Μεγάλωσα με μιαν ανείπωτη λαχτάρα να βρεθώ στο Φραγκοκάστελλο∙ να περιδιαβώ τις νότιες ακτές της Κρήτης, εκεί όπου το πέλαγος αγκαλιάζει την πέτρα κι όπου η Ιστορία διασταυρώνεται με το θρύλο. Σε άλλες, πιο γκρίζες στιγμές της ζωής μου, το κατάφερα – μα τότε άγνωστες δυνάμεις έμοιαζαν να είναι αντίρροπες των επιθυμιών μου, κι η χαρά μου μισή, λειψή. Σκέφτηκα τη συνισταμένη αυτών των αντιστάσεων, μα αδύνατο ήταν να τη βρω∙ κι έτσι έμεινα με την αίσθηση πως ο τόπος αυτός κρατούσε ακόμη κλειστά τα μυστικά του για μένα.
Κι ήρθε τώρα ο καιρός, στην εποχή μιας ωριμότητας που εγώ την ονομάζω δική μου, να βρεθώ και πάλι εκεί. Έστω κι από μακριά, στα πρώτα βήματα ενός οδοιπορικού που κάποτε ξεκίνησε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο. Κι αν ανέστειλλε η απουσία αυτού του προσώπου τη πληρότητα της στιγμής, ένιωσα να στέκομαι μπροστά στο κάστρο, δυτικά του Ροδάκινου, σαν μαθητής που περιμένει να διδαχθεί το μάθημα του φωτός και της μνήμης.
Είχα ξαναβρεθεί στο Ροδάκινο και στην ευρύτερη περιοχή του , μα τότε ήταν άλλοι οι καιροί, πιο φτωχοί σε δυνάμεις και πληρότητα∙ κι ήταν φυσικό να βλέπω μόνο το αχνό φως των Δροσουλιτών, σαν θραύσμα μιας υπερβολικής μου ανάγκης. Σήμερα, χάρη στον Σφακιανό φίλο μου, που έγινε άθελά του συνοδοιπόρος των δικών μου πόθων, μπόρεσα να αντικρίσω από μακριά τη Γαύδο και τη Γαυδοπούλα – σαν όνειρο που αναδύεται από το πέλαγος και φωτίζει με μια λάμψη μυστική τον ορίζοντα.
Ίσως τον κούρασα με το πλήθος των ερωτήσεών μου∙ μα τι να κάνω, αφού η ζωή με έμαθε να σμίγω την αυστηρή ομορφιά των Μαθηματικών με τη διαχρονική γοητεία της Ιστορίας; Έτσι έζησα, έτσι ταξίδεψα, αυτά βίωσα. Κι έτσι, από αυτή τη γωνιά της Κρήτης όπου νοερά βρίσκομαι, αφήνω μιαν ευχή να σκορπιστεί: καλό απόγευμα, φίλε∙ καλό απόγευμα σε όλη την περιοχή του Φραγκοκάστελλου, εκεί όπου το φως και η μνήμη γίνονται ένα. Κι ας είναι ανεξήγητη τούτη η ταύτισή τους για μένα!!!
