Kάντε κλικ εδώ και διαβάστε το δημοσίευμα από την ATHENS VOICE.
Eπισκέπτεστε το ιστολόγιο του Δημ. Σπυρόπουλου, Καθηγητή Μαθηματικών. Θέλω να σας επισημάνω οτι τα μαθηματικά που είχα την προνομία να σπουδάσω είναι ένα εργαλείο σκέψης και προβληματισμού. Χαίρομαι να το χρησιμοποιώ στη ζωή μου... Kι όπως είπε ο μεγάλος Κ. Παλαμάς "Κι αν πλήθος τ΄άσχημα, κι αν είν΄ τ΄ άδεια αφέντες, φτάνει μια σκέψη, μια ψυχή, φτάνεις εσύ, εγώ φτάνω, να δώσουμε νόημα στων πολλών την ύπαρξη. ΄Ενας φτάνει..."
Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012
Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012
ο ίσκιος της ζωής
Για όσους αντέχουν ακόμη να πληρώνουν ενοίκιο ή δόση στεγαστικού,
σούπερ μάρκετ και ασφάλιστρο, για όσους ψώνισαν φέτος σχολικά είδη στα
παιδιά τους, η σαστισμάρα και η σύγχυση είναι ακόμη τα κυρίαρχα
συναισθήματα. Οι σαστισμένοι όμως λιγοστεύουν διαρκώς. Και αυξάνονται οι
ανήμποροι, οι αδρανείς, οι παραιτημένοι, οι γυμνοί· όσοι δεν πληρώνουν
πια ασφαλιστικές εισφορές, ούτε εφορία, γιατί απλούστατα δεν δύνανται.
Δεν έχουν. Δεν είναι εδώ πια, ανήκουν σε άλλο κόσμο, κινούνται σε άλλο
χρόνο, όχι παρελθόντα, όχι στο φτωχό ’50 και το ’60 με τα μανταρισμένα
πουλόβερ και τα γυρισμένα κοστούμια, ούτε καν εκεί. Αυτοί οι ανήμποροι
προλέγουν ήδη το μέλλον. Τη γυμνή ζωή.
Ακούω ιστορίες πρώην νοικοκυραίων και μαστόρων, εργαζομένων από τα δώδεκα ή τα δεκαπέντε τους χρόνια, καταγόμενων από παραποτάμια ή ορεινά χωριά βαριά από ιστορία και μύθους. Ηρθαν στην Αθήνα παιδιά, μπήκαν τσιράκια ή κάλφες σε εργαστήρια, σε βιοτεχνίες, έγιναν μάστορες, μερικοί έγιναν και μικροεπιχειρηματίες, βιοτέχνες, όλοι είχαν επάγγελμα, προκοπή, τιμή, μεγάλωσαν, σπούδασαν και προίκισαν παιδιά. Ηταν περήφανοι για όσα επέτυχαν. Και σχεδίαζαν ήρεμα στον χρόνο τους βίους τους. Δεν ήσαν άρπαγες και άπληστοι, καφεδάκι στο καμινέτο το πρωί, φαΐ στο κατσαρολάκι απ’ το σπίτι το μεσημέρι ή ένα ζεστό πιάτο στα μαγέρικα της οδού Κολοκοτρώνη, σιέστα κλεφτή πάνω στον πάγκο εργασίας, και δουλειά ώς αργά το βράδυ. Επιστροφή με το μπλε λεωφορείο στις συνοικίες της αντιπαροχής. Ολο το εμπορικό κέντρο ήταν γεμάτο από μαστόρους, επαγγελματίες, βιοτέχνες, εμπόρους, τεχνίτες. Στο τρίγωνο Μοναστηράκι – Ομόνοια – Σύνταγμα, μαζί με του Ψυρρή των τσαγκαράδων. Εκεί όπου σήμερα πληθωρίζονται καφέ, μπαρ, ουζερί, για χίπστερ και χασομέρηδες, άνεργους και άεργους, εκεί όπου κάποιοι βλέπουν ανάπτυξη μέσα από την κατανάλωση φρέντο και ρόκα–παρμεζάνα. Συνταξιοδοτούνται κακήν κακώς οι παλαιοί, άλλοι ολόκληρη με σαράντα χρόνια ένσημα, άλλοι προώρως