαν ζωὴν μεταβέβηκε».
Το απόγευμα της Μεγάλης Παρασκευής, αφότου εξέπνευσε ο Κύριος επί του σταυρού, έπρεπε να ταφεί και μάλιστα βιαστικά, διότι όπως μας πληροφορεί ο ιερός Ευαγγελιστής οι Ιουδαίοι «ἵνα μὴ μείνῃ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ τὰ σώματα ἐν τῷ σαββάτῳ, ἐπεὶ παρασκευὴ ἦν· ἦν γὰρ μεγάλη ἡ ἡμέρα ἐκείνου τοῦ σαββάτου· ἠρώτησαν τὸν Πιλᾶτον ἵνα κατεαγῶσιν αὐτῶν τὰ σκέλη, καὶ ἀρθῶσιν» (Ιωάν.19: 31). Οι στρατιώτες με χονδρές σιδερένιες βέργες τσάκισαν τα κόκαλα των δύο συσταυρωμένων ληστών, για να επιταχύνουν το θάνατό τους, διότι ακόμη δεν είχαν εκπνεύσει.
«ἐπὶ δὲ τὸν Ἰησοῦν ἐλθόντες ὡς εἶδον αὐτὸν ἤδη τεθνηκότα, οὐ κατέαξαν αὐτοῦ τὰ σκέλη, ἀλλ' εἷς τῶν στρατιωτῶν λόγχῃ αὐτοῦ τὴν πλευρὰν ἔνυξε, καὶ εὐθέως ἐξῆλθεν αἷμα καὶ ὕδωρ» (Ιωάν.19:33). Αυτό σημαίνει ότι ο θάνατος του Κυρίου υπήρξε πραγματικός.
Κοντά στο σταυρό του Κυρίου είχαν απομείνει μόνο η Θεοτόκος και οι μαθήτριές Του, οι οποίες συνέπασχαν με Αυτόν, έκλαιγαν και πενθούσαν το άδικο πάθος και το θάνατό Του. Αντίθετα οι ένδεκα μαθητές είχαν κρυφτεί για το φόβο των Ιουδαίων (Ιωάν.20:19). Όμως ήταν αδύνατο σ’ αυτές να αναλάβουν το δύσκολο έργο της αποκαθηλώσεως και της ταφής του Χριστού. Το πιο ανυπέρβλητο εμπόδιο ήταν η αίτηση στον Πιλάτο να τους δοθεί η άδεια της ταφής.
Το έργο αυτό ανάλαβαν οι ευσεβείς άρχοντες Ιωσήφ και Νικόδημος. «ἐλθὼν Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἁριμαθαίας, εὐσχήμων βουλευτής, ὃς καὶ αὐτὸς ἦν προσδεχόμενος τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. ὁ δὲ Πιλᾶτος ἐθαύμασεν εἰ ἤδη τέθνηκε, καὶ προσκαλεσάμενος τὸν κεντυρίωνα ἐπηρώτησεν αὐτὸν εἰ πάλαι ἀπέθανε· καὶ γνοὺς ἀπὸ τοῦ κεντυρίωνος ἐδωρήσατο τὸ σῶμα τῷ Ἰωσήφ. καὶ ἀγοράσας σινδόνα καὶ καθελὼν αὐτὸν ἐνείλησε τῇ σινδόνι καὶ κατέθηκεν αὐτὸν ἐν μνημείῳ ὃ ἦν λελατομημένον ἐκ πέτρας, καὶ προσεκύλισε λίθον ἐπὶ τὴν θύραν τοῦ μνημείου» (Μάρκ.15: 43-46).
Τότε μαζεύτηκαν οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι στον Πιλάτο και τον παρακάλεσαν να ασφαλίσει τον τάφο του Χριστού μέχρι την Τρίτη ημέρα, διότι, όπως έλεγαν, «έχουμε υποψία μήπως οι μαθητές του κλέψουν την νύχτα το σώμα του Ιησού και κηρύξουν κατόπιν στο λαό ότι αναστήθηκε, όπως προείπε ο πλάνος εκείνος, όταν ακόμα ζούσε. Και τότε η πλάνη αυτή θα είναι χειρότερη από την πρώτη».
Ο Πιλάτος, αφού τους άκουσε, έδωσε την άδεια και πήγαν και ασφράγισαν τον τάφο. Για ασφάλεια, τοποθέτησαν και μια φρουρά από στρατιώτες και αποχώρησαν.
Παρασκευή 2 Απριλίου 2010
Τρίτος ψαλμός
ΤΡΙΤΟΣ ΨΑΛΜΟΣ
του Μαχμούντ Νταρουίς, Παλαιστίνιου ποιητή
του Μαχμούντ Νταρουίς, Παλαιστίνιου ποιητή
Τις μέρες, όταν τα λόγια μου
ήταν χώμα ...
Ήμουνα φίλος με τους μίσχους του σιταριού.
Τις μέρες, όταν τα λόγια μου
ήταν οργή
Ήμουνα φίλος με τις αλυσίδες.
Τις μέρες, όταν τα λόγια μου
ήταν πέτρες
Ήμουνα φίλος με τα ρέματα.
Τις μέρες, όταν τα λόγια μου
ήταν εξέγερση
Ήμουνα φίλος με τους σεισμούς.
Τις μέρες, όταν τα λόγια μου
ήταν πικρά μήλα
ήταν πικρά μήλα
Ήμουνα φίλος με την αισιοδοξία.
Αλλά όταν τα λόγια μου
έγιναν μέλι ...
οι μύγες κάλυψαν
τα χείλη μου! ...
Μετάφραση noctoc
Κι εγώ, ο admin, ταξίδεψα στη γη και στους ανθρώπους που με φιλοξένησαν στη νιότη μου. Που έζησα τους καημούς και την αγωνία τους για την ελευθερία που που τη φλέρταρε ο θάνατος. Κι εκεί γύρω-γύρω από το σχολειό μου, οι παράγκες ήταν σύμβολο αξιοπρέπειας και θέλησης για ζωή. Εκεί, στο Mkalles, στο Μπερούτι.
Κι εγώ, ο admin, ταξίδεψα στη γη και στους ανθρώπους που με φιλοξένησαν στη νιότη μου. Που έζησα τους καημούς και την αγωνία τους για την ελευθερία που που τη φλέρταρε ο θάνατος. Κι εκεί γύρω-γύρω από το σχολειό μου, οι παράγκες ήταν σύμβολο αξιοπρέπειας και θέλησης για ζωή. Εκεί, στο Mkalles, στο Μπερούτι.
Δημοσίευμα της εφημερίδας "Ο ΔΗΜΟΤΗΣ"
H πρώτη σελίδα της εφημερίδας.
O admin απευθύνοντας λίγα λόγια στους μαθητές μας.
Από αριστερά η κ. Μαρία Πολύζου, Δ/ντρια του Μουσείου Μαραθωνίου Δρόμου, στο βήμα η υπεύθυνη του ΓΡΑΣΕΠ του Σχολείου μας κ. Γουργιώτου Γεωργία και καθιστός ο Δήμαρχος Μαραθώνα κ. Σπύρος Ζαγάρης.Διαβάστε εδώ για το πως η εφημερίδα Ο ΔΗΜΟΤΗΣ της Ν. Μάκρης έκανε πρωτοσέλιδο κι έγραψε για την εκδήλωση του Σχολείου μας, σχετικά με την επαγγελματική αποκατάσταση των νέων μας, στο Μουσείο του Μαραθωνίου Δρόμου.
Η ηρεμία της ακινησίας
Καθώς διαβάζω τις "μέρες"... Γράφει λοιπόν ο ποιητής.
Συλλογιζόμουνα κοιτάζοντας ότι κατά βάθος με την ακινησία δε βρίσκεις την ηρεμία. Το πέρασμα του χρόνου μ΄ ένα είδος χορού μπορείς να το φτάσεις και να ισορροπήσεις σε γαλήνη.
Βίντεο για την Μεγάλη Παρασκευή
Αφού κλείστε την μουσική του blog (στα δεξιά του) δείτε κι ακούστε το βίντεο.
Πάσχα στα Δαυγάτα της Κεφαλονιάς
Αφού κλείστε τη μουσική του βίντεο, στα δεξιά του, δείτε ένα μικρό βίντεο σχετικά με το πως εορτάζεται το Πάσχα στα Δαυγάτα της Κεφαλονιάς.
Παιδιά αφημένα στην τύχη τους
Διαβάστε εδώ το δημοσίευμα από ΤΟ ΒΗΜΑ και αισθανθείτε την αγωνία των ανθρώπων αυτών για το μέλλον τους.
Βάσεις Μεταθέσεων έτους 2010
Δείτε εδώ τις βάσεις μεταθέσεων έτους 2010 των καθηγητών Β/θμιας Εκπαίδευσης για όλες τις περιοχές μετάθεσης.
Ενημέρωση γονέων
Σύμφωνα με την ανακοίνωση του Υπουργείου Παιδείας, Δια Bίου Μάθησης και Θρησκευμάτων τα μαθήματα στα Γυμνάσια λήγουν στις 12 Μαΐου. Αυτό σημαίνει πως στις 11 Μαΐου οι μαθητές θα προσέλθουν για τελευταία μέρα στο σχολείο οπότε και θα τους δοθεί το πρόγραμμα των προαγωγικών και απολυτηρίων εξετάσεων. Στις 12/5 θα συνεδριάσει ο Σύλλογος των Καθηγητών για την έκδοση αποτελεσμάτων λόγω ελλειπούς ή και ανεπαρκούς φοίτησης. Από το ιστολόγιο αυτό θα σας ενημερώνουμε σχετικά με τις εξετάσεις στο Γυμνάσιο Μαραθώνα αμέσως μόλις κάποια νεότερη είδηση.
