Xτες βράδυ...

Δειλινό στο Στιβάρι...λίγο πριν την αυγουστιάτικη πανσέληνο.Ακόμη κι αυτός ο ανταριασμένος Καβοντορίτικος βοριάς ηρεμεί απο την ομορφιά της φύσης στο λιόγερμα.

Χτες βράδυ καθώς συζητούσαμε για τις εντυπώσεις από το πρόσφατο ταξίδι στο νησί μας, ένιωσα μια περίεργη παρουσία... ΄Ενιωσα πως ήταν εκεί μαζί μας, καθόταν δίπλα, μας άκουγε και χαιρόταν, ξέρεις γιατί... Εκεί, στις υπώρειες της Πεντέλης, καθώς όλοι μας είχαμε μεταφερθεί στα σοκκάκια και στα καταπράσινα χωριά του νησιού..., η ψυχή της ένιωθα να είναι ζωντανή δίπλα μας. Και χαιρόταν κι εκείνη μαζί μας. Αχ! αυτή η ψυχή της. Πόσες και πόσες φορές δεν μου συμπαραστέκεται σε δύσκολες μα και σε ευχάριστες στιγμές της ζωής μου!!! Το αισθάνομαι έντονα. Και το αίσθημα αυτό είναι μοναδικό. Είναι μονοσήμαντα βιώσιμο από μένα!!!