Eπίκαιρο....

 Ούλη την επιδότηση την έχω φαγωμένη

μα αυτή  η αφιλότιμη δε με καταλαβαίνει.....

Δίχως σχόλιο παρακαλώ.

Ένα ερωτικό γράμμα του Νίκου Καββαδία.

 Νίκος Καββαδίας — Ερωτικό γράμμα

Πρόκειται γιὰ ένα απὸ τὰ ἐρωτικὰ γράμματα τὰ οποῖα έστειλε ο ποιητὴς στην Θεανώ Σουνά.

Είναι ευτυχισμένος και μόνο που βρίσκεται δίπλα της.....

Κοριτσάκι μου, Θαλασσωμένο απόψε τὸ Αἰγαῖο.

Τὸ ίδιο κι εγώ.

Χθὲς δὲν πρόλαβα νὰ καθίσω στὸ τραπέζι κι ένα τηλέφωνο

μὲ κατέβασε στὸ λιμάνι. Στὶς ἑφτὰ ποὺ σαλπάραμε, δὲν

μπορούσα νὰ περπατήσω απὸ τὴν κούραση.

Η παρηγοριά μου

ήταν η «ώρα» σου. Η λύπη μου ότι δὲν κυβέρνησα ούτε στιγμὴ

τὸ καταπληκτικὸ Θαλασσινὸ σκαρί, τὸ κορμί σου.

Απὸ δείλια και ατζαμοσύνη σήκωσα τὸ κόκκινο σινιάλο της ακυβερνησίας.

Είδα χθές, πολλὲς φορὲς τὴν κοπέλα της πλώρης:

Τὴ λυσίκομη φιγούρα νὰ σκοτεινιάζει, νὰ θέλει νὰ κλάψει.

Σὰ να ῾χε πιστέψει γιὰ πρώτη φορὰ ότι πέθανε, ο Μεγαλέξανδρος,

όμως τὸ καρχηδόνιο επίχρισμά του έμενε τὸ ἴδιο λαμπρό.

Μὲ τὸ αυτοκρατορικὸ κάλυμμά του.

Κόκκινο της Πομπηίας

Rosso romano, πορφυρὸ της Δαμασκού.

Βελούδο ποὺ σκεπάζει ἱερὸ δισκοπότηρο.

Ὄστρακο ωκεάνιο αλμυρό.

Κρασὶ βαθυκόκκινο ποὺ δίνει

δόξα στὸ κρύσταλλο.

Πληγὴ απὸ κοπίδι κινέζικο.

Αστραπή. Βυσσινὶ ηλιοβασίλεμα.

Λαμπάδα τῆς πίστης μου.

Ανοιχτὸ σημάδι του έρωτά μου

Όνειρο καὶ τροφὴ τῆς παραφροσύνης μου..

Σὲ αγκαλιάζω

ΚΟΛΙΑΣ

Ατιτλο....

 Είχα γράψει....

'Ατιτλο...

Καθώς ύφαινα τα στρωσίδια της δικής μου ποίησης...,

ναι δεν είναι ψέμα,

έμαθα γραφή κι ανάγνωση...

Γιαυτό νιώθω την πληρότητα των μυήσεών μου στ' απόρθητα...

Ευτυχώ που βλέπω...

Ευτυχώ επειδή βλέπω...

Ουσιώδης η διαφορά των εκφράσεων...

Βλέπω απ τις πολεμίστρες της ζωής μου

τις διατεταγμένες τριάδες των χρωμάτων...

Σκύβω κι ακουμπώ τ΄ αυτί στο χώμα...

Έντονες είν΄ οι δονήσεις...

Συμβατές με τις νομοτέλειες της ζωής....

Στο νησί.......

 Μορφή κλειστών διαστημάτων έχουν οι διαδρομές μου στο νησί.

Αναζητώ τα μέσα των διαστημάτων αφού κάθε μια διαδρομή

έχει απαράμιλλη ομορφιά, την ομορφιά μιας συμμετρίας.

Σε κάθε ανηφόρα ανακαλύπτω ένα απειροσύνολο

με άπειρα υποσύνολα όπως τα ορίζει η σκέψη μου.

Σε κάθε μονοπάτι, σε κάθε αιμασιά ανακαλύπτω

το πλήθος των πτυχίων των ασπούδαχτων πετράδων.

