Σκέψεις μου....

 Οι πιο πολλοί δεν αγαπάνε αυτά που έχουν,

γκρινιάζουνε πως τάχα δεν αρκούν.

Μα είν’ τα όνειρα γι’ αυτούς που ξέρουν να τα βλέπουν

και τα τραγούδια γι’ αυτούς που ξέρουν να τ’ ακούν!!!.

Ίσως να μην έχω συνειδητοποιήσει τη φλόγα που άναψε για να δημιουργήσω τούτη την ανάρτηση. Λέω ίσως...... Μπορεί να έφταιγε η ανάκληση της μνήμης από εκείνη τη.... στρατιωτική εντολή όπως μου την εξέφρασες......."Αυτό θα μείνει εδώ γιατί το θέλω εγώ!!!!".

Από την άλλη σκέφτηκα μια σύντομη ερμηνεία των τεσσάρων γραμμών που έγραψα πριν...... τους έδωσα λοιπόν μια δική μου "ερμηνεία"........ Μου είπα...λοιπόν "Στην καθημερινότητά μας, κάθε στιγμή μπορεί να είναι τραγούδι, κάθε βήμα ένα όνειρο. Μα για να το δούμε, πρέπει να πάψουμε να μετράμε τις σκιές μας και να υψώσουμε το βλέμμα στον ήλιο. Γιατί η ζωή δεν χαρίζεται σε εκείνους που ζητούν, αλλά σε εκείνους που ξέρουν να αναγνωρίζουν."

Αναρτώ τρεις φωτό από την επίσκεψη στα Δελιανά. Γιατί εκεί είδα τη φύση και την ιστορία να μου αποκαλύπτονται. Και αναγνώρισα την αδιαμφισβήτητη παρουσία τους.

Απέναντι απ τον Αη Γιάννη τον Πρόδρομο.

Το καμπαναριό της εκκλησίας.

Η είσοδος στο φαράγγι των Δελιανών.