Aφού κλείστε την μουσική του blog (στα δεξιά του) ακούστε τη γλυκιά μουσική του βίντεο. Ταξιδέψτε κι εσείς...
Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010
Οι "μέρες" και το άναυλο ταξίδι μου...
Mια νύχτα του τώρα που παραπέμπει στο τότε...
Αναδρομές κάνω διαβάζοντας τις "μέρες".
Συγκινούμαι.
Βλέπω τον ποιητή με την Μαρώ
στην οδό Georges Picot.
Διαδρομές της νιότης μου είναι.
Διακρίνω εκείνα τα ίχνη του εφηβικού έρωτα.
Ανεξίτηλα έμειναν τα σημάδια
από τον εμφύλιο σπαραγμό.
Ναι, ήταν διχασμένο το αίμα των ανθρώπων που αγάπησα.
.................................................................
Με φόντο το φοίνικα αντικρύζω
το γαλάζιο του Θεού.
Είναι όμορφο το ταξίδι στο Μπερούτι
κι ας είναι άναυλο.
Επιλογή μου είναι άλλως τε.
Συγκινούμαι.
Βλέπω τον ποιητή με την Μαρώ
στην οδό Georges Picot.
Διαδρομές της νιότης μου είναι.
Διακρίνω εκείνα τα ίχνη του εφηβικού έρωτα.
Ανεξίτηλα έμειναν τα σημάδια
από τον εμφύλιο σπαραγμό.
Ναι, ήταν διχασμένο το αίμα των ανθρώπων που αγάπησα.
.................................................................
Με φόντο το φοίνικα αντικρύζω
το γαλάζιο του Θεού.
Είναι όμορφο το ταξίδι στο Μπερούτι
κι ας είναι άναυλο.
Επιλογή μου είναι άλλως τε.
Αναζητήσεις στην άνυδρη γη.
Mην προσπεράσεις την άνυδρη γη.
Εκεί θα δεις να φυτρώνουν οι αναζητήσεις μου.
Ασκούμαι στην ένταση της διαίσθησης.
Οι αριθμοί οριοθετούν σκέψεις.
Που απομακρύνονται από τους πολλούς.
Διαφωνείς;
Εκεί θα δεις να φυτρώνουν οι αναζητήσεις μου.
Ασκούμαι στην ένταση της διαίσθησης.
Οι αριθμοί οριοθετούν σκέψεις.
Που απομακρύνονται από τους πολλούς.
Διαφωνείς;
Σκέψεις
Eίναι επώδυνο το ν΄ αντικρύζεις το φως απευθείας.
Λίγοι μπορούν να το κάνουν.
Οι πολλοί προτιμούν τα προστατευτικά κάτοπτρα.
Λίγοι μπορούν να το κάνουν.
Οι πολλοί προτιμούν τα προστατευτικά κάτοπτρα.
Μεγάλη Τετάρτη σήμερα
« Τὴ Αγία καὶ Μεγάλη Τετάρτη, τῆς ἀλειψάσης τὸν Κύριον μύρω Πόρνης γυναικός,
μνείαν ποιεῖσθαι οἱ θειότατοι Πατέρες ἐθέσπισαν,
ὅτι πρὸ τοῦ σωτηρίου Πάθους μικρὸν τοῦτο γέγονε».
Οι γυναίκες που άλειψαν με μύρο τον Κύριο ήταν δύο. Η μεν μία τον άλειψε πολύ καιρό πριν το Πάθος του και ήταν πόρνη, η δε άλλη λίγες μέρες πριν και ήταν φρόνιμη και ενάρετη. Αυτού του ευλαβικού έργου τη μνήμη επιτελεί η Εκκλησία, αναφέροντας συγχρόνως και την προδοσία του Ιούδα.
Το πολύτιμο εκείνο μύρο, που η γυναίκα εκείνη άλειψε το κεφάλι και τα πόδια του Ιησού, και στη συνέχεια το σκούπισε με τις τρίχες της κεφαλής της, εκτιμήθηκε 300 δηνάρια. Απ’ τους Μαθητές, ο φιλάργυρος Ιούδας δήθεν σκανδαλίζεται, για την απώλεια τέτοιου μύρου.
Ο Ιησούς του κάνει παρατήρηση να μην ενοχλεί την γυναίκα. Τότε ο Ιούδας πηγαίνει στους αρχιερείς, που ήταν συγκεντρωμένοι στην αυλή του Καϊάφα και έκαναν ήδη συμβούλιο προκειμένου να θανατώσουν τον Ιησού. Και συμφωνεί μαζί τους την προδοσία του διδασκάλου για 30 αργύρια και από τότε ζητούσε ευκαιρία να τον προδώσει.