Mεγάλη Παρασκευή
τὰ ἅγια καὶ σωτήρια καὶ φρικτὰ Πάθη
τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπιτελοῦμεν,
τοὺς ἐμπτυσμούς, τὰ ῥαπίσματα, τὰ κολαφίσματα, τὰς ὕβρεις,
τοὺς γέλωτας, τὴν πορφυρᾶν χλαίναν, τὸν κάλαμον,
τὸν σπόγγον, τὸ ὄξος, τοὺς ἤλους, τὴν λόγχην,
καὶ πρὸ πάντων, τὸν σταυρόν, καὶ τὸν θάνατον, ἃ δι' ἡμᾶς ἑκὼν κατεδέξατο,
ἔτι δὲ καὶ τὴν τοῦ εὐγνώμονος Ληστοῦ, τοῦ συσταυρωθέντος αὐτῷ,
σωτήριον ἐν τῷ Σταυρῶ ὁμολογίαν».
Την ημέρα αυτή τελούμε την ανάμνηση των φρικτών και σωτήριων Παθών του Κυρίου Ιησού Χριστού και απ’ αυτό το γεγονός καθιερώθηκε και η νηστεία της Παρασκευής.
Αφού λοιπόν ο Ιησούς παραδόθηκε στους στρατιώτες, τον γυμνώνουν, του φορούν κόκκινη χλαμύδα, του βάζουν ακάνθινο στεφάνι και καλάμι στο χέρι αντί σκήπτρου. Κατόπιν τον προσκυνούν χλευαστικά, τον φτύνουν και τον χτυπούν στο πρόσωπο και το κεφάλι.
Στη συνέχεια, αφού του φόρεσαν και πάλι τα ρούχα του, του δίνουν τον Σταυρό και έρχεται στον τόπο της καταδίκης, τον Γολγοθά. Εκεί, σταυρώνεται ανάμεσα σε δύο ληστές, βλασφημείται απ’ όσους περνούν μπροστά του και οι στρατιώτες τον ποτίζουν χολή και ξύδι.
Μετά από λίγο, ο Κύριος, φώναξε δυνατά: «Τετέλεσται» και έτσι εκπνέει «ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» . Κατά τον θάνατο του κυρίου, τρέμει από φόβο και αυτή η άψυχη κτίση. Έπειτα λογχίζεται από τους στρατιώτες στην πλευρά του και τρέχει αίμα και νερό.
 | Τέλος, κατά το ηλιοβασίλεμα, έρχεται ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας και ο Νικόδημος μαζί του, κρυφοί μαθητές του Χριστού, αποκαθηλώνουν από τον Σταυρό το πανάγιο σώμα του διδασκάλου τους, το αρωματίζουν, το τυλίγουν σε καθαρό σεντόνι και το θάβουν σε καινούργιο μνημείο, κυλώντας πάνω στο στόμιό του μεγάλη πέτρα. |
«Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου, ὁ ἐν ὕδασι τὴν γὴν κρεμάσας. Στέφανον ἐξ ἀκανθῶν περιτίθεται, ὁ τῶν Ἀγγέλων Βασιλεύς. Ψευδὴ πορφύραν περιβάλλεται, ὁ περιβάλλων τὸν οὐρανὸν ἓν νεφέλαις. Ῥάπισμα κατεδέξατο, ὁ ἐν Ἰορδάνῃ ἐλευθερώσας τὸν Ἀδάμ. Ἦλοις προσηλώθη, ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας. Λόγχη ἐκεντήθη, ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου. Προσκυνούμέν σου τὰ Πάθη Χριστέ. Δεῖξον ἡμῖν, καὶ τὴν ἔνδοξόν σου Ἀνάστασιν»
«Σήμερα κρεμάται πάνω στο ξύλο (του Σταυρού) Εκείνος που πάνω στα νερά κρέμασε τη γη. Στεφάνι από αγκάθια φοράει στο κεφάλι ο Βασιλιάς των Αγγέλων, Ντύνεται με ψεύτικη βασιλική χλαμύδα, Αυτός που ντύνει με σύννεφα τον ουρανό, Δέχτηκε ράπισμα Εκείνος που (με το βάπτισμά Του) στον Ιορδάνη ελευθέρωσε τον Αδάμ (το ανθρώπινο γένος). Με καρφιά καρφώθηκε ο Νυμφίος της Εκκλησίας. Με λόγχη τρυπήθηκε ο υιός της Παρθένου. Προσκυνούμε τα Πάθη Σου, Χριστέ. Δείξε μας και την ένδοξη Ανάστασή Σου».
Aι γενεαί πάσαι
Αφού κλείστε την μουσική του blog, στα δεξιά του, ακούστε το σημερινό τροπάριο.Θα το ακούσωμε και απόψε στη περιφορά του Επιταφίου του Ι. Ν. Αγίου Παντελεήμονος Παραλίας Μαραθώνα που θα παραβρεθώ.
Πέμπτη 1 Απριλίου 2010
Mε συγκίνησε ο πατέρας του κοριτσιού...
Στο ειδησεογραφικό κανάλι www.in.gr διαβάζω... και συγκινούμαι...
Διευθυντής σε δύο δημοτικά σχολεία στην πατρίδα του, στο Γκάζνι του Αφγανιστάν, ο Μοχάμεντ Νατζάφι αποφάσισε να μεταναστεύσει για να γλιτώσει την οικογένειά του από την καταπίεση των Ταλιμπάν.
Για να βρει μία καλύτερη τύχη, η οικογένεια του Μοχάμεντ Νατζάφι πούλησε όλα της τα υπάρχοντα και βρήκε μέσω Πακιστάν τους δουλεμπόρους που θα τη μετέφεραν στην Ευρώπη μέσω Τουρκίας. Όμως -όπως ο ίδιος λέει- «ο θάνατος μάς παραμόνευε στην Αθήνα».
Σε συνέντευξή του στα Νέα, ο πατέρας του 15χρονου Αφγανού που σκοτώθηκε στα Πατήσια ζητά να συλληφθούν οι δράστες, ενώ υπερασπιζόμενος την αξιοπρέπεια της οικογένειάς του δηλώνει κατηγορηματικά: «Ρακοσυλλέκτες δεν ήμασταν ποτέ».
«Ο θάνατος του Χαμί πρέπει να γίνει η αφορμή να ακουστεί η φωνή των εκατομμυρίων προσφύγων. Να μάθει ο κόσμος σε τι κατάσταση βρισκόμαστε» λέει.
«Ακολούθησα την οικογενειακή μας παράδοση. Έγινα δάσκαλος όπως ο πατέρας μου που έφτιαξε τα δύο αυτά σχολεία. Οι Ταλιμπάν όμως δεν θέλουν την εκπαίδευση κι εγώ δεν μπορούσα να αφήσω τα παιδιά μου και ακόμη περισσότερο τις κόρες μου χωρίς εκπαίδευση. Όταν ήρθαν οι Αμερικανοί πιστέψαμε πως είχαμε τελειώσει με τους Ταλιμπάν. Τον τελευταίο καιρό όμως απέκτησαν και πάλι δύναμη και η ζωή έγινε και πάλι εφιάλτης» αναφέρει.
«Από τον πατέρα μου είχα μάθει πολλά για την ελληνική ιστορία και κυρίως για τον Μέγα Αλέξανδρο που στο Αφγανιστάν το όνομά του είναι πολύ σημαντικό. Όταν μαζέψαμε τα λεφτά είπα στην οικογένειά μου πως θα πάμε να μείνουμε στην Ελλάδα. Ήθελα τα παιδιά μου να μάθουν τη γλώσσα και να ζήσουμε σε μια χώρα που θαυμάζαμε για τον πολιτισμό της. Δυστυχώς αφήσαμε πίσω μας τις βόμβες πιστεύοντας πως είχαμε σωθεί, αλλά ο θάνατος μάς παραμόνευε στην Αθήνα» προσθέτει.
Βρίσκεται στον Ερυθρό Σταυρό, όπου νοσηλεύεται η σύζυγός του σε κατάσταση σοκ. «Πρέπει να φύγω, με χρειάζεται. Μετά θα πάω στην κορούλα μου. Οι γιατροί μού λένε πως ίσως γλιτώσει τα ματάκια της, αλλά η μικρή είναι ακόμη σε καταστολή και δεν μπορώ να της μιλήσω» λέει.
Το βράδυ της Κυριακής βρισκόταν στο σπίτι ενός φίλου του, κοντά στο σημείο της έκρηξης. Όπως λέει, άκουσε τη φασαρία και προσπάθησε να πλησιάσει να δει τι είχε συμβεί. Όμως οι αστυνομικοί είχαν αποκλείσει την περιοχή. Επειδή δεν έχει χαρτιά και ήθελε να αποφύγει τον έλεγχο, δεν επέμεινε. Δεν φανταζόταν, ωστόσο, το κακό που είχε συμβεί. Μη μπορώντας να περάσει από το σημείο για να φτάσει σπίτι του, κοιμήθηκε στο φιλικό του σπίτι. Την άλλη μέρα έμαθε τι συνέβη.
Μόλις έγινε γνωστή η ταυτότητα του θύματος, πολλοί υποστήριξαν ότι η γυναίκα του και τα παιδιά του ήταν ρακοσυλλέκτες και πως έψαχναν τα σκουπίδια για να βρουν φαγητό. Ο Μοχάμεντ Νατζάφι το διαψεύδει κατηγορηματικά: «Ρακοσυλλέκτες δεν ήμασταν ποτέ. Η αλήθεια είναι πως καμιά φορά η μικρή (η Φερστέ) όταν έβλεπε πεταμένο ένα παιχνίδι που δεν μπορούσα να της αγοράσω - γιατί σίγουρα λεφτά δεν μας περίσσευαν- το μάζευε. Έβρισκε καμία κούκλα, την καθάριζε, την έπλενε και έπαιζε. Εκείνο το βράδυ είδε την τσάντα και σκέφτηκε πως κάτι καλό θα ήταν εκεί μέσα».
Όσο για το εάν θα παραμείνει στην Ελλάδα ή όχι, ο Μοχάμεντ Νατζάφι τονίζει πως, πλέον, έχει έναν ακόμα λόγο να μείνει εδώ, αφού «εδώ θα είναι θαμμένος ο γιος μου».