Τα πανεπιστήμια που σπούδασαν οι τελευταίοι

χορηγούν  και μεταπτυχιακά διπλώματα....

εκείνα που εκπορεύονται από ψυχικούς κόσμους

που σμιλεύτηκαν μοναδιαία......

Στις διαδρομές που προανέφερα βρίσκομαι ενώπιον

πλήθους εξισώσεων που φαίνονται απροσδιόριστες....

Νιώθω να αδυνατώ να τις λύσω.....

Αναζητώ απροσδιόριστα βοήθεια......

Αναζητώ τις περιοχές που υποδιαιρείται το χρωματικό φάσμα...

Πάντα με έλκυαν οι κάθε είδους δομές των φυσικών αριθμών....

Απ όλες τις διαδρομές μου στο νησί κάποιες με γοητεύουν ιδιαιτέρως....

Σαν εκείνη που διάβηκα προχτές.......

Εκείνη που απέναντί της διέκρινα καθαρά.....

το αβύθιστο ναυάγιο ονείρων!!!!

Ναι, στο νησί, στο νησί μου!!!!

Τέτοιες στιγμές....

 Τέτοιες στιγμές,

 όταν στεγνώνουν πια

 τα μάτια της ψυχής

 και οι φλέβες αδειάζουν

 ξεραίνονται, 

αρπάζεις το μολύβι

 σίγουρος πια ότι κρατάς τουφέκι, κεραυνό

 νυστέρι και χειροβομβίδα.

Ξυράφι

Παντελής Μπουκάλας

Στίχοι....

 Το φιλί

ενώνει πιό πολύ 

απ το κορμί

γι αυτό το αποφεύγουν

οι πιό πολλοί

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Μικρά ποιήματα

Το πρόσωπο της πατρίδας....

 Του Ταντέους Ρουζέβιτς.

Η πατρίδα είναι η χώρα 

 της παιδικής μας ηλικίας 

Ο τόπος γέννησης 

Είναι εκείνη η μικρή, η εγγύτερη

 Πατρίδα

 Η πόλη, η πολίχνη, το χωριό

 Ο δρόμος, το σπίτι, η αυλή

 

Ο πρώτος έρωτας 

Το δάσος στον ορίζοντα

 Οι τάφοι

 Στα παιδικά μας χρόνια

 μαθαίνουμε

 Τα λουλούδια, τα βότανα 

 Τα σιτηρά 

Τα ζώα

Τους αγρούς τους λειμώνες 

Τις λέξεις τους καρπούς 

Η πατρίδα γελά 

Στην αρχή η πατρίδα 

Βρίσκεται κοντά 

Σε απόσταση αναπνοής 

Μονάχα αργότερα μεγαλώνει 

Ματώνει... 

Πονά.......

 

μετάφραση: Ναταλία Σκανδάλη

Ενδελέχειες......

Τα βράδια αναζητώ...

Το κάθε βράδυ εντρυφώ

στις εξισώσεις της ζωής μου.

Γοητεύομαι από την ομορφιά

των παραμέτρων.

Διαισθάνομαι ότι διακατέχομαι από πάθος

για τη συμπαντική δομή των αξιωμάτων.

Ταξιδεύω στα λήμματα

της καθημερινότητάς μου.

Καθώς προσορμίζομαι...

προβληματίζομαι για τα  αγκυροβόλια της γαλήνης.

Εκεί θέλω να βιώνω

τις στάσεις των περισκέψεων.

Σε καλώ να συνταξιδέψουμε  με προορισμό

την αναζήτηση  και το τρυφερό άγγιγμα των σκέψεων.

Θα με συνοδεύσεις;

Δημ. Σπ.

Στη Δαμασκό ή στη...... Γάζα.

 Είχα γράψει με αφορμή ένα ταξίδι μου στη Δαμασκό, την επαύριο μιας μέρας με πλήθος βομβαρδισμών... τότε που η γη είχε καταστεί..... κατάμαυρη.... Πλήθος οι συνειρμοί μου..... και πως να μη συμβαίνει αυτό;;;;

Στη Δαμασκό…

Η σκέψη μου ήταν ταυτισμένη  με τα αναβλέμματα

καθώς παρασύρονταν απ τους ορμητικούς ποταμούς της φαντασίας.

