Βρεθήκαμε ενώπιος ενωπία....
Βρεθήκαμε σε στιγμές μιας ηρεμίας με τις σκέψεις μας να στροβιλίζονται.....
Ένιωθα αδύναμος, καλώς ή κακώς....
Προβληματίστηκα αν έπρεπε να σου μιλήσω για ένα κόσμο καινούργιο που απομακρύνομαι από αυτόν.....
Δες.... εισέρχομαι σε αυτόν από την έξοδο κινδύνου.....
Πολλοί μιλούν για τα φώτα της μα εγώ εξακολουθώ να θέλω να δω το φως.....
Σου ξαναείπα.....ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΩΣ.....
Εις πείσμα των πολλών διακρίνω το μονοσήμαντο....
Οι σκέψεις μας διαδέχονταν η μια την άλλη ακατάπαυστα....
Μου μεγάλωνες τη συνείδηση της ευθύνης....
Πελαγοδρομούσα σ΄ ένα απειροσύνολο σκέψεων......
Δυσκολεύτηκα να σου καθορίσω τον πλοηγό που αιτήθηκες.....
Έφταιγε ένας ατζέντης ίσως.....
Εκείνη τη στιγμή με έκανες και χαμογέλασα....
Ξέρεις.....θυμήθηκα εκείνη τη λάντζα στο Μπερούτη.
Αστραπιαία μου ήρθε στο νου η συνάντηση του Καββαδία με το Σεφέρη που έγινε στις προβλήτες κείνου του λιμανιού και συνεχίστηκε στα βρώμικα, από κάθε άποψη, στενά απέναντι......
Δε ξέρω αλλά πολλές φορές που μιλάμε με ταξιδεύεις στο Μπερούτη....
Ομως......όμως τα ερωτήματά σου ήταν δυνάστες.....
Δυνάστες μιας σκληρής εξουσίας......
Κι εγώ έπρεπε να απολογηθώ για τον κόσμο που σου προτείνω να βαδίσεις....
Πόσο επώδυνο ένιωθα να είναι.....
Αμφιταλαντεύτηκα πολύ πριν σου διατυπώσω επιλογές μου....
Δυσκολεύτηκα πολύ.......
Ξέρεις........ εκείνη τη πορτοκαλιά τη ζήλευε όλη η γειτονιά.........
Τελικά είχα αισθανθεί επίορκος της εποχής μου.......
Το ένιωσες άραγε;;;;
