Ανάσταση εν μέσω θέρους

Μέσα στο φόβο και στο θάνατο, θυμήθηκες να είσαι άνθρωπος

τον πλησίον σου στην άλλη άκρη της γης, ως εαυτόν ν’ αγαπάς.

Στον απαγορευμένο σου περίπατο, εκεί, στο κοντινό παρκάκι

απρόσμενα όσους νόμιζες  απέναντι, τους είδες δίπλα

δυο-δυο να ξεστρατίζουν για να μη κοντοσταθούν

και να καλημερίζονται με βήμα ρυθμικό κι ανήσυχο. 

Κι άλλους σκόρπια, ν’ αφουγκράζονται την ησυχία

παρέα με τα κύματα και τα αλαφιασμένα αλμυρίκια.

Στο μονοπάτι των χαμομηλιών, μεσόστρατα

σκιές μετρούσες μα και ξέφωτα, όταν ανέλπιστα

το δρόμο για τον κήπο της Εδέμ θυμήθηκες.

Κατά πως φαίνεται είναι ο δρόμος σου, ο κήπος σου

με τα παρτέρια του, τα φύλλα του, τα πρωινά θροΐσματά του

που αντάμα με τον άνεμο και το αγουροξυπνημένο πέλαγο

ψάλλει Χαιρετισμούς, σε χαμηλοφτερουγιασμένους γλάρους.

Εκεί να μείνεις, να μη βγεις, οι μάχες στο οχυρό σου,

σαν τον ιππότη νικητής θα βγεις με το όνειρό σου.

Μέσα στο φόβο και στο θάνατο, ανέμελες

ανθίσανε και φέτος  πασχαλιές, στην ώρα τους θα πεις

για να στολίσουν επιτάφιους, μα υπομονεύουνε

για να απλωθούν σε ζωηρά τραπέζια, Ανάσταση!

 Πηγή

Οι περιττοί αριθμοί δεν είναι καθόλου περιττοί

Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από τον ιστότοπο lecturesbureau.gr.

Στην απλότητα κρύβεται η ευτυχία

Διαβάστε πιό κάτω ένα κείμενο......

Mπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα
και με τα πιο μικρά..
Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.
Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους.
Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια.
Που ξέρω ν’ ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους.
Μου φτάνει που μ’ αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι.
Πολύ…
Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους.
Πολύ…
Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι’ αυτούς.
Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι.
Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.
Που μπορώ και κλαίω ακόμα.
Και που τραγουδάω… μερικές φορές…
Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.
Και ευωδιές που με γοητεύουν…

Οδυσσέας Ελύτης

Ταξιδεύοντας για αναψυχή: μια σύντομη ιστορία του τουρισμού

Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το ιστολόγιο του συναδέλφου Ν. Τσούλια, π. Προέδρου της ΟΛΜΕ.

Σιδεροντυμένη έμπαινε πια στη πόλη η εξίσωση.......

Διαβάστε εδώ με αφορμή το ποίημα " Άλγεβρα "  του Ε. Κακναβάτου, την εισήγηση δυο Σχολικών Συμβούλων σε ένα Συνέδριο της Ελλ. Μαθηματικής Εταιρείας.

Αγία Σοφία : Η ιστορία του παγκόσμιου συμβόλου της Ορθοδοξίας

Διαβάστε εδώ τη σημερινή ανάρτηση από το in.gr

«Όταν απόκαμε πια από τα δάκρυα, θυμήθηκε να φάει».

Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το antikleidi.com.

Τι είναι τελικά τα μαθηματικά;

Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από την Athens Voice.

Οι φυλές του μετα-κορωνοϊού

Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από την Athens Voice. Eίναι μια ενδιαφέρουσα ανάρτηση.

Διάβασα....

Τα σπίτια που είχα μου τα πήραν. Έτυχε

να 'ναι τα χρόνια δίσεχτα· πολέμοι χαλασμοί ξενιτεμοί·

κάποτε ο κυνηγός βρίσκει τα διαβατάρικα πουλιά

κάποτε δεν τα βρίσκει· το κυνήγι

ήταν καλό στα χρόνια μου, πήραν πολλούς τα σκάγια·

οι άλλοι γυρίζουν ή τρελαίνουνται στα καταφύγια.

Μη μου μιλάς για τ' αηδόνι μήτε για τον κορυδαλλό

μήτε για τη μικρούλα σουσουράδα

που γράφει νούμερα στο φως με την ουρά της·

δεν ξέρω πολλά πράγματα από σπίτια

ξέρω πως έχουν τη φυλή τους, τίποτε άλλο.

Καινούργια στην αρχή, σαν τα μωρά

που παίζουν στα περβόλια με τα κρόσσια του ήλιου,

κεντούν παραθυρόφυλλα χρωματιστά και πόρτες

γυαλιστερές πάνω στη μέρα·

όταν τελειώσει ο αρχιτέκτονας αλλάζουν,

ζαρώνουν ή χαμογελούν ή ακόμη πεισματώνουν

μ' εκείνους που έμειναν μ' εκείνους που έφυγαν

μ' άλλους που θα γυρίζανε αν μπορούσαν

ή που χαθήκαν, τώρα που έγινε

ο κόσμος ένα απέραντο ξενοδοχείο.

Δεν ξέρω πολλά πράγματα από σπίτια,

θυμάμαι τη χαρά τους και τη λύπη τους

καμιά φορά, σα σταματήσω· ακόμη

καμιά φορά, κοντά στη θάλασσα, σε κάμαρες γυμνές

μ' ένα κρεβάτι σιδερένιο χωρίς τίποτε δικό μου

κοιτάζοντας τη βραδινήν αράχνη συλλογιέμαι

πως κάποιος ετοιμάζεται να 'ρθει, πως τον στολίζουν

μ' άσπρα και μαύρα ρούχα με πολύχρωμα κοσμήματα

και γύρω του μιλούν σιγά σεβάσμιες δέσποινες

γκρίζα μαλλιά και σκοτεινές δαντέλες,

πως ετοιμάζεται να 'ρθει να μ' αποχαιρετήσει·

ή, μια γυναίκα ελικοβλέφαρη βαθύζωνη

γυρίζοντας από λιμάνια μεσημβρινά,

Σμύρνη Ρόδο Συρακούσες Αλεξάντρεια,

από κλειστές πολιτείες σαν τα ζεστά παραθυρόφυλλα,

με αρώματα χρυσών καρπών και βότανα,

πως ανεβαίνει τα σκαλιά χωρίς να βλέπει

εκείνους που κοιμήθηκαν κάτω απ' τη σκάλα.

Ξέρεις τα σπίτια πεισματώνουν εύκολα, σαν τα γυμνώσεις.

Γιώργος Σεφέρης