Πριν λίγο ένα άλλο νοερό ταξίδι..... Με αφορμή το ταξίδι στο Κ.Π.Ε. Κάτω Ποροΐων Σερρών πριν κάποια χρόνια.... Ο νους ήταν λεύτερος να οπισθοδρομήσει κι άλλο. Να πάει όπου θέλει και να επιλέξει στιγμές......
Καθώς εκείνο το βράδυ βρεθήκαμε να απολαμβάνουμε λιχουδιές με τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες στη ταβέρνα της κεντρικής ταβέρνας των..... Ανω Ποροΐων, έψαχνα για το μονοπάτι του τότε...... Το τότε που παρέπεμπε σε ένα πρωινό εκείνης της Μεγάλης Παρασκευής......
Κάποια στιγμή παρ΄ότι το κέφι είχε ανάψει ζήτησα συγνώμη..... Θέλησα να εξέλθω και να μεταβώ λίγα μέτρα πιό πέρα. Με ρώτησαν αν μου συνέβη κάτι αλλά δε μπορούσα να εξηγώ επιθυμίες της καρδιάς...... Τι θα μπορούσα να πω;;;;; Και το πιο πιθανό θα ήταν να μη καταλάβουν....
Βγήκα έξω λοιπόν, μέσα στη κρύα βραδιά. Ψυχή δε κυκλοφορούσε. Στο βάθος ένα καφενείο με 5-6 θαμώνες με τις λάμπες φθορισμού μου προκαλούσε μελαγχολία.....
Κατέβηκα τις σκάλες της πλατείας..... Κάποια στιγμή στρίβοντας για να ανιχνεύσω το τοπίο διάκρινα το διώροφο κτίριο του Δημοτικού Σχολείου. "Εδώ απέναντι ήταν", σκέφτηκα και η ματιά μου ερευνούσε μέσα στο σκοτάδι.
Ο Βοριάς ήταν έντονος..... Μου χτύπαγε το πρόσωπο.... Εγώ όμως εκεί..... Και ξαφνικά.... ο μαντρότοιχος... Ο μαντρότοιχος με τις μαύρες γραμμές στους αρμούς..... Εδώ ήταν σκέφτηκα. Και ήμουν βέβαιος...... Η σιδερένια πύλη ήταν κλειστή με μια βαριά αλυσίδα τους κρίκους της οποίας συνέδεε ένα μεγάλο λουκέτο......
Ξαφνικά οι εικόνες του τότε άρχισαν να παρελαύνουν μπροστά μου με ταχύτητα.... Ήταν πολλές, πάμπολλες, όπως εκείνο το μεσημέρι της Μεγάλης Παρασκευής με το ψιλόβροχο. Το χαρακτηριστικό ψιλόβροχο της Μακεδονίας......
Το πρωί εκείνης της Μεγάλης Παρασκευής είχα διαβεί πολλούς δασικούς δρόμους στο Μπέλλες. Είχα βιώσει τι σημαίνει να υπηρετεί κανείς στη πρώτη γραμμή αμύνης..... Είναι δύσκολο για πολλούς λόγους. Εκεί βιώνει κανείς μιαν απομόνωση, μια ιδιαίτερη μοναξιά, μια αίσθηση απομάκρυνσης απ το κόσμο. Καθώς το τζιπ του στρατού δυσκολευόταν να περάσει από πολλά σημεία, είχα καταλήξει στην έδρα του τάγματος, στα Άνω Πορόια, γύρω στις 4 το απόγευμα. Είχα σκεφτεί πως θα χόρταινα μόνο με νερό και κουραμάνα..... Άλλες εποχές τότε, δύσκολες, αλλά δε μπορει να αρνηθεί κανείς ότι άφηναν μια άλλη απόχρωση στο πέρασμα του χρόνου.......
Ξαφνικά στο υπασπιστήριο εμφανίστηκε ο μάγειρας του τάγματος με μια καθαρότατη άσπρη στολή και το χαρακτηριστικό άσπρο σκούφο..... Ήταν μια μοναδική εικόνα. Με τη χαρακτηριστική θρακιώτικη προφορά του..... μας είπε ότι είχε εντολή να μας προσφέρει φαγητό. Δε θα φύγετε για το Κιλκίς, μας είχε πει. Και είχε συνεχίσει.... Πρώτα θα φάτε και μετά θα φύγετε, μου είπε ο κ. Διοικητής!!!
Στις παρακλήσεις να φύγουμε για το Κιλκίς ώστε να προλάβουμε τον Επιτάφιο και να ακούσουμε τα εγκώμια δια στόματος του τότε Δεσπότη Χαρίτωνος, ο μάγειρας ήταν ανένδοτος......
Εκείνο το γεύμα ήταν μια ξεχωριστή, μοναδική εμπειρία..... Πρώτη φορά δοκίμαζα τόσο πολύ νόστιμο νερόβραστο φαγητό..... Κάποιοι μου είπαν..... ήταν η πείνα από το δύσκολο πρωινό οδοιπορικό, κάποιοι άλλοι πως ήταν Μεγάλη Παρασκευή. Ό,τι και να ήταν όμως η ανάμνηση έχει μείνει και δε διαγράφεται........
Έτσι εκείνο το βράδυ καθώς βγήκα για λίγο έξω από τη ταβέρνα όπου το γλέντι με τους συναδέλφους μου έχει μείνει αξέχαστο......οι μνήμες μου αυξήθηκαν για τα χρόνια πέρασαν, διαγενομένου του Σαββάτου..... Για να σκέφτομαι τους στίχους....
Τώρα που αλλάξαν οι καιροί
μου γράφεις να γυρίσω
να δω μια μέρα πιο καλή
σαν άνθρωπος να ζήσω
Σου στέλνω χαιρετίσματα
με δυο μικρά πουλιά
λιγότερα συνθήματα
και πιο πολλή δουλειά
Μες σε ταβέρνες σκοτεινές
και κρύα καφενεία
με ένα ρεμπέτικο μου λες
πως φταίει η κοινωνία
Σου στέλνω χαιρετίσματα
με δυο μικρά πουλιά
λιγότερα συνθήματα
και πιο πολλή δουλειά.
Και ναι.... θέλω να πάω για άλλη μια φορά ακόμα εκεί. Στους πρόποδες του Μπέλλες, σε μια άλλη όμορφη Ελλάδα. Είναι έντονη η επιθυμία μου!!!!
Πόσο μου άρεσε να περπατώ εκεί.
Το διοικητήριο του 605 Τάγματος Πεζικού
Η Κερκίνη και στο βάθος το Μπέλλες.