Κι εγώ σαν δάσκαλος συμπληρώνω με μια ευχή...
Πόση ανθρωπιά Θεέ μου είναι τούτη. Τούτη τη μέρα που σταυρώνεσαι Κύριε, μη σταυρώνεις τους γονείς του μικρού κοριτσιού που δίνει τη δική του μάχη. Γιατί εσύ Κύριε αγαπάς τα μικρά παιδιά. Βόηθησε και το ίδιο να δεί το φως, αυτό το δικό σου δώρο στους ανθρώπους!!!
Mνήμες της χτεσινής πανσέληνου.
Η μνήμη είναι ζωντανή.
Ζει με αναμνήσεις της χτεσινής πανσέληνου.
Επειδή το πουγκί με τα συναισθήματα
δόθηκε μαζί με χρυσάφι...
Η άνοιξη προσέρχεται με προσφορές ψυχής.
Είδες τους ερωδιούς που πέταξαν
με κατεύθυνση τα λατομεία του έρωτα;
Κι εγώ στο νου μου σκεπτόμουν τις σμιλεμένες εφαρμογές
του "Φ" στην ύπαρξή σου.
Σημ. "Φ": Ο χρυσός αριθμός στο πρόβλημα της χρυσής τομής στην Ευκλείδια Γεωμετρία.
Ζει με αναμνήσεις της χτεσινής πανσέληνου.
Επειδή το πουγκί με τα συναισθήματα
δόθηκε μαζί με χρυσάφι...
Η άνοιξη προσέρχεται με προσφορές ψυχής.
Είδες τους ερωδιούς που πέταξαν
με κατεύθυνση τα λατομεία του έρωτα;
Κι εγώ στο νου μου σκεπτόμουν τις σμιλεμένες εφαρμογές
του "Φ" στην ύπαρξή σου.
Σημ. "Φ": Ο χρυσός αριθμός στο πρόβλημα της χρυσής τομής στην Ευκλείδια Γεωμετρία.
Μεγάλη Πέμπτη σήμερα.
οἱ τὰ πάντα καλῶς διαταξάμενοι θεῖοι Πατέρες,
ἀλληλοδιαδόχως ἔκ τε τῶν θείων Ἀποστόλων, καὶ τῶν ἱερῶν Εὐαγγελίων,
παραδεδώκασιν ἡμῖν τέσσαρά τινα ἑορτάζειν,
τὸν ἱερὸν Νιπτήρα, τὸν μυστικὸν Δεῖπνον
(δηλαδὴ τὴν παράδοσιν τῶν καθ' ἡμᾶς φρικτῶν Μυστηρίων),
τὴν ὑπερφυὰ Προσευχήν, καὶ τὴν Προδοσίαν αὐτήν».
Το βράδυ της ημέρας αυτής, που ήταν η προ των αζύμων ημέρα, δηλαδή παραμονή του Εβραϊκού Πάσχα, ο Ιησούς δείπνησε στην πόλη με τους δώδεκα Μαθητές του. Ευλόγησε το ψωμί και το κρασί και μ’ αυτό τον τρόπο παρέδωσε το Mυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, η οποία θα τελείται στο διηνεκές ως η αέναη παρουσία Του στην Εκκλησία.
Αφού κάθισαν στο τραπέζι του δείπνου, ο Κύριος θέλησε κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσει την υπόθεση του προδότη μαθητή. Δεν ήταν δυνατόν να καθίσει ο άνομος εκείνος μαζί τους στην παράδοση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, πολλώ δε μάλλον να κοινωνήσει σε αυτό.
Λέγει λοιπόν «Εις εξ’ υμών παραδώσει με, ο εσθίων μετ’ εμού» (Μάρκ.14:18, Ιωάν.13:22). Τα λόγια αυτά έφεραν αναστάτωση στους μαθητές. Δεν περίμεναν να ακούσουν τέτοια φοβερή αγγελία και άρχισαν να διερωτώνται ποιος είναι αυτός. Ο αγαπημένος μαθητής Ιωάννης πέφτοντας στον τράχηλο του Διδασκάλου ρώτησε εξ’ ονόματος όλων: «Κύριε τις εστιν»; και ο Κύριος απάντησε: «Εκείνος εστιν ω εγώ βάψας το ψωμίον επιδώσω» (Ιωάν.13:26). Και βουτώντας τεμάχιο άρτου στο φαγητό το έδωσε στον Ιούδα. Αυτός το έφαγε και μετά από αυτό «εισήλθεν εις εκείνον ο Σατανάς» (Ιωάν.13:27).
Ο Ιησούς του είπε: «ό ποιείς, ποίησον τάχιον» (Ιωάν.13:27). Ο προδότης μαθητής έφυγε βιαστικά, απομακρυνθείς για πάντα από τη χορεία των μαθητών και από την κοινωνία του Θείου Διδασκάλου. «Ην δε νύξ» προσθέτει ο Ιωάννης. «Νυξ πραγματική, τονίζει σύγχρονος συγγραφέας, αλλά και νυξ πνευματική εν τη ψυχή του Ιούδα, εν η το φως του θείου Πνεύματος δια παντός εσβέσθη».
Μετά από αυτό ο Κύριος προέβη στη σύσταση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. Έλαβε άρτο και αφού ευχαρίστησε έκοψε αυτόν σε τεμάχια και έδωκε στους μαθητές του λέγοντας: «Λάβετε, φάγετε, τούτο εστι το σώμα μου», το αληθινό το πραγματικό, «το υπέρ υμών διδόμενον» (Λουκ.22:19). Ύστερα πήρε το ποτήριο της ευλογίας, που ήταν γεμάτο με οίνο και αφού ανέπεμψε ευχαριστήριο δέηση στο Θεό Πατέρα έδωκε στους μαθητές Του λέγοντας: «Πίετε εξ αυτού πάντες΄ τούτο γαρ εστι το αίμα μου, το της Καινής Διαθήκης, το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών» (Ματθ.26:28, Μάρκ.14:24).
 | Αφού κοινώνησαν όλοι και έφαγαν, ο Κύριος μίλησε και απεύθυνε την τελευταία αποχαιρετιστήρια ομιλία Του στους Mαθητές Του. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης διασώζει στο Ευαγγέλιό Του ολόκληρη αυτή την εκτενή ομιλία στα κεφάλαια 13-16. Ο τρόπος της ομιλίας προδίδει στον Κύριο δραματική έκφραση. Ως άνθρωπος μπροστά στο μαρτύριο, το οποίο γνωρίζει ως Θεός αγωνιά και λυπάται. Αρχίζει με το «Νυν εδοξάσθη ο υιός του ανθρώπου και ο Θεός εδοξάσθη εν αυτώ» (Ιωάν.13:31). Τα παθήματα που θα ακολουθήσουν και η ταπείνωση θα είναι η δόξα του Υιού και συνάμα αυτή θα είναι η δόξα του Πατέρα. Οι αλήθειες και οι ηθικές ιδέες της ομιλίας την καθιστούν πραγματικά μοναδική. Η τρυφερότητα προς τους μαθητές Του είναι έκδηλη, τους αποκαλεί «τεκνία». Κύριο χαρακτηριστικό της ομιλίας είναι η προτροπή για ενότητα και αγάπη μεταξύ των μαθητών και κατ’ επέκταση όλων των ανθρώπων. «Εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους» (Ιωάν.13:3) και «Ειρήνην αφίημι υμίν, ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν» (Ιωάν.14:27). Στη συνέχεια ένιψε τα πόδια των Μαθητών του και το γεγονός αυτό της νίψεως των ποδιών των Μαθητών από τον Κύριο λέγεται στην εκκλησιαστική γλώσσα «Νιπτήρ». Ο Νιπτήρ μας διδάσκει ότι πρέπει να εκδηλώνουμε την αγάπη μας προς τους άλλους ανθρώπους με ταπεινοφροσύνη. Η Εκκλησία, θέλοντας να μας δείξει τη σημασία του γεγονότος αυτού, όρισε την ανάμνησή του την ημέρα αυτή. |
Τότε, ο Κύριος αποσύρεται στο όρος των Ελαιών, όπου μόνος του προσεύχεται γονατιστός και ο ιδρώτας του σαν κόμβοι πηκτού αίματος, πέφτουν στη γη. Προσεύχεται στον Ουράνιο Πατέρα για την ενότητα των μαθητών Του. Δεν εύχεται να τους άρει από τον κόσμο, αλλά να τους διαφυλάξει από τον πονηρό και τα έργα του. Είναι η περίφημη αρχιερατική προσευχή του Κυρίου.
Μόλις τελειώνει την προσευχή, φτάνει ο Ιούδας με τους στρατιώτες και πολύ όχλο. Αφού φίλησε τον Κύριο στο πρόσωπο, τον παραδίδει. Συλλαμβάνεται λοιπόν ο Ιησούς και οδηγείται δεμένος στους Αρχιερείς Άννα και Καϊάφα. Οι Μαθητές σκορπίζονται και ο θερμόαιμος Πέτρος, που τον είχε ακολουθήσει μέχρι την αρχιερατική αυλή, τον αρνείται και αυτός λίγο πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις φορές.
Ο Κύριος οδηγείται μπροστά στο παράνομο συνέδριο και εξετάζεται για τους Μαθητές του και τη διδασκαλία του. Εξορκίζεται στον Θεό να πει αν ο ίδιος είναι πράγματι ο Χριστός και λέγοντας την αλήθεια, κρίνεται ένοχος θανάτου, επειδή δήθεν βλαστήμησε. Στη συνέχεια τον φτύνουν στο πρόσωπο, τον χαστουκίζουν και τον εμπαίζουν με κάθε τρόπο όλη τη νύχτα μέχρι το πρωί.
Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010
Ενα τραγούδι που μου αρέσει πολύ.
Aφού κλείστε την μουσική του blog (στα δεξιά του) ακούστε τη γλυκιά μουσική του βίντεο. Ταξιδέψτε κι εσείς...