Να σημειώσουμε εδώ ότι, από το γεγονός αυτό της προδοσίας καθιερώθηκε και η νηστεία της Τετάρτης, ακόμα από τα αποστολικά χρόνια.
Οι συνοδοιπόροι του πάθους του Χριστού μας πιστοί καλούμαστε αυτή την ιερή ημέρα να τιμήσουμε την έμπρακτη και ειλικρινή μετάνοια της πρώην πόρνης γυναικός, η οποία έγινε συνώνυμη με την συντριβή και την αλλαγή ζωής.
Ο Χριστός, εγκαινίασε μια νέα αντίληψη για τον αμαρτωλό άνθρωπο, εντελώς διάφορη από εκείνη της ιουδαϊκής κοινωνίας. Δεν είναι ο αμαρτωλός άνθρωπος μιασμένος από τη φύση του, αλλά ένας πνευματικά ασθενής, ο οποίος χρειάζεται βοήθεια. Έθεσε ως αντίδοτο της πνευματικής ασθένειας τη μετάνοια, η οποία είναι ο ισχυρότατος εκείνος μοχλός, ο οποίος γκρεμίζει το οικοδόμημα της αμαρτίας και αναγεννά τον άνθρωπο. Δια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού παρήλθε ανεπιστρεπτί το καθεστώς του νόμου και της μισθαποδοσίας, και ανέτειλε η εποχή της χάρητος και του ελέους.
Η αφιέρωση της ημέρας αυτής στην μακάρια πρώην πόρνη γυναίκα έγινε σκόπιμα από τους Αγίους Πατέρες. Η μορφή της προβάλλει ως φωτεινό ορόσημο καταμεσής στην οδοιπορία προς το Θείο Πάθος για να δείξει και σε μας πως αν δεν συντριβούμε, σαν και εκείνη, και δεν δείξουμε έμπρακτη μετάνοια δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε το Χριστό στο Πάθος και την Ανάσταση.
Τρίτη 30 Μαρτίου 2010
Βραδιά Σπύρου Λούη χτες...
Ο admin με τη σύζυγο του βουλευτή , ειρηνιστή και μαραθωνοδρόμου Γρ. Λαμπράκη, κυρία Ρούλα Λαμπράκη
Από δεξιά ο γυιός του ειρηνιστή-βουλευτή Γρηγόρης , ένα παιδί που τιμά με την παρουσία του τα σχολεία μας και δεξιά o admin.
Aπό αριστερα: κ. Ρούλα Λμπράκη, Γρηγόρης Λαμπράκης, Σπ. Ζαγάρης Δήμαρχος Μαραθώνα, Παν. Μπιτσαξής Γ.Γ. Αθλητισμού και ο admin
O Δήμαρχος Μαραθώνα Σπ. Ζαγάρης ξεναγεί στο Μουσείο το Γ.Γ.Α
Ο σκούφος, ο έπαινος και το ολυμπιακό μετάλλιο του Σπ. Λούη
Ο Δήμαρχος Μαραθώνα στο βήμα.
Μπροστά οι ολυμπιονίκες Πέτρος Γαλακτόπουλος, Βούλα Πατουλίδου και ο Δήμαρχος Ν. Μάκρης Ιορ. Λουίζος
Στη πρώτη σειρά Παν. Μπιτσαξής ΓΓΑ, Σπ. Καπράλος Εκπρόσωπος της ΕΟΑ, Γ. Βαρδινογιάννης, Ν. Καντερές, Π. Μπαλτάκος, Π. Ασπραδάκης.
Μπροστά στα εκθέματα του Γρηγόρη Λαμπράκη ο admin με το φίλο Βουλευτή Αττικής του ΠΑΣΟΚ κ. Παντ. Ασπραδάκη και το καπετάνιο Γιώργο Βαρδινογιάννη, με έναν μικρό φίλο.
Η φωτό μπροστά από το βήμα.
Κι άλλη φωτό με τους επισκέπτες μας.
Η Ολυμπιονίκης κ. Μαρία Πολύζου ενώ προσφωνεί...
Ο ΓΓΑ κ. Παν. Μπιτσαξής στο βήμα.
Η μπάντα του Δήμου Αθηναίων.
Ο έπαινος του Σπ. Λούη.
Ο έπαινος με το σκούφο.
Το ολυμπιακό μετάλλιο του Σπ. Λούη.
Ο admin με τα κειμήλια του θρυλικού μαραθωνοδρόμου-ολυμπιονίκη.Λαμπρή η χτεσινή βραδιά στο Μουσείου Μαραθωνίου Δρόμου στο Μαραθώνα. Ο ΓΓΑ κ. Παναγιώτης Μπιτσαξής παρέδωσε σε επίσημη τελετή στο Μουσείο το ολυμπικαό μετάλλιο, το σκούφο και τον έπαινο του Σπ. Λούη. Παρέστησαν πολλοί επίσημοι και πολλοί κάτοικοι του Μαραθώνα. Ηταν μια τελετή ζηλευτή. ΄Εχασαν όσοι δεν ήρθαν.
