Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009

Τ΄ ακροκέραμα

Όταν μάζευα τις σπασμένες διαστάσεις της ψυχής μου,

όταν έψαχνα τα ακέραια μέρη

μέσα στα διαιρεμένα τμήματα της υπαρξής μου

όταν το χαμόγελο φάνταζε χίμαιρα

τότε, ναι,

τα ακροκέραμα της σκέψης μου ήταν άθικτα.

Μεγαλόπρεπα καθώς ήταν

έδειχναν τη σπίθα που έγινε ήλιος.

Τα ακροκέραμα αυτά επετέλεσαν το ρόλο τους.

Με νομοτέλεια το έπραξαν.

Οι ρίγανες

Σαν είδα τις ρίγανες

στη γαλακτισμένη αυλή σου...

Οι μνήμες πάλι αιχμηρές, τινάχτηκαν...

Τις διώχνω, μα μηδενική η απομάκρυνσή τους.

Κι ο νους πέταξε στα χρόνια της νιότης.

Η μάνα...κι εκείνη έτσι τα έδενε...

Τα προϊόντα της γης του νησιού της.

Και τα καμάρωνε, τους μιλούσε θαρρείς.

Λες γι΄αυτό τη μέρα που τη πήρε ο Θεός

η αντριώτικη γη ξανάνθισε στο καταχείμωνο;

Λες γι΄αυτό εκείνη τη μέρα

να ίσιωσε ανεξήγητα

το μονοπάτι με τις ρίγανες προς το καστρομονάστηρο της Πανάχραντου;

Για να ανέβει ακώλυτα η ψυχή της κοντά στη Παναγιά του νησιού;

Λες;


O δικός μας δρόμος

Ο δρόμος μας ήταν και είναι τραχύς, δύσβατος.

Αιχμηρές πέτρες και ζιζάνια έστω και με χρυσαφί χρώμα

μας εμποδίζουν να πορευόμαστε.

Κι απέναντι βρίσκεται όλος ο θίασος

της δικής τους σκηνής.

Κλήσεις πολλές υπάρχουν

για τη θέαση.

Αρνηθήκαμε και αρνούμαστε την πρόσκληση.

Αντισταθήκαμε και αντιστεκόμαστε στο ψεύδος.

Σ΄αυτό το δρόμο του υπερσυνόλου

πολλές Σειρήνες βλέπουμε.

Συνεχίζουμε συνειδητά

τη δική μας πορεία.

Μη με ρωτήσεις για το αντίτιμο.

Μη ξεχνάς πως η αξιοπρέπεια δεν εξαγοράζεται

ούτε με όλο το πλούτο της γης.

Μην ξεχνάς και κάτι ακόμη.

Πως η δική μας πορεία

δεν έχει
σημεία ασυνέχειας.