Με αφορμή τούτη την έκφραση ενός μεγάλου στοχαστή...... σκέφτηκα....
Ίσως η ζωή να είναι μια ακολουθία από στιγμές
που προσποιούνται ότι περνούν.
Μα καθεμιά τους μένει,
αθόρυβα,
σαν ίχνος που δεν σβήνει από τη συνείδηση.
Όταν συναντώ έναν άνθρωπο,
δεν αγγίζω μόνο το παρόν του —
αγγίζω το παρελθόν, τις σιωπές, τις προσδοκίες του.
Και μέσα απ’ αυτόν, αγγίζω και τον εαυτό μου.
Έτσι, κάθε συνάντηση είναι καθρέφτης:
βλέπω ό,τι ήμουν, ό,τι είμαι,
ίσως και ό,τι θα μπορούσα να γίνω.
Η αιωνιότητα, τότε,
δεν είναι μακριά·
είναι η στιγμή που αποκτά βάθος.
Όταν ο χρόνος δεν μετριέται με ρολόγια,
αλλά με το άγγιγμα μιας ματιάς,
με τη δόνηση μιας λέξης,
με τη σιωπή που χωράει κατανόηση.
Ακόμη κι εκείνες οι συναντήσεις
που πλήγωσαν ή μπέρδεψαν την ψυχή,
φέρουν μέσα τους κάτι ιερό·
είναι δάσκαλοι μεταμφιεσμένοι,
κομμάτια της πορείας που δεν θα ήταν ολόκληρη χωρίς αυτούς.
Κι έτσι, όταν λέμε «κάθε συνάντηση περιέχει μιαν αιωνιότητα»,
μοιάζει σαν να ψιθυρίζουμε στον εαυτό μας
ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο,
ότι η ζωή, στην ουσία της,
είναι μια αδιάκοπη πράξη αναγνώρισης.
Αναγνωρίζω εσένα,
και μέσα από εσένα — εμένα.