Σάββατο 27 Μαρτίου 2010
Παραλιακός πεζόδρομος Νέας Μάκρης-Μαραθώνα
Αφού κλείστε την μουσική του blog (στα δεξιά του) δείτε το βιντεάκι από το youtube και περπατείστε κι εσείς από τη Νέα Μάκρη ίσαμε τον Μαραθώνα. Η φύση είναι όμορφη.
Yπάρχει σύστημα αξιών στην κοινωνία μας;
Αφού κλείστε την μουσική του blog (στα δεξιά του) δείτε κι ακούστε το βίντεο.
Σημαντική εκδήλωση την Μεγάλη Δευτέρα στο Μαραθώνα
To Μουσείο Μαραθωνείου Δρόμου στο Κέντρο του Μαραθώνα.
Την Μεγάλη Δευτέρα το απόγευμα στις 18.30 ο Γ.Γ.Α. κ. Πάνος Μπιτσαξής θα παραδώσει σε επίσημη εκδήλωση στο Μουσείο Μαραθωνίου Δρόμου, στο Μαραθώνα το μετάλλιο και ατομικά αντικείμενα του Μαραθωνοδρόμου Ολυμπιονίκη Σπύρου Λούη. Να είμαστε όλοι εκεί.
Σαν σήμερα έφυγε ο Σπύρος Λούης
Ο Σπύρος Λούης στο Βερολίνο, στη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 1936.
Παναθηναϊκό Στάδιο, Παρασκευή, 29 Mαρτίου 1896. H στιγμή της άφιξης του μαραθωνοδρόμου Σπύρου Λούη στον στίβο. aνέλπιστα πρώτος στον Mαραθώνιο ένας άγνωστος και απροπόνητος αθλητής. Tο Στάδιο παραληρεί και ο αφανής Mαρουσιώτης αγωγιάτης γίνεται πλέον ένας από τους εθνικούς μας ήρωες. Yστερα από δύο μέρες παρουσιάστηκε στο Στάδιο ντυμένος με τη φουστανέλα του για να παραλάβει το βραβείο (Συλλογή aντώνη Σ. Mαΐλλη).
Φωτό του Σπύρου ΛούηΛίγους μήνες πριν από την εισβολή των Ιταλών στην Ελλάδα, πεθαίνει (στις 27 Μαρτίου 1940) πάμπτωχος στην Αθήνα, ο Σπύρος Λούης σε ηλικία 67 ετών (γεννήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 1873). Γεννήθηκε στο Μαρούσι. Ο πατέρας του ήταν νερουλάς και ο Σπύρος τον βοηθούσε κουβαλώντας νερό. Η Ελλάδα τον έχει θυμηθεί μόνο μία φορά, τέσσερα χρόνια πριν, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου, όταν σε ηλικία 63 ετών τον κάλεσε ο Χίτλερ να είναι ο σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής. Το πρωί της 10ης Απριλίου 1896 (ή στις 29 Μαρτίου, σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο που ήταν τότε σε χρήστη στην Ελλάδα) έγινε η εκκίνηση του Μαραθωνίου των Α΄Σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. Δεκαεπτά δρομείς έλαβαν μέρος. Ο Γάλλος Λερμιζό μπήκε νωρίς μπροστά... Στο Πικέρμι ο Λούης σταμάτησε σε ένα καφενείο και ζήτησε να πιει ένα ποτήρι κρασί, λέγοντας ότι θα φτάσει τους προπορευόμενους και θα τους προσπεράσει όλους.. Μετά το 32ο χιλιόμετρο, ο Λερμιζό κατέρρευσε από την εξάντληση. Το προβάδισμα πήρε ο Αυστραλός Φλακ. Ο Λούης άρχισε να μειώνει την απόσταση, μέχρι που και ο Αυστραλός αποχώρησε μερικά χιλιόμετρα αργότερα, αφήνοντας το προβάδισμα στον Έλληνα. Πανηγύρια Εν τω μεταξύ στο στάδιο η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη, ειδικά όταν ένας αγγελιοφόρος με ποδήλατο είχε φέρει την είδηση ότι ο Αυστραλός προηγείτο. Ξαφνικά έφτασε ένας άλλος αγγελιοφόρος και ανήγγειλε ότι ο Σπύρος Λούης ήταν πρώτος. Ντελίριο ! Όταν μπήκε στο στάδιο, ο λαός τον υποδέχτηκε με ζητωκραυγές. Ο πρίγκιπας Γεώργιος τον κέρασε κρασί, γάλα, μπίρα, αβγά πασχαλινά και πορτοκαλάδα. Πολλοί του έταζαν από κοσμήματα ως τζάμπα ξύρισμα στο κουρείο για πάντα! Ο βασιλιάς Γεώργιος ρώτησε τον Λούη τι δώρο θα ήθελε κι εκείνος του απάντησε: "Ένα γαϊδουράκι για να με βοηθάει να κουβαλάω το νερό". Ο χρόνος που σημείωσε. Ο Λούης έτρεξε το μαραθώνιο σε χρόνο 2 ώρες, 58 λεπτά και 50 δεύτερα. Μετά τους Αγώνες γύρισε στο χωριό του και δεν πήρε μέρος σε κανέναν άλλο αγώνα δρόμου. Έζησε σαν αγρότης και αργότερα ως τοπικός αστυνομικός. Πολλές αθλητικές λέσχες φέρουν το όνομά του, όπως το κύριο στάδιο στο ΟΑΚΑ, καθώς και η λεωφόρος που περνά απ έξω. Στο Μόναχο, το όνομά του φέρει η λεωφόρος Spiridon - Louis - Ring που περνάει από το εκεί ολυμπιακό πάρκο.