μειωμένη, άλλοι χρεοκοπούν και κολλάνε κηδειόχαρτα «εκποίηση», «πωλείται η επιχείρηση», «ενοικιάζεται το παρόν, πληροφορίες εντός». Ο κόσμος της εργασίας και του εμπορίου φεύγει, το centro storico μετατρέπεται σε φαν παρκ για άνεργους, χώρος τράνζιτο γι’ ανθρώπους τράνζιτο, χωρίς προέλευση, ρίζα, προορισμό. Χώρος χωρίς χρόνο. Ακούω ιστορίες, ανασυστήνω ζωές. Χήρες που σπούδασαν παιδιά πλένοντας σκάλες και γραφεία, ψήνοντας καφεδάκια κάτω απ’ το κλιμακοστάσιο για τους εργαζομένους στο μέγαρο, που είχαν σπίτι το παραχωρημένο υπόγειο πλάι στον λέβητα, στολισμένο με κεντήματα, χράμια και αγαλματίδια από αρχαίες μπομπονιέρες. Ζουν με την κατώτερη σύνταξη του ΙΚΑ, πάντα εκεί, πλάι στον λέβητα, στο πάντα στολισμένο δωμάτιο. Και καταριούνται αυτόν που τους έκοψε τη σύνταξη και τα φάρμακα για την οσφυαλγία και την πίεση. Που τους έκοψε το τελευταίο ξερό κλαδάκι της πληβείας ζωής. Πίσω από κάθε ψηλό παράθυρο στα μαραμένα εμποροβιοτεχνικά μέγαρα του κέντρου, στις οδούς με τα ένδοξα ονόματα Χρυσοσπηλαιωτίσσης, Νικίου, Κολοκοτρώνη, Πραξιτέλους, Αιόλου, Ρόμβης, Κλειτίου, κινούνται ακόμη άνθρωποι και ξεδιπλώνονται ιστορίες. Οσοι πρόλαβαν τη σύνταξη του μεταπολεμικού κράτους πρόνοιας, έζησαν ολόκληρο το greek dream και αποχώρησαν. Αλλοι δεν πρόλαβαν, τους μάγκωσε η χρονόπορτα και τους συνέθλιψε. Εδώ και καιρό αδυνατούν να πληρώσουν το ΤΕΒΕ, δεν μπορούν να πάρουν σύνταξη· υποαπασχολούμενοι, βγάζουν το νοίκι και ψωνίζουν γαύρο πρωινό στην Αγορά. Ακούω το ευφρόσυνο καναρίνι στον 5ο όροφο βιοτεχνικής πολυκατοικίας· δεν το βλέπω γιατί με τυφλώνει η αντηλιά, πίσω απ’ το παμφάγο φως ξέρω όμως ότι ξεπροβάλλει μια αναλόγως εκθαμβωτική γωνία Ακροπόλεως. Το πορτοκαλί καναρίνι συναγωνίζεται το άμουσο ράδιο που φλυαρεί σε ακατάληπτη γλώσσα· και τα δύο συντροφεύουν τον παλαίμαχο τεχνίτη. Η λωρίδα φωτοσκόνης χαϊδεύει και εξωραΐζει παλαιές μεταλλοδερμάτινες πολυθρόνες, το μικρό ψυγείο, τον ψηλό πάγκο με το βαρύ σίδερο, ρεκλάμες, Κασμήρια ΔΔΔ, Ελληνοβρετανική, αρχαία φιγουρίνια με σταυρωτά γιλέκα, το τηλέφωνο βακελίτη, κάρτες για μανταρίστρες και κουμποτρυπούδες, το γκαζάκι οπωσδήποτε. Απέναντι ένας ξεχασμένος χρυσοχόος, ένας αδαμαντοκολλητής, λογιστικό γραφείο, μια φθαρμένη εμαγιέ επιγραφή Εισαγωγαί Υλικών Αργυροχρυσοχοΐας με περίτεχνα γράμματα Art Deco. Ενας θνήσκων κόσμος, ο κόσμος των τεχνών και του εμπορίου. Γεμάτος ζωές ακόμη, ίσκιους, παρουσίες, φωνές, έργα χειρών, ιστορίες με βουλευτές και εφέτες, αστεϊσμούς, κουμπαριές, με αλληλεγγύη και μικροδάνεια, με δόσεις και δοσίματα. Αντηλιά, σκόνη, ίσκιος. Ο ίσκιος της ζωής.