Οι "μέρες" και το άναυλο ταξίδι μου...
Mια νύχτα του τώρα που παραπέμπει στο τότε...
Αναδρομές κάνω διαβάζοντας τις "μέρες".
Συγκινούμαι.
Βλέπω τον ποιητή με την Μαρώ
στην οδό Georges Picot.
Διαδρομές της νιότης μου είναι.
Διακρίνω εκείνα τα ίχνη του εφηβικού έρωτα.
Ανεξίτηλα έμειναν τα σημάδια
από τον εμφύλιο σπαραγμό.
Ναι, ήταν διχασμένο το αίμα των ανθρώπων που αγάπησα.
.................................................................
Με φόντο το φοίνικα αντικρύζω
το γαλάζιο του Θεού.
Είναι όμορφο το ταξίδι στο Μπερούτι
κι ας είναι άναυλο.
Επιλογή μου είναι άλλως τε.
Συγκινούμαι.
Βλέπω τον ποιητή με την Μαρώ
στην οδό Georges Picot.
Διαδρομές της νιότης μου είναι.
Διακρίνω εκείνα τα ίχνη του εφηβικού έρωτα.
Ανεξίτηλα έμειναν τα σημάδια
από τον εμφύλιο σπαραγμό.
Ναι, ήταν διχασμένο το αίμα των ανθρώπων που αγάπησα.
.................................................................
Με φόντο το φοίνικα αντικρύζω
το γαλάζιο του Θεού.
Είναι όμορφο το ταξίδι στο Μπερούτι
κι ας είναι άναυλο.
Επιλογή μου είναι άλλως τε.
Αναζητήσεις στην άνυδρη γη.
Mην προσπεράσεις την άνυδρη γη.
Εκεί θα δεις να φυτρώνουν οι αναζητήσεις μου.
Ασκούμαι στην ένταση της διαίσθησης.
Οι αριθμοί οριοθετούν σκέψεις.
Που απομακρύνονται από τους πολλούς.
Διαφωνείς;
Εκεί θα δεις να φυτρώνουν οι αναζητήσεις μου.
Ασκούμαι στην ένταση της διαίσθησης.
Οι αριθμοί οριοθετούν σκέψεις.
Που απομακρύνονται από τους πολλούς.
Διαφωνείς;
Σκέψεις
Eίναι επώδυνο το ν΄ αντικρύζεις το φως απευθείας.
Λίγοι μπορούν να το κάνουν.
Οι πολλοί προτιμούν τα προστατευτικά κάτοπτρα.
Λίγοι μπορούν να το κάνουν.
Οι πολλοί προτιμούν τα προστατευτικά κάτοπτρα.
Μεγάλη Τετάρτη σήμερα
« Τὴ Αγία καὶ Μεγάλη Τετάρτη, τῆς ἀλειψάσης τὸν Κύριον μύρω Πόρνης γυναικός,
μνείαν ποιεῖσθαι οἱ θειότατοι Πατέρες ἐθέσπισαν,
ὅτι πρὸ τοῦ σωτηρίου Πάθους μικρὸν τοῦτο γέγονε».
Οι γυναίκες που άλειψαν με μύρο τον Κύριο ήταν δύο. Η μεν μία τον άλειψε πολύ καιρό πριν το Πάθος του και ήταν πόρνη, η δε άλλη λίγες μέρες πριν και ήταν φρόνιμη και ενάρετη. Αυτού του ευλαβικού έργου τη μνήμη επιτελεί η Εκκλησία, αναφέροντας συγχρόνως και την προδοσία του Ιούδα.
Το πολύτιμο εκείνο μύρο, που η γυναίκα εκείνη άλειψε το κεφάλι και τα πόδια του Ιησού, και στη συνέχεια το σκούπισε με τις τρίχες της κεφαλής της, εκτιμήθηκε 300 δηνάρια. Απ’ τους Μαθητές, ο φιλάργυρος Ιούδας δήθεν σκανδαλίζεται, για την απώλεια τέτοιου μύρου.
Ο Ιησούς του κάνει παρατήρηση να μην ενοχλεί την γυναίκα. Τότε ο Ιούδας πηγαίνει στους αρχιερείς, που ήταν συγκεντρωμένοι στην αυλή του Καϊάφα και έκαναν ήδη συμβούλιο προκειμένου να θανατώσουν τον Ιησού. Και συμφωνεί μαζί τους την προδοσία του διδασκάλου για 30 αργύρια και από τότε ζητούσε ευκαιρία να τον προδώσει.
Να σημειώσουμε εδώ ότι, από το γεγονός αυτό της προδοσίας καθιερώθηκε και η νηστεία της Τετάρτης, ακόμα από τα αποστολικά χρόνια.
Οι συνοδοιπόροι του πάθους του Χριστού μας πιστοί καλούμαστε αυτή την ιερή ημέρα να τιμήσουμε την έμπρακτη και ειλικρινή μετάνοια της πρώην πόρνης γυναικός, η οποία έγινε συνώνυμη με την συντριβή και την αλλαγή ζωής.
Ο Χριστός, εγκαινίασε μια νέα αντίληψη για τον αμαρτωλό άνθρωπο, εντελώς διάφορη από εκείνη της ιουδαϊκής κοινωνίας. Δεν είναι ο αμαρτωλός άνθρωπος μιασμένος από τη φύση του, αλλά ένας πνευματικά ασθενής, ο οποίος χρειάζεται βοήθεια. Έθεσε ως αντίδοτο της πνευματικής ασθένειας τη μετάνοια, η οποία είναι ο ισχυρότατος εκείνος μοχλός, ο οποίος γκρεμίζει το οικοδόμημα της αμαρτίας και αναγεννά τον άνθρωπο. Δια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού παρήλθε ανεπιστρεπτί το καθεστώς του νόμου και της μισθαποδοσίας, και ανέτειλε η εποχή της χάρητος και του ελέους.
Η αφιέρωση της ημέρας αυτής στην μακάρια πρώην πόρνη γυναίκα έγινε σκόπιμα από τους Αγίους Πατέρες. Η μορφή της προβάλλει ως φωτεινό ορόσημο καταμεσής στην οδοιπορία προς το Θείο Πάθος για να δείξει και σε μας πως αν δεν συντριβούμε, σαν και εκείνη, και δεν δείξουμε έμπρακτη μετάνοια δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε το Χριστό στο Πάθος και την Ανάσταση.
Τρίτη 30 Μαρτίου 2010
Βραδιά Σπύρου Λούη χτες...
Ο admin με τη σύζυγο του βουλευτή , ειρηνιστή και μαραθωνοδρόμου Γρ. Λαμπράκη, κυρία Ρούλα Λαμπράκη
Από δεξιά ο γυιός του ειρηνιστή-βουλευτή Γρηγόρης , ένα παιδί που τιμά με την παρουσία του τα σχολεία μας και δεξιά o admin.
Aπό αριστερα: κ. Ρούλα Λμπράκη, Γρηγόρης Λαμπράκης, Σπ. Ζαγάρης Δήμαρχος Μαραθώνα, Παν. Μπιτσαξής Γ.Γ. Αθλητισμού και ο admin
O Δήμαρχος Μαραθώνα Σπ. Ζαγάρης ξεναγεί στο Μουσείο το Γ.Γ.Α
Ο σκούφος, ο έπαινος και το ολυμπιακό μετάλλιο του Σπ. Λούη
Ο Δήμαρχος Μαραθώνα στο βήμα.
Μπροστά οι ολυμπιονίκες Πέτρος Γαλακτόπουλος, Βούλα Πατουλίδου και ο Δήμαρχος Ν. Μάκρης Ιορ. Λουίζος
Στη πρώτη σειρά Παν. Μπιτσαξής ΓΓΑ, Σπ. Καπράλος Εκπρόσωπος της ΕΟΑ, Γ. Βαρδινογιάννης, Ν. Καντερές, Π. Μπαλτάκος, Π. Ασπραδάκης.
Μπροστά στα εκθέματα του Γρηγόρη Λαμπράκη ο admin με το φίλο Βουλευτή Αττικής του ΠΑΣΟΚ κ. Παντ. Ασπραδάκη και το καπετάνιο Γιώργο Βαρδινογιάννη, με έναν μικρό φίλο.
Η φωτό μπροστά από το βήμα.
Κι άλλη φωτό με τους επισκέπτες μας.
Η Ολυμπιονίκης κ. Μαρία Πολύζου ενώ προσφωνεί...
Ο ΓΓΑ κ. Παν. Μπιτσαξής στο βήμα.
Η μπάντα του Δήμου Αθηναίων.
Ο έπαινος του Σπ. Λούη.
Ο έπαινος με το σκούφο.
Το ολυμπιακό μετάλλιο του Σπ. Λούη.
Ο admin με τα κειμήλια του θρυλικού μαραθωνοδρόμου-ολυμπιονίκη.Λαμπρή η χτεσινή βραδιά στο Μουσείου Μαραθωνίου Δρόμου στο Μαραθώνα. Ο ΓΓΑ κ. Παναγιώτης Μπιτσαξής παρέδωσε σε επίσημη τελετή στο Μουσείο το ολυμπικαό μετάλλιο, το σκούφο και τον έπαινο του Σπ. Λούη. Παρέστησαν πολλοί επίσημοι και πολλοί κάτοικοι του Μαραθώνα. Ηταν μια τελετή ζηλευτή. ΄Εχασαν όσοι δεν ήρθαν.
Σάββατο 27 Μαρτίου 2010
Παραλιακός πεζόδρομος Νέας Μάκρης-Μαραθώνα
Αφού κλείστε την μουσική του blog (στα δεξιά του) δείτε το βιντεάκι από το youtube και περπατείστε κι εσείς από τη Νέα Μάκρη ίσαμε τον Μαραθώνα. Η φύση είναι όμορφη.
Yπάρχει σύστημα αξιών στην κοινωνία μας;
Αφού κλείστε την μουσική του blog (στα δεξιά του) δείτε κι ακούστε το βίντεο.