H αλήθεια είναι αλλού.
Αφού κλείστε την μουσική του video απολαύστε το φιλόσοφο κ. Στέλιο Ράμφο, σε συνέντευξη που δίνει στην ΕΤ1. Ο λόγος του είναι πάντα απολαυστικός.
Ηρθε η ώρα να γίνει το ναυάγιο ευκαιρία;
Η αλλαγή νοοτροπίας, κράτους και πολιτών, αποτελεί το πιο κρίσιμο εθνικό μας διακύβευμα για την επιδιωκόμενη ανάκαμψη
Γράφω υπό την πίεσι της ομόθυμης παραδοχής ότι το τρέχον δημοσιονομικό ναυάγιο απηχεί μια γενικώτερη χρεοκοπία του κοινωνικού, θεσμικού, πολιτικού και πνευματικού μας οικοδομήματος, η οποία καταγράφεται διεθνώς ως κρίσι αξιοπιστίας της χώρας. Τα υλικά πράγματα κόστισαν ηθικά κι ακούμε σε όλους τους τόνους κι απ’ όλες τις πλευρές σαν σταθερή επωδή ότι αν δεν αλλάξουμε ως λαός νοοτροπία δεν μπορεί να μας σώση τίποτε. Επιτέλους γνωρίζομε τα στοιχεία για το μέγεθος της δημοσιονομικής εκτροπής, το έλλειμμα παραγωγικότητος και ανταγωνιστικότητος, την επελαύνουσα οικονομική ύφεσι στην αριθμητική τους τουλάχιστον εκδοχή, την οποία η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία παραποιούσε συστηματικά για να παραπλανήση τους «κουτόφραγκους».
Δεν είμαι βέβαιος ότι κατανοούμε ακριβώς τι σημαίνει να είσαι αναξιόπιστος και τι θα πη «ν’ αλλάξουμε νοοτροπία», ώστε να πράξουμε τα δέοντα. Επαναλαμβάνουμε αρειμανίως το περίφημο «να κάνουμε νέα αρχή», χωρίς να εξηγούμε τους βαθύτερους λόγους του «τέλους» και ποιου «τέλους». Η λαλίστατη αμηχανία που μας κατέλαβε δεν δείχνει απλώς παροξυσμό της κρίσεως μέσα μας, αλλά προειδοποιεί ότι κινδυνεύουμε να βουλιάξουμε για τα καλά, νομίζοντας πως αλλάζουμε. Ηρθε η ώρα να αφήσουμε την χιμαιρική Ελλάδα της γενιάς του ’30 και να αναγνωρίσουμε με την ίδια αγάπη την πραγματική. Ισως έτσι να γίνη το ναυάγιο ευκαιρία.
Συμβατικοί κανόνες
Χαρακτηριστικό της επικοινωνιακής μας εποχής είναι η διάχυσι των πληροφοριών με ηθική προϋπόθεσι και προέκτασι την εμπιστοσύνη. Το περιβάλλον υπάρχει μέσα μας και υπάρχουμε εντός του, ενώ το νόημα των μηνυμάτων και των πληροφοριών δεν ανάγεται μόνο στο άμεσό τους περιεχόμενο, αλλά και στα συμφραζόμενα. Ετσι αποφασιστικός παράγων της κοινωνητικής σχέσεως παύει να είναι απλά η συμφωνία των μερών σε τυπικό επίπεδο και γίνεται επί πλέον μια αρμονία με συμβολικό υπόβαθρο την ειλικρίνεια. Τους συμβατικούς κανόνες ενεργοποιούν νοηματικά τα σύμβολα σαν οιονεί μυθικά πλαίσια που πρέπει διαρκώς να εμπλουτίζουμε προς όφελος του συνόλου και όχι να παραβιάζουμε ιδιοτελώς. Εξαπατώντας με παραποιημένα στοιχεία την Ε. Ε. υπονομεύουμε ηθικά τον συνεκτικό της συμβολισμό, η σταθερότης του οποίου συνυφαίνεται με διαρκές βάθαιμα της συνυπάρξεως των μελών της. Η ανειλικρίνεια και ο ανατολίτικος πλαγιασμός υποθάλπουν πρακτικά την ανισότητα.