Ακούω ιστορίες πρώην νοικοκυραίων και μαστόρων, εργαζομένων από τα δώδεκα ή τα δεκαπέντε τους χρόνια, καταγόμενων από παραποτάμια ή ορεινά χωριά βαριά από ιστορία και μύθους. Ηρθαν στην Αθήνα παιδιά, μπήκαν τσιράκια ή κάλφες σε εργαστήρια, σε βιοτεχνίες, έγιναν μάστορες, μερικοί έγιναν και μικροεπιχειρηματίες, βιοτέχνες, όλοι είχαν επάγγελμα, προκοπή, τιμή, μεγάλωσαν, σπούδασαν και προίκισαν παιδιά. Ηταν περήφανοι για όσα επέτυχαν. Και σχεδίαζαν ήρεμα στον χρόνο τους βίους τους. Δεν ήσαν άρπαγες και άπληστοι, καφεδάκι στο καμινέτο το πρωί, φαΐ στο κατσαρολάκι απ’ το σπίτι το μεσημέρι ή ένα ζεστό πιάτο στα μαγέρικα της οδού Κολοκοτρώνη, σιέστα κλεφτή πάνω στον πάγκο εργασίας, και δουλειά ώς αργά το βράδυ. Επιστροφή με το μπλε λεωφορείο στις συνοικίες της αντιπαροχής. Ολο το εμπορικό κέντρο ήταν γεμάτο από μαστόρους, επαγγελματίες, βιοτέχνες, εμπόρους, τεχνίτες. Στο τρίγωνο Μοναστηράκι – Ομόνοια – Σύνταγμα, μαζί με του Ψυρρή των τσαγκαράδων. Εκεί όπου σήμερα πληθωρίζονται καφέ, μπαρ, ουζερί, για χίπστερ και χασομέρηδες, άνεργους και άεργους, εκεί όπου κάποιοι βλέπουν ανάπτυξη μέσα από την κατανάλωση φρέντο και ρόκα–παρμεζάνα. Συνταξιοδοτούνται κακήν κακώς οι παλαιοί, άλλοι ολόκληρη με σαράντα χρόνια ένσημα, άλλοι προώρως μειωμένη, άλλοι χρεοκοπούν και κολλάνε κηδειόχαρτα «εκποίηση», «πωλείται η επιχείρηση», «ενοικιάζεται το παρόν, πληροφορίες εντός». Ο κόσμος της εργασίας και του εμπορίου φεύγει, το centro storico μετατρέπεται σε φαν παρκ για άνεργους, χώρος τράνζιτο γι’ ανθρώπους τράνζιτο, χωρίς προέλευση, ρίζα, προορισμό. Χώρος χωρίς χρόνο. Ακούω ιστορίες, ανασυστήνω ζωές. Χήρες που σπούδασαν παιδιά πλένοντας σκάλες και γραφεία, ψήνοντας καφεδάκια κάτω απ’ το κλιμακοστάσιο για τους εργαζομένους στο μέγαρο, που είχαν σπίτι το παραχωρημένο υπόγειο πλάι στον λέβητα, στολισμένο με κεντήματα, χράμια και αγαλματίδια από αρχαίες μπομπονιέρες. Ζουν με την κατώτερη σύνταξη του ΙΚΑ, πάντα εκεί, πλάι στον λέβητα, στο πάντα στολισμένο δωμάτιο. Και καταριούνται αυτόν που τους έκοψε τη σύνταξη και τα φάρμακα για την οσφυαλγία και την πίεση. Που τους έκοψε το τελευταίο ξερό κλαδάκι της πληβείας ζωής. Πίσω από κάθε ψηλό παράθυρο στα μαραμένα εμποροβιοτεχνικά μέγαρα του κέντρου, στις οδούς με τα ένδοξα ονόματα