Σημαντική εκδήλωση την Μεγάλη Δευτέρα στο Μαραθώνα
To Μουσείο Μαραθωνείου Δρόμου στο Κέντρο του Μαραθώνα.
Την Μεγάλη Δευτέρα το απόγευμα στις 18.30 ο Γ.Γ.Α. κ. Πάνος Μπιτσαξής θα παραδώσει σε επίσημη εκδήλωση στο Μουσείο Μαραθωνίου Δρόμου, στο Μαραθώνα το μετάλλιο και ατομικά αντικείμενα του Μαραθωνοδρόμου Ολυμπιονίκη Σπύρου Λούη. Να είμαστε όλοι εκεί.
Σαν σήμερα έφυγε ο Σπύρος Λούης
Ο Σπύρος Λούης στο Βερολίνο, στη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 1936.
Παναθηναϊκό Στάδιο, Παρασκευή, 29 Mαρτίου 1896. H στιγμή της άφιξης του μαραθωνοδρόμου Σπύρου Λούη στον στίβο. aνέλπιστα πρώτος στον Mαραθώνιο ένας άγνωστος και απροπόνητος αθλητής. Tο Στάδιο παραληρεί και ο αφανής Mαρουσιώτης αγωγιάτης γίνεται πλέον ένας από τους εθνικούς μας ήρωες. Yστερα από δύο μέρες παρουσιάστηκε στο Στάδιο ντυμένος με τη φουστανέλα του για να παραλάβει το βραβείο (Συλλογή aντώνη Σ. Mαΐλλη).
Φωτό του Σπύρου ΛούηΛίγους μήνες πριν από την εισβολή των Ιταλών στην Ελλάδα, πεθαίνει (στις 27 Μαρτίου 1940) πάμπτωχος στην Αθήνα, ο Σπύρος Λούης σε ηλικία 67 ετών (γεννήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 1873). Γεννήθηκε στο Μαρούσι. Ο πατέρας του ήταν νερουλάς και ο Σπύρος τον βοηθούσε κουβαλώντας νερό. Η Ελλάδα τον έχει θυμηθεί μόνο μία φορά, τέσσερα χρόνια πριν, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου, όταν σε ηλικία 63 ετών τον κάλεσε ο Χίτλερ να είναι ο σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής. Το πρωί της 10ης Απριλίου 1896 (ή στις 29 Μαρτίου, σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο που ήταν τότε σε χρήστη στην Ελλάδα) έγινε η εκκίνηση του Μαραθωνίου των Α΄Σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. Δεκαεπτά δρομείς έλαβαν μέρος. Ο Γάλλος Λερμιζό μπήκε νωρίς μπροστά... Στο Πικέρμι ο Λούης σταμάτησε σε ένα καφενείο και ζήτησε να πιει ένα ποτήρι κρασί, λέγοντας ότι θα φτάσει τους προπορευόμενους και θα τους προσπεράσει όλους.. Μετά το 32ο χιλιόμετρο, ο Λερμιζό κατέρρευσε από την εξάντληση. Το προβάδισμα πήρε ο Αυστραλός Φλακ. Ο Λούης άρχισε να μειώνει την απόσταση, μέχρι που και ο Αυστραλός αποχώρησε μερικά χιλιόμετρα αργότερα, αφήνοντας το προβάδισμα στον Έλληνα. Πανηγύρια Εν τω μεταξύ στο στάδιο η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη, ειδικά όταν ένας αγγελιοφόρος με ποδήλατο είχε φέρει την είδηση ότι ο Αυστραλός προηγείτο. Ξαφνικά έφτασε ένας άλλος αγγελιοφόρος και ανήγγειλε ότι ο Σπύρος Λούης ήταν πρώτος. Ντελίριο ! Όταν μπήκε στο στάδιο, ο λαός τον υποδέχτηκε με ζητωκραυγές. Ο πρίγκιπας Γεώργιος τον κέρασε κρασί, γάλα, μπίρα, αβγά πασχαλινά και πορτοκαλάδα. Πολλοί του έταζαν από κοσμήματα ως τζάμπα ξύρισμα στο κουρείο για πάντα! Ο βασιλιάς Γεώργιος ρώτησε τον Λούη τι δώρο θα ήθελε κι εκείνος του απάντησε: "Ένα γαϊδουράκι για να με βοηθάει να κουβαλάω το νερό". Ο χρόνος που σημείωσε. Ο Λούης έτρεξε το μαραθώνιο σε χρόνο 2 ώρες, 58 λεπτά και 50 δεύτερα. Μετά τους Αγώνες γύρισε στο χωριό του και δεν πήρε μέρος σε κανέναν άλλο αγώνα δρόμου. Έζησε σαν αγρότης και αργότερα ως τοπικός αστυνομικός. Πολλές αθλητικές λέσχες φέρουν το όνομά του, όπως το κύριο στάδιο στο ΟΑΚΑ, καθώς και η λεωφόρος που περνά απ έξω. Στο Μόναχο, το όνομά του φέρει η λεωφόρος Spiridon - Louis - Ring που περνάει από το εκεί ολυμπιακό πάρκο.
H αλήθεια είναι αλλού.
Αφού κλείστε την μουσική του video απολαύστε το φιλόσοφο κ. Στέλιο Ράμφο, σε συνέντευξη που δίνει στην ΕΤ1. Ο λόγος του είναι πάντα απολαυστικός.
Ηρθε η ώρα να γίνει το ναυάγιο ευκαιρία;
Η αλλαγή νοοτροπίας, κράτους και πολιτών, αποτελεί το πιο κρίσιμο εθνικό μας διακύβευμα για την επιδιωκόμενη ανάκαμψη
Γράφω υπό την πίεσι της ομόθυμης παραδοχής ότι το τρέχον δημοσιονομικό ναυάγιο απηχεί μια γενικώτερη χρεοκοπία του κοινωνικού, θεσμικού, πολιτικού και πνευματικού μας οικοδομήματος, η οποία καταγράφεται διεθνώς ως κρίσι αξιοπιστίας της χώρας. Τα υλικά πράγματα κόστισαν ηθικά κι ακούμε σε όλους τους τόνους κι απ’ όλες τις πλευρές σαν σταθερή επωδή ότι αν δεν αλλάξουμε ως λαός νοοτροπία δεν μπορεί να μας σώση τίποτε. Επιτέλους γνωρίζομε τα στοιχεία για το μέγεθος της δημοσιονομικής εκτροπής, το έλλειμμα παραγωγικότητος και ανταγωνιστικότητος, την επελαύνουσα οικονομική ύφεσι στην αριθμητική τους τουλάχιστον εκδοχή, την οποία η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία παραποιούσε συστηματικά για να παραπλανήση τους «κουτόφραγκους».
Δεν είμαι βέβαιος ότι κατανοούμε ακριβώς τι σημαίνει να είσαι αναξιόπιστος και τι θα πη «ν’ αλλάξουμε νοοτροπία», ώστε να πράξουμε τα δέοντα. Επαναλαμβάνουμε αρειμανίως το περίφημο «να κάνουμε νέα αρχή», χωρίς να εξηγούμε τους βαθύτερους λόγους του «τέλους» και ποιου «τέλους». Η λαλίστατη αμηχανία που μας κατέλαβε δεν δείχνει απλώς παροξυσμό της κρίσεως μέσα μας, αλλά προειδοποιεί ότι κινδυνεύουμε να βουλιάξουμε για τα καλά, νομίζοντας πως αλλάζουμε. Ηρθε η ώρα να αφήσουμε την χιμαιρική Ελλάδα της γενιάς του ’30 και να αναγνωρίσουμε με την ίδια αγάπη την πραγματική. Ισως έτσι να γίνη το ναυάγιο ευκαιρία.
Συμβατικοί κανόνες
Χαρακτηριστικό της επικοινωνιακής μας εποχής είναι η διάχυσι των πληροφοριών με ηθική προϋπόθεσι και προέκτασι την εμπιστοσύνη. Το περιβάλλον υπάρχει μέσα μας και υπάρχουμε εντός του, ενώ το νόημα των μηνυμάτων και των πληροφοριών δεν ανάγεται μόνο στο άμεσό τους περιεχόμενο, αλλά και στα συμφραζόμενα. Ετσι αποφασιστικός παράγων της κοινωνητικής σχέσεως παύει να είναι απλά η συμφωνία των μερών σε τυπικό επίπεδο και γίνεται επί πλέον μια αρμονία με συμβολικό υπόβαθρο την ειλικρίνεια. Τους συμβατικούς κανόνες ενεργοποιούν νοηματικά τα σύμβολα σαν οιονεί μυθικά πλαίσια που πρέπει διαρκώς να εμπλουτίζουμε προς όφελος του συνόλου και όχι να παραβιάζουμε ιδιοτελώς. Εξαπατώντας με παραποιημένα στοιχεία την Ε. Ε. υπονομεύουμε ηθικά τον συνεκτικό της συμβολισμό, η σταθερότης του οποίου συνυφαίνεται με διαρκές βάθαιμα της συνυπάρξεως των μελών της. Η ανειλικρίνεια και ο ανατολίτικος πλαγιασμός υποθάλπουν πρακτικά την ανισότητα.
Ακρογωνιαία ηθική αρχή κάθε βιώσιμης ενώσεως είναι η εμπιστοσύνη. Αξίζει την εμπιστοσύνη μας όποιος υπηρετεί την καλύτερη δυνατή συνεργασία· δεν την αξίζει όποιος κοιτάζει μόνο την δική του ωφέλεια και υπολογίζει απλώς προσχηματικά τους άλλους. Εμπιστευόμαστε τον κύριο του εαυτού του και του λόγου του, αναγνωρίζοντάς του θετικότητα παρά τις όποιες αδυναμίες έχει. Εξαπατήσαμε και γι’ αυτό το ηθικό κεφάλαιο της εμπιστοσύνης των Ευρωπαίων εταίρων απέναντί μας εξανεμίσθηκε – εκεί κυρίως πτωχεύσαμε!