Ακρογωνιαία ηθική αρχή κάθε βιώσιμης ενώσεως είναι η εμπιστοσύνη. Αξίζει την εμπιστοσύνη μας όποιος υπηρετεί την καλύτερη δυνατή συνεργασία· δεν την αξίζει όποιος κοιτάζει μόνο την δική του ωφέλεια και υπολογίζει απλώς προσχηματικά τους άλλους. Εμπιστευόμαστε τον κύριο του εαυτού του και του λόγου του, αναγνωρίζοντάς του θετικότητα παρά τις όποιες αδυναμίες έχει. Εξαπατήσαμε και γι’ αυτό το ηθικό κεφάλαιο της εμπιστοσύνης των Ευρωπαίων εταίρων απέναντί μας εξανεμίσθηκε – εκεί κυρίως πτωχεύσαμε!
Προς το ελληνικό κράτος δεν δυσπιστούν μόνο οι Ευρωπαίοι αλλά και οι πολίτες του. Από την πλευρά του το κράτος μας προσπαθεί να επανακτήση την εμπιστοσύνη των εταίρων καταδιώκοντας τους φοροφυγάδες (υπό μία έννοια πολίτες εξεγερμένους εναντίον του), αφού προηγουμένως τους φορτώσει τις ευθύνες του και συγκαλύψει τις δικές του παρανομίες. Η αντίδραση στην δική του αναξιοπιστία, αναλγησία και διαφθορά καλλιέργησε εν πολλοίς την φορο-εισφοροδιαφυγή και την παραοικονομία που επιχειρεί σήμερα να συμμαζέψη. Αλλά με ποιον τρόπο και τι όρους; Διότι και οι λήσταρχοι του 19ου αιώνος επανεντάχθηκαν στην νεοελληνική κοινωνία κι εν τούτοις συνέχισαν την δουλειά τους νομίμως στα πλαίσια του συμπλέγματος κράτους και πολιτικού συστήματος. Το κρίσιμο θέμα δεν είναι οι φοροφυγάδες· είναι ότι οι πολίτες απαντούν στην απάτη του κράτους με δική τους απάτη. Και το άθροισμα των δύο απατών δίνει νοοτροπία.
Κύρια ευθύνη
Σε τέτοιες περιπτώσεις την κυρίως ευθύνη έχει ο κατά τεκμήριο ωριμώτερος, εν προκειμένω το Δημόσιο. Θα ήταν απείρως φρονιμώτερο το κράτος να επιδιώξη ειλικρινά την εμπιστοσύνη των πολιτών, να ειρηνεύση μαζί τους, αντί να τους μετατρέψη μαζικά σε κοινωνικούς παρίες. Και πάντως να μην ενεργή ακόμη παραπειστικά, διότι αυτό κάνει όταν οι βουλευτές παραιτούνται με τυμπανοκρουσίες από 800 ευρώ του μισθού τους, αποφεύγοντας να διασαφήσουν ότι τα περικόπτουν από μισθό 6.000, ο οποίος με τις αποζημιώσεις των κοινοβουλευτικών επιτροπών διπλασιάζεται. Τι εγγυάται πως οι πολιτικοί και οι κρατικοί αξιωματούχοι ή παράγοντες δεν μετατρέπουν τις προσωπικές τους ιδιοτέλειες σε δημόσια αγαθά; Αυτές δεν κατοχυρώνει ο διαβόητος νόμος περί ευθύνης υπουργών; Με τι ηθικό ανάστημα ζητούν από τους πολίτες να μην πράξουν ανάλογα; Στην γενικευμένη πρακτική της αποκρύψεως και της αμοιβαίας εξαπατήσεως, το κράτος δεν εμπιστεύεται τους πολίτες ούτε οι πολίτες το κράτος, καθώς αγνοούν πού πηγαίνουν οι φόροι τους, οπότε μένει ο κλεφτοπόλεμος της διαφθοράς: το φοβούνται, το περιφρονούν και το εξαγοράζουν, για να μην τους βιάζη εξακολουθητικά και αρπακτικά.