Θυμόμουν’  εκείνο το σεργιάνι στο  souk της Δαμασκού.

Με τα ροζιασμένα πρόσωπα των γερόντων…

Εκείνο το μεσημέρι, την επαύριο των βομβαρδισμών….

Εκείνες τις στιγμές

ήταν έντονα τ’ αρνητικά των εικόνων

με τα ξυπόλητα παιδιά των καταυλισμών,

λίγο πέρα από τη γη της Βαβυλώνας...

Αλήθεια δύνασαι να εκτιμήσεις την αξία της ειρήνης;

Ο δράκος του μεσημεριού.

 Βρέχει, το βιβλίο

που μου 'στειλες τρύπιο

και το νερό ραντίζει

τα μάτια μου.

Πως να βρω το δρόμο

να ΄ρθω κοντά σου

με τόση ομίχλη που σκύβει

κι αγκαλιάζει

όλη τη πόλη;

Θα ξεχαστώ εδώ,

φίδι που γλιστρά  στο 

νοτισμένο χώμα.

Κάθε μέρα που περνά όλο

και πιό πολλοί 

Έλληνες ξεχνιούνται μέσα 

σκοτάδι της Ιστορίας.

Ένα ποίημα του Πρέσβυ ε.τ. Γιώργου Βέη που δημοσιεύτηκε σε αθηναϊκή εφημερίδα.

Στο παιδί μου....

 Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί

Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο

Μα στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ

Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,

Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω

Oνόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.

Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.

Μανόλης Αναγνωστάκης

Γράμμα στη μητέρα...

 Μητέρα, γύρω απ’ τα σπίτια μας στρατοπέδευσε η Ασία,

 γύρω απ’ τα σπίτια μας αλαλάζει έξαλλη η Ασία,

 γαυριά έξαλλη η Ασία,

 τι άλλο να σου πω;

 Μητέρα, η Λευκωσία είναι πια ένα λυπημένο παιδάκι

 που του κάκου προσπαθείς να το κάνεις να χαμογελάσει,

 που αν το χτενίσεις χτενίζεται

 κι αν το χτενίσεις δεν χτενίζεται,

 που αν το πάρεις απ’ το χέρι σ’ ακολουθεί

 κι αν τ’ αφήσεις μένει.

Κώστας Μόντης

Με αφορμή μιαν επίσκεψη..... στο σκλαβωμένο τμήμα της Κύπρου μας

Ύπαρξη.....

 Μου ‘δειξαν την ζωή,

μα εγώ μπερδεύτηκα.

Μου μίλησαν γι’ αυτήν και σάστισα.

Οι λέξεις και τα λόγια ήταν άγνωστα.

Τα χρώματα κι αυτά,

σαν να ‘ταν ψεύτικα.

Οι μέρες, οι ώρες, οι ρυθμοί, οι ρόλοι οι πολλαπλοί

και οι χυδαίοι ήταν ανίεροι και σκοτεινοί.

Με τράβηξαν γερά,

με εγκαθίδρυσαν σαν να ‘μουν

πράγμα ή κάτι άλλο,

που επέλεξαν χωρίς να με ρωτήσουν.

Γιατί η ύπαρξη είμαι εγώ

κι εγώ είμαι η ύπαρξη!!!!

Στίχοι της Ειρήνης Ντακομίτη που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ της Κοζάνης.

Στίχοι

 Της Έλιας Ζερβού.

Αλλά εσύ κάτι έχεις

είσαι εδώ μα απέχεις

από μένα από σένα

από οικεία και ξένα

Αφεθείτε σ΄ ένα ταξίδι με πολλούς προορισμούς!!!

Άλγεβρα....

 ΑΛΓΕΒΡΑ

Πέρα κατά τη δημοσιά

φάνηκε πρώτα στήλη κουρνιαχτός

ως τα μεσούρανα

Δεν άργησε πολύ

Ο δρόμος έφερνε το ποδοβολητό

το χουγιατό της

Κλείνανε παράθυρα κατέβαιναν ρολά

Σιδεροντυμένη έμπαινε πια στην πόλη

η εξίσωση.