Χρυσοσπηλαιωτίσσης, Νικίου, Κολοκοτρώνη, Πραξιτέλους, Αιόλου, Ρόμβης, Κλειτίου, κινούνται ακόμη άνθρωποι και ξεδιπλώνονται ιστορίες. Οσοι πρόλαβαν τη σύνταξη του μεταπολεμικού κράτους πρόνοιας, έζησαν ολόκληρο το greek dream και αποχώρησαν. Αλλοι δεν πρόλαβαν, τους μάγκωσε η χρονόπορτα και τους συνέθλιψε. Εδώ και καιρό αδυνατούν να πληρώσουν το ΤΕΒΕ, δεν μπορούν να πάρουν σύνταξη· υποαπασχολούμενοι, βγάζουν το νοίκι και ψωνίζουν γαύρο πρωινό στην Αγορά. Ακούω το ευφρόσυνο καναρίνι στον 5ο όροφο βιοτεχνικής πολυκατοικίας· δεν το βλέπω γιατί με τυφλώνει η αντηλιά, πίσω απ’ το παμφάγο φως ξέρω όμως ότι ξεπροβάλλει μια αναλόγως εκθαμβωτική γωνία Ακροπόλεως. Το πορτοκαλί καναρίνι συναγωνίζεται το άμουσο ράδιο που φλυαρεί σε ακατάληπτη γλώσσα· και τα δύο συντροφεύουν τον παλαίμαχο τεχνίτη. Η λωρίδα φωτοσκόνης χαϊδεύει και εξωραΐζει παλαιές μεταλλοδερμάτινες πολυθρόνες, το μικρό ψυγείο, τον ψηλό πάγκο με το βαρύ σίδερο, ρεκλάμες, Κασμήρια ΔΔΔ, Ελληνοβρετανική, αρχαία φιγουρίνια με σταυρωτά γιλέκα, το τηλέφωνο βακελίτη, κάρτες για μανταρίστρες και κουμποτρυπούδες, το γκαζάκι οπωσδήποτε. Απέναντι ένας ξεχασμένος χρυσοχόος, ένας αδαμαντοκολλητής, λογιστικό γραφείο, μια φθαρμένη εμαγιέ επιγραφή Εισαγωγαί Υλικών Αργυροχρυσοχοΐας με περίτεχνα γράμματα Art Deco. Ενας θνήσκων κόσμος, ο κόσμος των τεχνών και του εμπορίου. Γεμάτος ζωές ακόμη, ίσκιους, παρουσίες, φωνές, έργα χειρών, ιστορίες με βουλευτές και εφέτες, αστεϊσμούς, κουμπαριές, με αλληλεγγύη και μικροδάνεια, με δόσεις και δοσίματα. Αντηλιά, σκόνη, ίσκιος. Ο ίσκιος της ζωής.
Το άρθρο έγραψε ο Νίκος Γ. Ξυδάκης και δημοσιεύτηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.
Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012
Ο Χρύσανθος Λαζαρίδης γράφει για την εξέγερση του Πολυτεχνείου
Κάντε κλικ εδώ και διαβάστε ένα δημοσίευμα του Χρύσανθου Λαζαρίδη από το δικτυακό τόπο antinews.gr
Eνα ντοκιμαντέρ του Παντελή Βούλγαρη.
Αφού κλείστε τη μουσική του ιστολόγιου ( πάνω δεξιά ) δείτε το ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε στη διάρκεια της σχολικής γιορτής στο σχολείο μας.
Mια φωτό που με εντυπωσίασε...
Τούτη τη φωτό με το κείμενο που ακολουθεί, την πήρα από το δικτυακό τόπο της εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.