Εδώ τίθεται με έμφασι το ζήτημα της νοοτροπίας. Τι εννοούμε λέγοντας «ν’ αλλάξουμε νοοτροπία»; Τι πρέπει να εγκαταλείψουμε; Η νοοτροπία δεν είναι φυσικό ελάττωμα αλλά κακή συνήθεια, κρυστάλλωμα τρόπου ζωής που εγγράφεται ως ψυχική έξι. Η αλλαγή νοοτροπίας δεν έχει πρωτίστως να κάνη με τάξι στο χάος των χιλιάδων ΝΠΔΔ, των «δραστηριοτήτων» της τοπικής αυτοδιοικήσεως, των χρεοκοπημένων ΔΕΚΟ ή «επιχειρήσεων» του τύπου ΟΣΕ και ΕΡΤ. Αυτά και πολλά άλλα είναι συμπτώματα. Η αλλαγή νοοτροπίας έχει κατ’ αρχήν να κάνη με περιγραφή αυτού του χάους στην ψυχή του μέσου Ελληνα, χάους το οποίο αναπαράγεται προς τα έξω και χρειάζεται κατάλληλη αγωγή με προοπτική αμέσου αποδόσεως και ορίζοντα μακροχρόνιας θεραπείας.
Μιλάμε για εντός και έξω ταραχές, η διασταύρωσι των οποίων επιτρέπει στο κράτος να τρώη τα παιδιά του προβάλλοντας επάνω τους τις δικές του ενοχές. Αν η λογική της επιδιωκομένης ανακάμψεως παραβλέψη αυτό το σύμπλεγμα, η αποτυχία πρέπει να θεωρήται δεδομένη, αφού και στην υποθετική περίπτωσι επιτεύξεως δημοσιονομικής σταθερότητος, η κρίσι αργά ή γρήγορα θα αναζωπυρωθή. Σε μια κοινωνία αργοσχόλων καταναλωτών με αποκούμπι το κράτος, χωρίς το σφρίγος της αναπτύξεως και την αυτοπεποίθησι της προκοπής, το χρέος είναι μοιραίο να εκτοξεύεται. Οι νοοτροπίες επιβεβαιώνονται στην επανάληψι και «δικαιώνονται» στην ευκολία. Ακριβώς εν ονόματι της εισπρακτικής ευκολίας το πρόγραμμα σταθερότητος καταδιώκει τον μισθωτό και τον μικροεπαγγελματία, αντί να πολεμά τα χαριστικά μέτρα, τις εξωφρενικές δημόσιες σπατάλες και να σχεδιάζη, έστω σε δεύτερο στάδιο, την προσέλκυσι επενδύσεων σ’ ένα περιβάλλον φιλικό και παραγωγικό. Η κοινωνία μας θα μαραίνεται και η αρρώστια της δεν θα γιατρεύεται όσο το κράτος θα την κρατά υποχείρια και θα την υποχρεώνη να του πληρώνη προστασία σε ένα σύστημα οιονεί σουλτανικής δημοκρατίας.
Ασύνειδα αρχέτυπα
Πού απλώνουν τα ριζώματα αυτού του σκοταδιού μέσα στην ψυχή μας και γράφουν στην νοοτροπία μας; Ισως να βρίσκουν έδαφος σε ασύνειδα αρχέτυπα της πατρικής εξουσίας, που έρχονται από θρησκευτικούς δρόμους στην συνείδησι και πίνουν χυμούς της ζωής. Εκεί δείχνει να είναι ο συμβολικός πυρήνας του παθογόνου συμπλέγματος το οποίο διαμορφώνει σε μεγάλο βαθμό τις συμπεριφορές στην κοινωνία μας υποβάλλοντας αντανακλαστικά αδιαφάνειας και απονενοημένα ξεσπάσματα. Εξ ου και το καθεστώς παρατεταμένου ευνουχισμού του συναισθήματος, που ελλείψει δημιουργού εκφράσεως εσωτερικεύεται μηδενιστικά, ασχέτως εάν το μεν Δημόσιο εκτονώνει την κοινωνική δυσφορία με ρουσφέτια και προσλήψεις, ενώ το πολιτικό σύστημα προσθέτει ναρκωτικά το μένος των κομματικών αντιπαραθέσεων.