Διαβάστε εδώ την ανάρτηση που αναφέρεται στο ποιητή Έκτωρα Κακναβάτο. Την αφιερώνω στις βραδιές στο Σιδόντα και στους φίλους Μίλτο και Ρούλα που έδιναν χρώμα στις στιγμές κάποιων καλοκαιρινών εσπερινών εκεί.

Τα φεγγάρια.....

 Μα πιο πολύ απ τα φεγγάρια της νύχτας

 το νου μου φέγγουνε της ποίησης τα φεγγάρια....  

Χ.Λ. Μπόρχε, Το φεγγάρι, ο δημιουργός!!!

Το παιδί με τη σάλπιγγα (Νικηφόρος Βρεττάκος)

Αν μπορούσες να ακουστείς

θα σου έδινα την ψυχή μου

να την πας ως την άκρη του κόσμου.

να την κάνεις περιπατητικό αστέρι ή ξύλα

αναμμένα για τα Χριστούγγενα – στο τζάκι του Νέγρου

ή του Έλληνα χωρικού. Να την κάνεις ανθισμένη μηλιά

στα παράθυρα των φυλακισμένων. Εγώ

μπορεί να μην υπάρχω ως αύριο.

Αν μπορούσες να ακουστείς

θα σου έδινα την ψυχή μου

να την κάνεις τις νύχτες

ορατές νότες, έγχρωμες,

στον αέρα του κόσμου. 

Νικηφόρος Βρεττάκος

Ευχαριστώ το καλό μου φίλο και συνάδελφο Γιάννη Λιάπη που μου το θύμησε τούτες τις μέρες.

Δείτε εδώ τη πιο πρόσφατη ανάρτηση του ιστολογίου.

Μικρές νοθείες.......

 

Ποτέ του δεν κατάφερε να βγει σε μια λιακάδα
και ζει με, ό,τι, περίσσεψε από ένα σκάρτο ποίημα
τα πρωινά σηκώνεται με μια βαριά ζαλάδα
και λέει πως τον ξύπνησε ένα μεγάλο κύμα.

Κρεμάει τις αφίσες του στα παράθυρά του
κρύβει το φως μα κρύβει κι όλα τ’ άλλα
γιατί το μόνο που λαχτάρησε ως λάφυρά του
είναι μια θάλασσα να φτάνει ως τη σκάλα.

Βάζει σημάδια με στυλό πάνω στον τοίχο του
μετράει το ύψος του που πόντο πόντο χάνει
μα κάθε βράδυ όταν βγαίνει απ’ τον ύπνο του
στέκεται όρθιος και τρυπάει το ταβάνι.

Είναι που ονειρεύεται πως φεύγει για ταξίδια
πως μπαίνει μέσα σε παλιές φωτογραφίες
ξέρει αν μπορούσε θα κανε μία απ’ τα ίδια
αλλά τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες.....

Ένας κακός άνθρωπος

 Διαβάστε παρακάτω ένα ποίημα της Ελένης Βακαλό. Διαβάστε όχι απλά........

Θα σας πω πώς έγινε

Έτσι είναι η σειρά

Ένας μικρός καλός άνθρωπος αντάμωσε στο δρόμο του έναν

χτυπημένο

Τόσο δα μακριά από κείνον ήτανε πεσμένος και λυπήθηκε

 Τόσο πολύ λυπήθηκε

 που ύστερα φοβήθηκε

Πριν κοντά  του  να πλησιάσει για να σκύψει  να  τον πιάσει,

σκέφτηκε καλύτερα

Τι τα θες τι τα γυρεύεις

Κάποιος άλλος θα βρεθεί από τόσους εδώ γύρω, να ψυχοπο-

νέσει τον καημένο

 Και καλύτερα να πούμε

 Ούτε πως τον έχω δει

 Και επειδή φοβήθηκε

 Έτσι συλλογίστηκε

Τάχα δεν θα είναι φταίχτης, ποιον χτυπούν χωρίς να φταίξει;

Και καλά του κάνουνε αφού ήθελε να παίξει με τους άρχοντες

  Άρχισε λοιπόν και κείνος

  Από πάνω να χτυπά

Αρχή του παραμυθιού καλημέρα σας

Τη ψυχή μου....

 Τη ψυχή μου, αυτό το λαβωμένο Ιησού, αφήνω μέσα στα μάτια σου.

"Τα  μάτια της Μαργαρίτας"

Νικηφόρος Βρεττάκος