Κανένας δεν τα ξυπνά το πρωί για να πάνε σχολείο
και σίγουρα κανείς δεν μπήκε στον κόπο να τους εντρυφήσει την αγάπη για
τα γράμματα και όμως 30 παιδιά που ζουν στις παραγκουπόλεις του Νέου
Δελχί μαζεύονται κάθε μέρα κάτω από μια γέφυρα του μετρό και με δυο
φωτισμένους δασκάλους-εθελοντές μαθαίνουν γράμματα στο ελεύθερο σχολείο
που έχουν ιδρύσει οι δυο δάσκαλοι εδώ και τρία χρόνια.(AP /Altaf Qadri)
Κι ένα δικό μου ερώτημα: Μπορεί να αποτιμηθεί άραγε και πόσο η κοινωνική προσφορά αυτών των δασκάλων; Απλά ρωτώ...
Θεωρίες συνωμοσίας και άλλοι μύθοι
Κάντε κλικ εδώ και διαβάστε το δημοσίευμα της Τασούλας Καραϊσκάκη.
Είναι καιρός να γίνουν και ιδιωτικά πανεπιστήμια
Κάντε κλικ εδώ και διαβάστε τη συνέντευξη της Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.
Σαν σήμερα πριν 39 χρόνια...
Πριν 39 χρόνια σαν το σημερινό πρωινό...ένα φοβισμένο διάβα μου στην οδό Ακαδημίας και στη Πλ. Κάνιγγος. Αστυνομία ένοπλη παντού, και ξαφνικά πυροβολισμοί...Διακοπή μερικών λεπτών κι ύστερα και πάλι πυροβολισμοί...Ο κόσμος παγωμένος, έκπληκτος, τρομαγμένος... Επιβιβάζομαι στο τελευταίο λεωφορείο της γραμμής ( όπως αποδείχτηκε αργότερα)......Ελάχιστοι οι επιβάτες, ρίχνοντας βλέμματα καχυποψίας ο ένας προς τον άλλο....Φόβος, τρόμος, αβεβαιότητα, ερωτήματα, τι έγινε με τα παιδιά;
Μεσολαβεί μια εβδομάδα έντονου προβληματισμού. Τι θα γίνει; Πηγή πληροφοριών η Ντόυτσε-Βέλε κάθε βράδυ στις 22.00.
Την επομένη Κυριακή ξυπνώ τρομαγμένος στις 3.30 το πρωί. Άρματα και πάλι περνούν έξω από το σπίτι...Τι έγινε τούτη τη νύχτα; Υπολόγισα πως πρέπει να είχαν περάσει γύρω στα 10 άρματα. Τι να είχε γίνει πάλι; Το πρωί η είδηση....της ανατροπής του Παπαδόπουλου....
Κι όχι μόνο....
Σήμερα
Σήμερα...
Ποτίζουμε... την έννοια της λέξης ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ με μνήμες. Με μνήμες ατόφιες και ανόθευτες!!!
Κι αν θέλετε να ακούστε το βίντεο κλείστε πρώτα τη μουσική του ιστολόγιου
(πάνω δεξιά).
(πάνω δεξιά).
Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012
Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά...
Αφού κλείστε τη μουσική του ιστολόγιου ( πάνω δεξιά ) δείτε το βίντεο και ακούστε τη μουσική του Μ. Θοεδωράκη.
να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα;
ουρλιάζουν και σφυρίζουν φορτηγά
σαν ψάρι μ΄ έχουν πιάσει μες στα δίχτυα
Για κάποιον μες στον κόσμο είν΄ αργά
ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά;
Ποιος τη ζωή μου, ποιος παραφυλά
στου κόσμου τα στενά ποιος σημαδεύει;
πού πήγε αυτός που ξέρει να μιλά
που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει;
Λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί...
Αφού κλείστε τη μουσική του ιστολόγιου ( πάνω δεξιά ) ακούστε το συνθέτη της Ρωμιοσύνης να τραγουδάει με τη Μαρία Φαραντούρη, τους μελοποιημένους στίχους του Αλέκου Παναγούλη.