Ο δρόμος της ιάσεως θα ανοίξει εφ’ όσον η επανορθωτική λογική περιλάβη εμμέσως πλην σαφώς την τόνωσι του Εγώ –όχι του εγωισμού– των πολιτών εις βάρος του κοινωνικού Υπερεγώ, που απεργάζεται και απολαμβάνει την συνθήκη της υικής υποτέλειας με την συνδρομή της Εκκλησίας, η οποία καθαγιάζει την κυριαρχία του μεταφυσικά. Αυτή την εξάρτησι βιώνουμε στην αμετανόητη υποκρισία μας και υπεκφυγή· αυτή ματαιώνει χρόνια και χρόνια την παιδεία της αυτενέργειας που μπορεί να ελευθερώση τις κοιμισμένες δυνάμεις στα άτομα και το σύνολο. Να το πω απερίφραστα: Η δεσποτεία ενός παραδόσιμου Υπερεγώ μάς κρατά σαν μικρά παιδιά που βιώνουν παθητικά το σήμερα με όρους του χθες, ένα είδος νοσταλγών κάποιου άλλου κόσμου και όχι τούτου «του ψεύτικου», οργανωτών του χρόνου σε καφενιακή διάρκεια. Σ’ αυτόν τον διχασμό παραπέμπει ο ασκητικής καταγωγής μεταξύ σώματος και πνεύματος, προεκτεινόμενος σε αγχώδη μειονεξία ή φουσκωμένη έπαρσι και περαιτέρω σε άρνησι τόσο των αξιών της ζωής όσο και κάθε λόγου να κοπιάζης για λογαριασμό τους. Η ευκολία φέρνει ευτέλεια και η ευτέλεια μια βουλιμία χωρίς αυτοεκτίμησι ερειδομένη στον φθόνο, την κατεργαριά και την πλεκτάνη.
Από το ασυνείδητο
Το σταυρικό σημείο είναι πως οι νοοτροπίες εκκινούν μεν από το ασυνείδητο, όμως βρίσκουν πεδίο εκφράσεως και δράσεως στην συνείδησι, έχουν προμαχώνα την σκέψι. Μ’ αυτό τον τρόπο ο ιός τους ενεργεί πριν από κάθε πρακτική επιλογή και μεταδίδεται ως λογική της ίδιας της πραγματικότητος. Εκτιμώ –και ζητώ εδώ την προσοχή του αναγνώστη– ότι η εθνική μας συλλογιστική επιζητεί αταβιστικά εναρμονισμό του πνεύματος με μια κλειστή κοσμική αρχή και τάξι, για να βρη καθησυχαστικά αξιακό προσδιορισμό του νοήματος, υποτιμώντας ή απορρίπτοντας την λογική σχέσι πραγμάτων και γεγονότων. Υπηρετεί και καλλιεργεί μιαν αντίληψι λογικής αιτιότητος η οποία βασίζεται στην πρόχειρη γενικότητα και δίνει απόλυτη προτεραιότητα στο αίσθημα έναντι της λογικής, θέλει οπωσδήποτε απαντήσεις και αποστρέφεται τα ερωτήματα. Αδυνατεί έτσι να ζητήση την αλήθεια της προτάσεως στην πραγματικότητα των λογικών όρων, οπότε θα μετρούσε η λογική του υφισταμένου προβλήματος και όχι η ανωτερότητα της υποθετικής αρχής. Αυτά έχει το τάβλι!
Η απαιτουμένη αλλαγή νοοτροπίας εξαρτάται από την εγκατάλειψι του πεδίου της γενικής αιτιότητος και την υιοθέτησι εκείνου της αιτιότητος των λογικών όρων, η οποία επιτρέπει να συναγάγωμε από την ελάσσονα πρότασι ως μείζονα την σημασία και η σκέψι να κερδίση σε ήθος, ευθύτητα και δύναμι. Η επιλογή του δευτέρου πεδίου υποστήριξε άλλωστε και την ιστορική μετάβασι από τον μεσαιωνικό άνθρωπο σ’ εκείνο των Νέων χρόνων. Η εμμονή στον πρώτο απέτρεψε έως σήμερα την ελληνική Αναγέννησι και έφερε μύρια δεινά, μεταξύ των οποίων και τις πολιτισμικές προϋποθέσεις του τελευταίου· η εκσυγχρονιστική προοπτική αποτελεί το πιο κρίσιμο κοινωνικό μας διακύβευμα με αιχμή πνευματική την μεταρρύθμισι της παιδείας. Αδιέξοδο και διέξοδος είμαστε εμείς οι ίδιοι.
πηγή: Καθημερινή, 28-02-2010
Το άρθρο έγραψε ο κ. Στέλιος Ράμφος.
Γράφω υπό την πίεσι της ομόθυμης παραδοχής ότι το τρέχον δημοσιονομικό ναυάγιο απηχεί μια γενικώτερη χρεοκοπία του κοινωνικού, θεσμικού, πολιτικού και πνευματικού μας οικοδομήματος, η οποία καταγράφεται διεθνώς ως κρίσι αξιοπιστίας της χώρας. Τα υλικά πράγματα κόστισαν ηθικά κι ακούμε σε όλους τους τόνους κι απ’ όλες τις πλευρές σαν σταθερή επωδή ότι αν δεν αλλάξουμε ως λαός νοοτροπία δεν μπορεί να μας σώση τίποτε. Επιτέλους γνωρίζομε τα στοιχεία για το μέγεθος της δημοσιονομικής εκτροπής, το έλλειμμα παραγωγικότητος και ανταγωνιστικότητος, την επελαύνουσα οικονομική ύφεσι στην αριθμητική τους τουλάχιστον εκδοχή, την οποία η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία παραποιούσε συστηματικά για να παραπλανήση τους «κουτόφραγκους».
