Ήταν τα τελευταία σκιρτήματα της άνοιξης του 1941 όταν οι πρώτοι Ευέλπιδες έφτασαν στα Σφακιά. Ο πόλεμος είχε σφίξει τον κλοιό γύρω από την Ελλάδα και η προέλαση των γερμανικών στρατευμάτων δεν άφηνε πολλά περιθώρια αντίστασης. Η Σχολή Ευελπίδων είχε ήδη διαλυθεί οργανωμένα στα βουνά της Κρήτης, ύστερα από ηρωική πορεία από την ηπειρωτική Ελλάδα έως το νησί. Οι νεαροί δόκιμοι αξιωματικοί, φορτωμένοι με λίγες προμήθειες και τη στολή τους, ακολούθησαν τα μονοπάτια της Ελπίδας και του Καθήκοντος.
Κατέβηκαν από τις Βρύσες, πέρασαν από το οροπέδιο του Ασκύφου και τον Εμπρόσνερο, και κατέληξαν στα Σφακιά, όπου ο ήλιος έπεφτε πάνω στα λευκά σπίτια και η θάλασσα μύριζε ελευθερία. Ήταν ο τελευταίος σταθμός πριν την προσπάθεια διαφυγής προς τη Μέση Ανατολή. Στο μικρό λιμάνι, ανάμεσα σε καΐκια, ψαράδες και τα πρώτα καταφύγια των Βρετανών, οι Ευέλπιδες βρήκαν πρόχειρη στέγη σε αποθήκες, στο καφενείο του Γιαννούλη και σε μια μικρή εκκλησιά που προστάτευε τους ξένους σαν μήτρα.
Οι ντόπιοι, με βαθιά αίσθηση φιλοξενίας, τους έφερναν ζυμωτό ψωμί, ελιές, νερό και κουβέρτες. Οι Γερμανοί πλησίαζαν. Οι ώρες ήταν δραματικές, γεμάτες αγωνία και αποφασιστικότητα. Ορισμένοι από τους δόκιμους κατάφεραν να επιβιβαστούν σε βρετανικά πλοία. Άλλοι αιχμαλωτίστηκαν, κρύφτηκαν στα βουνά ή κατέληξαν στις φυλακές της Λάρισας και των Αθηνών μα και στο στρατόπεδο αιχμαλώτων των Αγίων Αποστόλων Χανίων.
Όμως εκείνες οι μέρες στα Σφακιά –με το αλμυρό αεράκι, το κυανό του Λιβυκού και τα πυρωμένα βράχια που ακουμπούσαν τη θάλασσα– έμειναν ανεξίτηλες στη μνήμη των νεαρών αξιωματικών. Γιατί εκεί, στο τέλος ενός ηρωικού δρόμου, γεννήθηκε η συνείδηση της αποστολής τους: να συνεχίσουν, να επιστρέψουν και να ξαναχτίσουν τον Στρατό του Έθνους.