νέοι αγώνες
οδηγοί της ελπίδας
οι πρώτοι νεκροί.
Όχι άλλα δάκρυα
κλείσαν οι τάφοι
λευτεριάς λίπασμα
οι πρώτοι νεκροί.
Λουλούδι φωτιάς
βγαίνει στους τάφους
μήνυμα στέλνουν
οι πρώτοι νεκροί.
Απάντηση θα πάρουν
ενότητα κι αγώνα
για νά 'βρουν ανάπαυση
οι πρώτοι νεκροί.
H θάλασσα, του Γιώργου Σεφέρη
Η θάλασσα, πως έγινε έτσι η θάλασσα
Αργησα χρόνια στα βουνά,
με πλήγωσαν οι πυγολαμπίδες.
Τώρα σε τούτο τ' ακρογιάλι περιμένω
ν' αράξη ένας άνθρωπος
ένα υπόλειμμα, μια σχεδία.
Μα μπορεί να κακοφορμίσει η θάλασσα;
Ενα δελφίνι την έσκισε μια φορά
κι ακόμη μια φορά
η άκρη του φτερού ενός γλάρου.
Αργησα χρόνια στα βουνά,
με πλήγωσαν οι πυγολαμπίδες.
Τώρα σε τούτο τ' ακρογιάλι περιμένω
ν' αράξη ένας άνθρωπος
ένα υπόλειμμα, μια σχεδία.
Μα μπορεί να κακοφορμίσει η θάλασσα;
Ενα δελφίνι την έσκισε μια φορά
κι ακόμη μια φορά
η άκρη του φτερού ενός γλάρου.
Κι όμως ήταν γλυκό το κύμα
όπου έπεφτα παιδί και κολυμπούσα
κι ακόμη σαν ήμουν παλληκάρι
καθώς έψαχνα σχήματα στα βότσαλα,
γυρεύοντας ρυθμούς,
μου μίλησε ο θαλασσινός Γέρος:
"Εγώ είμαι ο τόπος σου,
ίσως να μην είμαι κανείς
αλλά μπορώ να γίνω αυτό που θέλεις"
Γ.Σεφέρης-"Επί σκηνής" Δ΄
όπου έπεφτα παιδί και κολυμπούσα
κι ακόμη σαν ήμουν παλληκάρι
καθώς έψαχνα σχήματα στα βότσαλα,
γυρεύοντας ρυθμούς,
μου μίλησε ο θαλασσινός Γέρος:
"Εγώ είμαι ο τόπος σου,
ίσως να μην είμαι κανείς
αλλά μπορώ να γίνω αυτό που θέλεις"
Γ.Σεφέρης-"Επί σκηνής" Δ΄
Αφιερωμένο στους καλούς συναδέλφους μου του Γυμνασίου Μαραθώνα κ.κ. Τρ. Καλαϊτζάκη, Νεκτ. Μαργαρίτη και Στ. Ξυδιά που με επιμονή, υπομονή , όρεξη και χαμόγελο οργάνωσαν με άρτιο τρόπο τη σημερινή σχολική γιορτή για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Θα ήταν παράλειψή μου να μη συγχαρώ και τους μαθητές μας που βοήθησαν, κοπίασαν και οργάνωσαν επίσης με άρτιο τρόπο τη σχολική μας εκδήλωση.
Τι σημαίνει να γίνουμε ευέλικτοι;
Κάντε κλικ εδώ και διαβάστε το δημοσίευμα του Πανεπιστημιακού Βασίλη Καραποστόλη.
Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012
Για την πληρωμή των τελών κυκλοφορίας.
Κάντε κλικ εδώ για να μπείτε στο site της Γεν Γραμματείας Πληρ. Συστημάτων και να εκτυπώσετε τη σελίδα που απαιτείται για την πληρωμή των τελών κυκλοφορίας.
Τα ‘χουμε παίξει, είναι πασιφανές Πηγή: www.lifo.gr
Kάντε κλικ εδώ και διαβάστε το δημοσίευμα από την Lifo.
