Η είδηση ήρθε και ήταν αναμενόμενη...
Έφυγε η κυρία Ξενούλα, η γνήσια Αψηλιανή.
Έφυγε και η βίγλα της δίπλα στον Αγ. Συμεών θα ανακλά τις
δονήσεις της ύπαρξής της προς τα πάνω.....
Εκεί που μέρες τώρα την περίμεναν η Κατίνα, η γιαγιά η Κατίγκω,
η μάνα και η αδελφή μου, ο Τζίμης, ο αδικοχαμένος καπετάν-
Αντρίκος και πολλές και πολλοί Αψηλιανοί της γαλήνης του
παρελθόντος.
Το στενό του σπιτιού της κάτω απ τα σκαλαριά θα αντιφεγγίζει εν
τω μέσω της νυκτός το φως της αντριώτικης πανσέληνου.
Εκείνης που για όλες και όλους που σημειώνουμε απουσίες στο
νησί αυξάνει απροσδιόριστα το νόστο μας γιαυτό.
Στο βάθος, στη φωταγωγημένη Χώρα, κάποια φώτα θα φέγγουν
αχνά, συμμετέχοντας στη λύπη για το χαμό της
Αψηλιανής Αρχόντισσας. Και απ το πολύβουο πλήθος των
επισκεπτών της νήσου του Καΐρη κάποιοι λίγοι θα ατενίζουν προς
το Κάτω Υψηλού. Ίσως απόψε το ερυθρό ανεξήγητο φως
της Βαγγελίστρας, καταστεί ορατό για εκείνους που ταυτίζουν το
είναι τους με το νησί.
Ώρα καλή κυρία Ξενούλα. Ώρα καλή εκεί στις γειτονιές του
Παραδείσου. Μη ξεχάσεις να δώσεις χαιρετισμούς στους δικούς
μας ανθρώπους, που ταξίδεψαν νωρίτερα από σένα για εκεί ψηλά.