Προς το ελληνικό κράτος δεν δυσπιστούν μόνο οι Ευρωπαίοι αλλά και οι πολίτες του. Από την πλευρά του το κράτος μας προσπαθεί να επανακτήση την εμπιστοσύνη των εταίρων καταδιώκοντας τους φοροφυγάδες (υπό μία έννοια πολίτες εξεγερμένους εναντίον του), αφού προηγουμένως τους φορτώσει τις ευθύνες του και συγκαλύψει τις δικές του παρανομίες. Η αντίδραση στην δική του αναξιοπιστία, αναλγησία και διαφθορά καλλιέργησε εν πολλοίς την φορο-εισφοροδιαφυγή και την παραοικονομία που επιχειρεί σήμερα να συμμαζέψη. Αλλά με ποιον τρόπο και τι όρους; Διότι και οι λήσταρχοι του 19ου αιώνος επανεντάχθηκαν στην νεοελληνική κοινωνία κι εν τούτοις συνέχισαν την δουλειά τους νομίμως στα πλαίσια του συμπλέγματος κράτους και πολιτικού συστήματος. Το κρίσιμο θέμα δεν είναι οι φοροφυγάδες· είναι ότι οι πολίτες απαντούν στην απάτη του κράτους με δική τους απάτη. Και το άθροισμα των δύο απατών δίνει νοοτροπία.
Κύρια ευθύνη
Σε τέτοιες περιπτώσεις την κυρίως ευθύνη έχει ο κατά τεκμήριο ωριμώτερος, εν προκειμένω το Δημόσιο. Θα ήταν απείρως φρονιμώτερο το κράτος να επιδιώξη ειλικρινά την εμπιστοσύνη των πολιτών, να ειρηνεύση μαζί τους, αντί να τους μετατρέψη μαζικά σε κοινωνικούς παρίες. Και πάντως να μην ενεργή ακόμη παραπειστικά, διότι αυτό κάνει όταν οι βουλευτές παραιτούνται με τυμπανοκρουσίες από 800 ευρώ του μισθού τους, αποφεύγοντας να διασαφήσουν ότι τα περικόπτουν από μισθό 6.000, ο οποίος με τις αποζημιώσεις των κοινοβουλευτικών επιτροπών διπλασιάζεται. Τι εγγυάται πως οι πολιτικοί και οι κρατικοί αξιωματούχοι ή παράγοντες δεν μετατρέπουν τις προσωπικές τους ιδιοτέλειες σε δημόσια αγαθά; Αυτές δεν κατοχυρώνει ο διαβόητος νόμος περί ευθύνης υπουργών; Με τι ηθικό ανάστημα ζητούν από τους πολίτες να μην πράξουν ανάλογα; Στην γενικευμένη πρακτική της αποκρύψεως και της αμοιβαίας εξαπατήσεως, το κράτος δεν εμπιστεύεται τους πολίτες ούτε οι πολίτες το κράτος, καθώς αγνοούν πού πηγαίνουν οι φόροι τους, οπότε μένει ο κλεφτοπόλεμος της διαφθοράς: το φοβούνται, το περιφρονούν και το εξαγοράζουν, για να μην τους βιάζη εξακολουθητικά και αρπακτικά.
Εδώ τίθεται με έμφασι το ζήτημα της νοοτροπίας. Τι εννοούμε λέγοντας «ν’ αλλάξουμε νοοτροπία»; Τι πρέπει να εγκαταλείψουμε; Η νοοτροπία δεν είναι φυσικό ελάττωμα αλλά κακή συνήθεια, κρυστάλλωμα τρόπου ζωής που εγγράφεται ως ψυχική έξι. Η αλλαγή νοοτροπίας δεν έχει πρωτίστως να κάνη με τάξι στο χάος των χιλιάδων ΝΠΔΔ, των «δραστηριοτήτων» της τοπικής αυτοδιοικήσεως, των χρεοκοπημένων ΔΕΚΟ ή «επιχειρήσεων» του τύπου ΟΣΕ και ΕΡΤ. Αυτά και πολλά άλλα είναι συμπτώματα. Η αλλαγή νοοτροπίας έχει κατ’ αρχήν να κάνη με περιγραφή αυτού του χάους στην ψυχή του μέσου Ελληνα, χάους το οποίο αναπαράγεται προς τα έξω και χρειάζεται κατάλληλη αγωγή με προοπτική αμέσου αποδόσεως και ορίζοντα μακροχρόνιας θεραπείας.
Μιλάμε για εντός και έξω ταραχές, η διασταύρωσι των οποίων επιτρέπει στο κράτος να τρώη τα παιδιά του προβάλλοντας επάνω τους τις δικές του ενοχές. Αν η λογική της επιδιωκομένης ανακάμψεως παραβλέψη αυτό το σύμπλεγμα, η αποτυχία πρέπει να θεωρήται δεδομένη, αφού και στην υποθετική περίπτωσι επιτεύξεως δημοσιονομικής σταθερότητος, η κρίσι αργά ή γρήγορα θα αναζωπυρωθή. Σε μια κοινωνία αργοσχόλων καταναλωτών με αποκούμπι το κράτος, χωρίς το σφρίγος της αναπτύξεως και την αυτοπεποίθησι της προκοπής, το χρέος είναι μοιραίο να εκτοξεύεται. Οι νοοτροπίες επιβεβαιώνονται στην επανάληψι και «δικαιώνονται» στην ευκολία. Ακριβώς εν ονόματι της εισπρακτικής ευκολίας το πρόγραμμα σταθερότητος καταδιώκει τον μισθωτό και τον μικροεπαγγελματία, αντί να πολεμά τα χαριστικά μέτρα, τις εξωφρενικές δημόσιες σπατάλες και να σχεδιάζη, έστω σε δεύτερο στάδιο, την προσέλκυσι επενδύσεων σ’ ένα περιβάλλον φιλικό και παραγωγικό. Η κοινωνία μας θα μαραίνεται και η αρρώστια της δεν θα γιατρεύεται όσο το κράτος θα την κρατά υποχείρια και θα την υποχρεώνη να του πληρώνη προστασία σε ένα σύστημα οιονεί σουλτανικής δημοκρατίας.
Ασύνειδα αρχέτυπα
Πού απλώνουν τα ριζώματα αυτού του σκοταδιού μέσα στην ψυχή μας και γράφουν στην νοοτροπία μας; Ισως να βρίσκουν έδαφος σε ασύνειδα αρχέτυπα της πατρικής εξουσίας, που έρχονται από θρησκευτικούς δρόμους στην συνείδησι και πίνουν χυμούς της ζωής. Εκεί δείχνει να είναι ο συμβολικός πυρήνας του παθογόνου συμπλέγματος το οποίο διαμορφώνει σε μεγάλο βαθμό τις συμπεριφορές στην κοινωνία μας υποβάλλοντας αντανακλαστικά αδιαφάνειας και απονενοημένα ξεσπάσματα. Εξ ου και το καθεστώς παρατεταμένου ευνουχισμού του συναισθήματος, που ελλείψει δημιουργού εκφράσεως εσωτερικεύεται μηδενιστικά, ασχέτως εάν το μεν Δημόσιο εκτονώνει την κοινωνική δυσφορία με ρουσφέτια και προσλήψεις, ενώ το πολιτικό σύστημα προσθέτει ναρκωτικά το μένος των κομματικών αντιπαραθέσεων.
Ο δρόμος της ιάσεως θα ανοίξει εφ’ όσον η επανορθωτική λογική περιλάβη εμμέσως πλην σαφώς την τόνωσι του Εγώ –όχι του εγωισμού– των πολιτών εις βάρος του κοινωνικού Υπερεγώ, που απεργάζεται και απολαμβάνει την συνθήκη της υικής υποτέλειας με την συνδρομή της Εκκλησίας, η οποία καθαγιάζει την κυριαρχία του μεταφυσικά. Αυτή την εξάρτησι βιώνουμε στην αμετανόητη υποκρισία μας και υπεκφυγή· αυτή ματαιώνει χρόνια και χρόνια την παιδεία της αυτενέργειας που μπορεί να ελευθερώση τις κοιμισμένες δυνάμεις στα άτομα και το σύνολο. Να το πω απερίφραστα: Η δεσποτεία ενός παραδόσιμου Υπερεγώ μάς κρατά σαν μικρά παιδιά που βιώνουν παθητικά το σήμερα με όρους του χθες, ένα είδος νοσταλγών κάποιου άλλου κόσμου και όχι τούτου «του ψεύτικου», οργανωτών του χρόνου σε καφενιακή διάρκεια. Σ’ αυτόν τον διχασμό παραπέμπει ο ασκητικής καταγωγής μεταξύ σώματος και πνεύματος, προεκτεινόμενος σε αγχώδη μειονεξία ή φουσκωμένη έπαρσι και περαιτέρω σε άρνησι τόσο των αξιών της ζωής όσο και κάθε λόγου να κοπιάζης για λογαριασμό τους. Η ευκολία φέρνει ευτέλεια και η ευτέλεια μια βουλιμία χωρίς αυτοεκτίμησι ερειδομένη στον φθόνο, την κατεργαριά και την πλεκτάνη.
Από το ασυνείδητο
Το σταυρικό σημείο είναι πως οι νοοτροπίες εκκινούν μεν από το ασυνείδητο, όμως βρίσκουν πεδίο εκφράσεως και δράσεως στην συνείδησι, έχουν προμαχώνα την σκέψι. Μ’ αυτό τον τρόπο ο ιός τους ενεργεί πριν από κάθε πρακτική επιλογή και μεταδίδεται ως λογική της ίδιας της πραγματικότητος. Εκτιμώ –και ζητώ εδώ την προσοχή του αναγνώστη– ότι η εθνική μας συλλογιστική επιζητεί αταβιστικά εναρμονισμό του πνεύματος με μια κλειστή κοσμική αρχή και τάξι, για να βρη καθησυχαστικά αξιακό προσδιορισμό του νοήματος, υποτιμώντας ή απορρίπτοντας την λογική σχέσι πραγμάτων και γεγονότων. Υπηρετεί και καλλιεργεί μιαν αντίληψι λογικής αιτιότητος η οποία βασίζεται στην πρόχειρη γενικότητα και δίνει απόλυτη προτεραιότητα στο αίσθημα έναντι της λογικής, θέλει οπωσδήποτε απαντήσεις και αποστρέφεται τα ερωτήματα. Αδυνατεί έτσι να ζητήση την αλήθεια της προτάσεως στην πραγματικότητα των λογικών όρων, οπότε θα μετρούσε η λογική του υφισταμένου προβλήματος και όχι η ανωτερότητα της υποθετικής αρχής. Αυτά έχει το τάβλι!