Ένα ερώτημα και μια σύντομη απάντηση....
Πρωί-πρωί σήμερα στον τοίχο μου στο f/b....
Γιατί δεν μου έδωσες ποτέ να καταλάβω πόσο ψυχοφθόρο είναι το επάγγελμα των εκπαιδευτικών?????? ( H κόρη μου)
Ναι αλλά σου τόνισα πόσο σημαντικό είναι για τον καθένα μας και φυσικά για τον εκπαιδευτικό η κάθε είδους διαχείριση κρίσεων στη ζωή μας.... Στην εποχή μας το κάθε επάγγελμα είναι ψυχοφθόρο, οι άνθρωποι βρίσκονται σε μια αντάρα των σκέψεών τους και φυσικά ως προς το τι θέλουν για τα παιδιά τους... Θα σου πω κάτι και ας είναι τούτο ένα άκουσμα για όλες/όλους τους συνομιλήκους/συνομίληκες σου... Παίρνεις το βάπτισμα των δυσκολιών της ζωής. Κι αυτό απότιμησέ το θετικά, αν θες. Προβληματίζομαι βεβαίως τι θα σας παραδώσουμε, ποιό κόσμο και με ποιές αξίες, που η δική μας η γενιά καταπάτησε....Με ψυχραιμία και με αποβολή της απογοήτευσης θα πορευτείς, θα σφίξεις τη γροθιά και με πίστη αταλάντευτη στους στόχους σου θα βαδισεις. Το βιβλίο του στοχαστή Στέλιου Ράμφου για την παράνοια είναι στη διάθεση σου, όντας στα ράφια της βιβλιοθήκης μου που είναι και δικη σου. Μπορούμε να μιλάμε ώρες για τους εύλογους προβληματισμούς σου...αλλά σκέψου κι εγώ με τα τόσα χρόνια υπηρεσίας στην πλάτη, πόσες και πόσες φορές δε προβληματίστηκα για τις απαιτήσεις που είχαν και έχουν από μένα. Ψηλά τις σημαίες λοιπόν!!! Τις σημαίες δε τις υποστέλλουμε στις δύσκολες μάχες....Αντιθετα τις υψώνουμε πιό ψηλά!!!
(Η δική μου σύντομη απάντηση)
Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012
Ανακαλύπτουν τη φωτιά λόγω του ακριβού πετρελαίου
Κάντε κλικ εδώ και διαβάστε το δημοσίευμα από ΤΑ ΝΕΑ.
Μαθηματικό υλικό
Κάντε κλικ εδώ και δείτε πολύ ενδιαφέρον μαθηματικό υλικό για μαθητές Λυκείου από το 5ο Λύκειο Πετρούπολης.
Οι νόμοι του σύμπαντος
Πόσο πολύ μου αρέσει όταν βλέπω να επαληθεύονται οι νόμοι του σύμπαντος. Αρκεί να έχεις σκύψει με σεβασμό επάνω τους, ώστε να μπορείς να διακρίνεις....
H πρόταση της ομάδας εργασίας για την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου.
Κάντε κλικ εδώ και διαβάστε την πρόταση της ομάδας εργασίας για την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου.
Ανάμεσα στην ελπίδα και στην επίγνωση
Κάντε κλικ εδώ και διαβάστε το δημοσίευμα που αναφέρεται στο βιβλίο "Στον τόπο", του Δημήτρη Νόλλα.
Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012
Πολιτισμός: Ημερολόγιο
Kάντε κλικ εδώ και δείτε το σύνολο των πολιτιστικών εκδηλώσεων της εβδομάδας, όπως τις δημοσιεύει η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.
Πρόσφατος λόγος....
Πριν λίγο τούτος ο λόγος αφίχθη.... απ το Βορρά....
σου φυσαω τα μαλλια μην τρομαξεις
σου φυσαω τα ματια μην κλαψεις
ολα ειναι τριγυρω...
μονο οι δυνατοι το ξερουν...
σου φυσαω τα ματια μην κλαψεις
ολα ειναι τριγυρω...
μονο οι δυνατοι το ξερουν...
Απλά αρέσκομαι στην εκφραστικότητά του κι ας μην αναφέρεται σε μένα. Κι είναι " Ένας άλλος κόσμος για το κόσμο"!!!
Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012
Βίντεο με το Στέλιο Ράμφο
Αφού κλείστε τη μουσική του ιστολόγιου ( πάνω δεξιά ) δείτε το βίντεο με το φιλόσοφο Στέλιο Ράμφο.
Βίντεο με τον Απόστολο Δοξιάδη
Αφού κλείστε την μουσική του ιστολόγιου ( πάνω δεξιά) , δείτε το βίντεο με τον Απόστολιο Δοξιάδη και τη Μόνικα Χριστοδούλου.
Tα μαθηματικά του χάους.
Αφού κλείστε τη μουσική του ιστολόγιου ( πάνω δεξιά ) δείτε κι ακούστε το βίντεο.
To ιστολόγιο για το φάρο του Γαυρίου στην Άνδρο.
Κάντε κλικ εδώ και διαβάστε το ιστολόγιο για το φάρο του Γαυρίου στην Άνδρο.
Aπό τη χτεσινή αφή της φλόγας στο Τύμβο του Μαραθώνα
Αφού κλείστε τη μουσική του ιστολόγιου( πάνω δεξιά) , δείτε το βίντεο από τη χθεσινή αφή της φλόγας στο χώρο του Τύμβου, εδώ στο Μαραθώνα.
Τιμή κι αξιοπρέπεια...
Κάθε τι έχει είτε μια τιμή είτε μια
αξιοπρέπεια. Ό,τι έχει μια τιμή, μπορεί να αντικατασταθεί από ένα άλλο
ισότιμό του. Ό,τι είναι υπεράνω κάθε τιμής και συνεπώς δεν έχει κανένα
ισότιμό του, αυτό έχει αξιοπρέπεια.
Ιμάνουελ Κάντ.
Ιμάνουελ Κάντ.
37.500 ευρώ εφάπαξ ένας υπάλληλος, 300.000 ο προνομιούχος της Βουλής
Kάντε κλικ εδώ και διαβάστε το δημοσίευμα από ΤΑ ΝΕΑ.
Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012
Παραλληλισμοί.
Διαβάστε παρακάτω τους στίχους από το ποίημα "Παραλληλισμοί" του Νίκου Καββαδία. Τους παραθέτω εδώ, μετά από μια παρουσίαση ενός Μαθηματικού θέματος που είδα σήμερα. Αλήθεια κάνετε συνειρμούς;
Τρία πράματα στὸν κόσμο αὐτό, πολὺ νὰ μοιάζουν εἶδα.
Τὰ ὁλόλευκα μὰ πένθιμα σχολεῖα τῶν Δυτικῶν,
τῶν φορτηγῶν οἱ βρώμικες σκοτεινιασμένες πλῶρες
καὶ οἱ κατοικίες τῶν κοινῶν, χαμένων γυναικών.
Τὰ ὁλόλευκα μὰ πένθιμα σχολεῖα τῶν Δυτικῶν,
τῶν φορτηγῶν οἱ βρώμικες σκοτεινιασμένες πλῶρες
καὶ οἱ κατοικίες τῶν κοινῶν, χαμένων γυναικών.
Ἔχουνε μία παράξενη συγγένεια καὶ τὰ τρία
παρ᾿ ὅλη τὴ μεγάλη τους στὸ βάθος διαφορά,
μὰ μεταξύ τους μοιάζουνε πολύ, γιατὶ τοὺς λείπει
ἡ κίνηση, ἡ ἄνεση τοῦ χώρου καὶ ἡ χαρά.
παρ᾿ ὅλη τὴ μεγάλη τους στὸ βάθος διαφορά,
μὰ μεταξύ τους μοιάζουνε πολύ, γιατὶ τοὺς λείπει
ἡ κίνηση, ἡ ἄνεση τοῦ χώρου καὶ ἡ χαρά.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)