Η απαιτουμένη αλλαγή νοοτροπίας εξαρτάται από την εγκατάλειψι του πεδίου της γενικής αιτιότητος και την υιοθέτησι εκείνου της αιτιότητος των λογικών όρων, η οποία επιτρέπει να συναγάγωμε από την ελάσσονα πρότασι ως μείζονα την σημασία και η σκέψι να κερδίση σε ήθος, ευθύτητα και δύναμι. Η επιλογή του δευτέρου πεδίου υποστήριξε άλλωστε και την ιστορική μετάβασι από τον μεσαιωνικό άνθρωπο σ’ εκείνο των Νέων χρόνων. Η εμμονή στον πρώτο απέτρεψε έως σήμερα την ελληνική Αναγέννησι και έφερε μύρια δεινά, μεταξύ των οποίων και τις πολιτισμικές προϋποθέσεις του τελευταίου· η εκσυγχρονιστική προοπτική αποτελεί το πιο κρίσιμο κοινωνικό μας διακύβευμα με αιχμή πνευματική την μεταρρύθμισι της παιδείας. Αδιέξοδο και διέξοδος είμαστε εμείς οι ίδιοι.
πηγή: Καθημερινή, 28-02-2010
Το άρθρο έγραψε ο κ. Στέλιος Ράμφος.
Γράφω υπό την πίεσι της ομόθυμης παραδοχής ότι το τρέχον δημοσιονομικό ναυάγιο απηχεί μια γενικώτερη χρεοκοπία του κοινωνικού, θεσμικού, πολιτικού και πνευματικού μας οικοδομήματος, η οποία καταγράφεται διεθνώς ως κρίσι αξιοπιστίας της χώρας. Τα υλικά πράγματα κόστισαν ηθικά κι ακούμε σε όλους τους τόνους κι απ’ όλες τις πλευρές σαν σταθερή επωδή ότι αν δεν αλλάξουμε ως λαός νοοτροπία δεν μπορεί να μας σώση τίποτε. Επιτέλους γνωρίζομε τα στοιχεία για το μέγεθος της δημοσιονομικής εκτροπής, το έλλειμμα παραγωγικότητος και ανταγωνιστικότητος, την επελαύνουσα οικονομική ύφεσι στην αριθμητική τους τουλάχιστον εκδοχή, την οποία η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία παραποιούσε συστηματικά για να παραπλανήση τους «κουτόφραγκους».
Δεν είμαι βέβαιος ότι κατανοούμε ακριβώς τι σημαίνει να είσαι αναξιόπιστος και τι θα πη «ν’ αλλάξουμε νοοτροπία», ώστε να πράξουμε τα δέοντα. Επαναλαμβάνουμε αρειμανίως το περίφημο «να κάνουμε νέα αρχή», χωρίς να εξηγούμε τους βαθύτερους λόγους του «τέλους» και ποιου «τέλους». Η λαλίστατη αμηχανία που μας κατέλαβε δεν δείχνει απλώς παροξυσμό της κρίσεως μέσα μας, αλλά προειδοποιεί ότι κινδυνεύουμε να βουλιάξουμε για τα καλά, νομίζοντας πως αλλάζουμε. Ηρθε η ώρα να αφήσουμε την χιμαιρική Ελλάδα της γενιάς του ’30 και να αναγνωρίσουμε με την ίδια αγάπη την πραγματική. Ισως έτσι να γίνη το ναυάγιο ευκαιρία.
Συμβατικοί κανόνες
Χαρακτηριστικό της επικοινωνιακής μας εποχής είναι η διάχυσι των πληροφοριών με ηθική προϋπόθεσι και προέκτασι την εμπιστοσύνη. Το περιβάλλον υπάρχει μέσα μας και υπάρχουμε εντός του, ενώ το νόημα των μηνυμάτων και των πληροφοριών δεν ανάγεται μόνο στο άμεσό τους περιεχόμενο, αλλά και στα συμφραζόμενα. Ετσι αποφασιστικός παράγων της κοινωνητικής σχέσεως παύει να είναι απλά η συμφωνία των μερών σε τυπικό επίπεδο και γίνεται επί πλέον μια αρμονία με συμβολικό υπόβαθρο την ειλικρίνεια. Τους συμβατικούς κανόνες ενεργοποιούν νοηματικά τα σύμβολα σαν οιονεί μυθικά πλαίσια που πρέπει διαρκώς να εμπλουτίζουμε προς όφελος του συνόλου και όχι να παραβιάζουμε ιδιοτελώς. Εξαπατώντας με παραποιημένα στοιχεία την Ε. Ε. υπονομεύουμε ηθικά τον συνεκτικό της συμβολισμό, η σταθερότης του οποίου συνυφαίνεται με διαρκές βάθαιμα της συνυπάρξεως των μελών της. Η ανειλικρίνεια και ο ανατολίτικος πλαγιασμός υποθάλπουν πρακτικά την ανισότητα.
Ακρογωνιαία ηθική αρχή κάθε βιώσιμης ενώσεως είναι η εμπιστοσύνη. Αξίζει την εμπιστοσύνη μας όποιος υπηρετεί την καλύτερη δυνατή συνεργασία· δεν την αξίζει όποιος κοιτάζει μόνο την δική του ωφέλεια και υπολογίζει απλώς προσχηματικά τους άλλους. Εμπιστευόμαστε τον κύριο του εαυτού του και του λόγου του, αναγνωρίζοντάς του θετικότητα παρά τις όποιες αδυναμίες έχει. Εξαπατήσαμε και γι’ αυτό το ηθικό κεφάλαιο της εμπιστοσύνης των Ευρωπαίων εταίρων απέναντί μας εξανεμίσθηκε – εκεί κυρίως πτωχεύσαμε!
Προς το ελληνικό κράτος δεν δυσπιστούν μόνο οι Ευρωπαίοι αλλά και οι πολίτες του. Από την πλευρά του το κράτος μας προσπαθεί να επανακτήση την εμπιστοσύνη των εταίρων καταδιώκοντας τους φοροφυγάδες (υπό μία έννοια πολίτες εξεγερμένους εναντίον του), αφού προηγουμένως τους φορτώσει τις ευθύνες του και συγκαλύψει τις δικές του παρανομίες. Η αντίδραση στην δική του αναξιοπιστία, αναλγησία και διαφθορά καλλιέργησε εν πολλοίς την φορο-εισφοροδιαφυγή και την παραοικονομία που επιχειρεί σήμερα να συμμαζέψη. Αλλά με ποιον τρόπο και τι όρους; Διότι και οι λήσταρχοι του 19ου αιώνος επανεντάχθηκαν στην νεοελληνική κοινωνία κι εν τούτοις συνέχισαν την δουλειά τους νομίμως στα πλαίσια του συμπλέγματος κράτους και πολιτικού συστήματος. Το κρίσιμο θέμα δεν είναι οι φοροφυγάδες· είναι ότι οι πολίτες απαντούν στην απάτη του κράτους με δική τους απάτη. Και το άθροισμα των δύο απατών δίνει νοοτροπία.
Κύρια ευθύνη
Σε τέτοιες περιπτώσεις την κυρίως ευθύνη έχει ο κατά τεκμήριο ωριμώτερος, εν προκειμένω το Δημόσιο. Θα ήταν απείρως φρονιμώτερο το κράτος να επιδιώξη ειλικρινά την εμπιστοσύνη των πολιτών, να ειρηνεύση μαζί τους, αντί να τους μετατρέψη μαζικά σε κοινωνικούς παρίες. Και πάντως να μην ενεργή ακόμη παραπειστικά, διότι αυτό κάνει όταν οι βουλευτές παραιτούνται με τυμπανοκρουσίες από 800 ευρώ του μισθού τους, αποφεύγοντας να διασαφήσουν ότι τα περικόπτουν από μισθό 6.000, ο οποίος με τις αποζημιώσεις των κοινοβουλευτικών επιτροπών διπλασιάζεται. Τι εγγυάται πως οι πολιτικοί και οι κρατικοί αξιωματούχοι ή παράγοντες δεν μετατρέπουν τις προσωπικές τους ιδιοτέλειες σε δημόσια αγαθά; Αυτές δεν κατοχυρώνει ο διαβόητος νόμος περί ευθύνης υπουργών; Με τι ηθικό ανάστημα ζητούν από τους πολίτες να μην πράξουν ανάλογα; Στην γενικευμένη πρακτική της αποκρύψεως και της αμοιβαίας εξαπατήσεως, το κράτος δεν εμπιστεύεται τους πολίτες ούτε οι πολίτες το κράτος, καθώς αγνοούν πού πηγαίνουν οι φόροι τους, οπότε μένει ο κλεφτοπόλεμος της διαφθοράς: το φοβούνται, το περιφρονούν και το εξαγοράζουν, για να μην τους βιάζη εξακολουθητικά και αρπακτικά.
Εδώ τίθεται με έμφασι το ζήτημα της νοοτροπίας. Τι εννοούμε λέγοντας «ν’ αλλάξουμε νοοτροπία»; Τι πρέπει να εγκαταλείψουμε; Η νοοτροπία δεν είναι φυσικό ελάττωμα αλλά κακή συνήθεια, κρυστάλλωμα τρόπου ζωής που εγγράφεται ως ψυχική έξι. Η αλλαγή νοοτροπίας δεν έχει πρωτίστως να κάνη με τάξι στο χάος των χιλιάδων ΝΠΔΔ, των «δραστηριοτήτων» της τοπικής αυτοδιοικήσεως, των χρεοκοπημένων ΔΕΚΟ ή «επιχειρήσεων» του τύπου ΟΣΕ και ΕΡΤ. Αυτά και πολλά άλλα είναι συμπτώματα. Η αλλαγή νοοτροπίας έχει κατ’ αρχήν να κάνη με περιγραφή αυτού του χάους στην ψυχή του μέσου Ελληνα, χάους το οποίο αναπαράγεται προς τα έξω και χρειάζεται κατάλληλη αγωγή με προοπτική αμέσου αποδόσεως και ορίζοντα μακροχρόνιας θεραπείας.
Μιλάμε για εντός και έξω ταραχές, η διασταύρωσι των οποίων επιτρέπει στο κράτος να τρώη τα παιδιά του προβάλλοντας επάνω τους τις δικές του ενοχές. Αν η λογική της επιδιωκομένης ανακάμψεως παραβλέψη αυτό το σύμπλεγμα, η αποτυχία πρέπει να θεωρήται δεδομένη, αφού και στην υποθετική περίπτωσι επιτεύξεως δημοσιονομικής σταθερότητος, η κρίσι αργά ή γρήγορα θα αναζωπυρωθή. Σε μια κοινωνία αργοσχόλων καταναλωτών με αποκούμπι το κράτος, χωρίς το σφρίγος της αναπτύξεως και την αυτοπεποίθησι της προκοπής, το χρέος είναι μοιραίο να εκτοξεύεται. Οι νοοτροπίες επιβεβαιώνονται στην επανάληψι και «δικαιώνονται» στην ευκολία. Ακριβώς εν ονόματι της εισπρακτικής ευκολίας το πρόγραμμα σταθερότητος καταδιώκει τον μισθωτό και τον μικροεπαγγελματία, αντί να πολεμά τα χαριστικά μέτρα, τις εξωφρενικές δημόσιες σπατάλες και να σχεδιάζη, έστω σε δεύτερο στάδιο, την προσέλκυσι επενδύσεων σ’ ένα περιβάλλον φιλικό και παραγωγικό. Η κοινωνία μας θα μαραίνεται και η αρρώστια της δεν θα γιατρεύεται όσο το κράτος θα την κρατά υποχείρια και θα την υποχρεώνη να του πληρώνη προστασία σε ένα σύστημα οιονεί σουλτανικής δημοκρατίας.
Ασύνειδα αρχέτυπα
Πού απλώνουν τα ριζώματα αυτού του σκοταδιού μέσα στην ψυχή μας και γράφουν στην νοοτροπία μας; Ισως να βρίσκουν έδαφος σε ασύνειδα αρχέτυπα της πατρικής εξουσίας, που έρχονται από θρησκευτικούς δρόμους στην συνείδησι και πίνουν χυμούς της ζωής. Εκεί δείχνει να είναι ο συμβολικός πυρήνας του παθογόνου συμπλέγματος το οποίο διαμορφώνει σε μεγάλο βαθμό τις συμπεριφορές στην κοινωνία μας υποβάλλοντας αντανακλαστικά αδιαφάνειας και απονενοημένα ξεσπάσματα. Εξ ου και το καθεστώς παρατεταμένου ευνουχισμού του συναισθήματος, που ελλείψει δημιουργού εκφράσεως εσωτερικεύεται μηδενιστικά, ασχέτως εάν το μεν Δημόσιο εκτονώνει την κοινωνική δυσφορία με ρουσφέτια και προσλήψεις, ενώ το πολιτικό σύστημα προσθέτει ναρκωτικά το μένος των κομματικών αντιπαραθέσεων.
Ο δρόμος της ιάσεως θα ανοίξει εφ’ όσον η επανορθωτική λογική περιλάβη εμμέσως πλην σαφώς την τόνωσι του Εγώ –όχι του εγωισμού– των πολιτών εις βάρος του κοινωνικού Υπερεγώ, που απεργάζεται και απολαμβάνει την συνθήκη της υικής υποτέλειας με την συνδρομή της Εκκλησίας, η οποία καθαγιάζει την κυριαρχία του μεταφυσικά. Αυτή την εξάρτησι βιώνουμε στην αμετανόητη υποκρισία μας και υπεκφυγή· αυτή ματαιώνει χρόνια και χρόνια την παιδεία της αυτενέργειας που μπορεί να ελευθερώση τις κοιμισμένες δυνάμεις στα άτομα και το σύνολο. Να το πω απερίφραστα: Η δεσποτεία ενός παραδόσιμου Υπερεγώ μάς κρατά σαν μικρά παιδιά που βιώνουν παθητικά το σήμερα με όρους του χθες, ένα είδος νοσταλγών κάποιου άλλου κόσμου και όχι τούτου «του ψεύτικου», οργανωτών του χρόνου σε καφενιακή διάρκεια. Σ’ αυτόν τον διχασμό παραπέμπει ο ασκητικής καταγωγής μεταξύ σώματος και πνεύματος, προεκτεινόμενος σε αγχώδη μειονεξία ή φουσκωμένη έπαρσι και περαιτέρω σε άρνησι τόσο των αξιών της ζωής όσο και κάθε λόγου να κοπιάζης για λογαριασμό τους. Η ευκολία φέρνει ευτέλεια και η ευτέλεια μια βουλιμία χωρίς αυτοεκτίμησι ερειδομένη στον φθόνο, την κατεργαριά και την πλεκτάνη.
Από το ασυνείδητο
Το σταυρικό σημείο είναι πως οι νοοτροπίες εκκινούν μεν από το ασυνείδητο, όμως βρίσκουν πεδίο εκφράσεως και δράσεως στην συνείδησι, έχουν προμαχώνα την σκέψι. Μ’ αυτό τον τρόπο ο ιός τους ενεργεί πριν από κάθε πρακτική επιλογή και μεταδίδεται ως λογική της ίδιας της πραγματικότητος. Εκτιμώ –και ζητώ εδώ την προσοχή του αναγνώστη– ότι η εθνική μας συλλογιστική επιζητεί αταβιστικά εναρμονισμό του πνεύματος με μια κλειστή κοσμική αρχή και τάξι, για να βρη καθησυχαστικά αξιακό προσδιορισμό του νοήματος, υποτιμώντας ή απορρίπτοντας την λογική σχέσι πραγμάτων και γεγονότων. Υπηρετεί και καλλιεργεί μιαν αντίληψι λογικής αιτιότητος η οποία βασίζεται στην πρόχειρη γενικότητα και δίνει απόλυτη προτεραιότητα στο αίσθημα έναντι της λογικής, θέλει οπωσδήποτε απαντήσεις και αποστρέφεται τα ερωτήματα. Αδυνατεί έτσι να ζητήση την αλήθεια της προτάσεως στην πραγματικότητα των λογικών όρων, οπότε θα μετρούσε η λογική του υφισταμένου προβλήματος και όχι η ανωτερότητα της υποθετικής αρχής. Αυτά έχει το τάβλι!
Η απαιτουμένη αλλαγή νοοτροπίας εξαρτάται από την εγκατάλειψι του πεδίου της γενικής αιτιότητος και την υιοθέτησι εκείνου της αιτιότητος των λογικών όρων, η οποία επιτρέπει να συναγάγωμε από την ελάσσονα πρότασι ως μείζονα την σημασία και η σκέψι να κερδίση σε ήθος, ευθύτητα και δύναμι. Η επιλογή του δευτέρου πεδίου υποστήριξε άλλωστε και την ιστορική μετάβασι από τον μεσαιωνικό άνθρωπο σ’ εκείνο των Νέων χρόνων. Η εμμονή στον πρώτο απέτρεψε έως σήμερα την ελληνική Αναγέννησι και έφερε μύρια δεινά, μεταξύ των οποίων και τις πολιτισμικές προϋποθέσεις του τελευταίου· η εκσυγχρονιστική προοπτική αποτελεί το πιο κρίσιμο κοινωνικό μας διακύβευμα με αιχμή πνευματική την μεταρρύθμισι της παιδείας. Αδιέξοδο και διέξοδος είμαστε εμείς οι ίδιοι.
πηγή: Καθημερινή, 28-02-2010
Το άρθρο έγραψε ο κ. Στέλιος Ράμφος.
Eνα βιβλίο για τη ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ
Διαβάστεπαρακάτω ένα βιβλίο για τη ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ, από το δικτυακό τόπο scribd.com.
ΔΟΚΙΜΙΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΦΙΛΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ
H 25η Μαρτίου στο Κόρθι της Ανδρου
"Αναδημοσιεύω" εδώ το βίντεο της κινηματογραφικής λέσχης Ανδρου, μια παραγωγή του συμπατριώτη Βαγγέλη Λουκίσσα, που αναφέρεται στον εορτασμό της επετείου της 25ης Μαρτίου, στο Κόρθι της Άνδρου. Οι δημιουργίες του φίλου Βαγγέλη για το νησί είναι πάντα ποιοτικές. Μπράβο φίλε.
25η Μαρτίου στον Όρμο Κορθίου from Vanglouk on Vimeo.
Πασχαλινές διακοπές
Από σήμερα τα σχολεία είναι κλειστά για 15 μέρες λόγων των εορτών του Πάσχα. Τα παιδιά μας πρέπει να ξεκουραστούν και να διασκεδάσουν. Μα και να κάνουν επαναλήψεις ιδιαίτερα σε τμήματα της ύλης που έχουν κενά. Αλλως τε οι εξετάσεις Μαΐου-Ιουνίου πλησιάζουν. Να ευχηθώ όμως σε όλα τα παιδιά του σχολείου μας και στις οικογένειές τους ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ. Οι ευχές είναι και για τους συναδέλφους μου που κι αυτοί χρειάζονται λίγη ξεκούραση εν όψει του δύσκολου διαστήματος των εξετάσεων.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)