Δεν είμαι βέβαιος ότι κατανοούμε ακριβώς τι σημαίνει να είσαι αναξιόπιστος και τι θα πη «ν’ αλλάξουμε νοοτροπία», ώστε να πράξουμε τα δέοντα. Επαναλαμβάνουμε αρειμανίως το περίφημο «να κάνουμε νέα αρχή», χωρίς να εξηγούμε τους βαθύτερους λόγους του «τέλους» και ποιου «τέλους». Η λαλίστατη αμηχανία που μας κατέλαβε δεν δείχνει απλώς παροξυσμό της κρίσεως μέσα μας, αλλά προειδοποιεί ότι κινδυνεύουμε να βουλιάξουμε για τα καλά, νομίζοντας πως αλλάζουμε. Ηρθε η ώρα να αφήσουμε την χιμαιρική Ελλάδα της γενιάς του ’30 και να αναγνωρίσουμε με την ίδια αγάπη την πραγματική. Ισως έτσι να γίνη το ναυάγιο ευκαιρία.
Συμβατικοί κανόνες
Χαρακτηριστικό της επικοινωνιακής μας εποχής είναι η διάχυσι των πληροφοριών με ηθική προϋπόθεσι και προέκτασι την εμπιστοσύνη. Το περιβάλλον υπάρχει μέσα μας και υπάρχουμε εντός του, ενώ το νόημα των μηνυμάτων και των πληροφοριών δεν ανάγεται μόνο στο άμεσό τους περιεχόμενο, αλλά και στα συμφραζόμενα. Ετσι αποφασιστικός παράγων της κοινωνητικής σχέσεως παύει να είναι απλά η συμφωνία των μερών σε τυπικό επίπεδο και γίνεται επί πλέον μια αρμονία με συμβολικό υπόβαθρο την ειλικρίνεια. Τους συμβατικούς κανόνες ενεργοποιούν νοηματικά τα σύμβολα σαν οιονεί μυθικά πλαίσια που πρέπει διαρκώς να εμπλουτίζουμε προς όφελος του συνόλου και όχι να παραβιάζουμε ιδιοτελώς. Εξαπατώντας με παραποιημένα στοιχεία την Ε. Ε. υπονομεύουμε ηθικά τον συνεκτικό της συμβολισμό, η σταθερότης του οποίου συνυφαίνεται με διαρκές βάθαιμα της συνυπάρξεως των μελών της. Η ανειλικρίνεια και ο ανατολίτικος πλαγιασμός υποθάλπουν πρακτικά την ανισότητα.
Ακρογωνιαία ηθική αρχή κάθε βιώσιμης ενώσεως είναι η εμπιστοσύνη. Αξίζει την εμπιστοσύνη μας όποιος υπηρετεί την καλύτερη δυνατή συνεργασία· δεν την αξίζει όποιος κοιτάζει μόνο την δική του ωφέλεια και υπολογίζει απλώς προσχηματικά τους άλλους. Εμπιστευόμαστε τον κύριο του εαυτού του και του λόγου του, αναγνωρίζοντάς του θετικότητα παρά τις όποιες αδυναμίες έχει. Εξαπατήσαμε και γι’ αυτό το ηθικό κεφάλαιο της εμπιστοσύνης των Ευρωπαίων εταίρων απέναντί μας εξανεμίσθηκε – εκεί κυρίως πτωχεύσαμε!
Προς το ελληνικό κράτος δεν δυσπιστούν μόνο οι Ευρωπαίοι αλλά και οι πολίτες του. Από την πλευρά του το κράτος μας προσπαθεί να επανακτήση την εμπιστοσύνη των εταίρων καταδιώκοντας τους φοροφυγάδες (υπό μία έννοια πολίτες εξεγερμένους εναντίον του), αφού προηγουμένως τους φορτώσει τις ευθύνες του και συγκαλύψει τις δικές του παρανομίες. Η αντίδραση στην δική του αναξιοπιστία, αναλγησία και διαφθορά καλλιέργησε εν πολλοίς την φορο-εισφοροδιαφυγή και την παραοικονομία που επιχειρεί σήμερα να συμμαζέψη. Αλλά με ποιον τρόπο και τι όρους; Διότι και οι λήσταρχοι του 19ου αιώνος επανεντάχθηκαν στην νεοελληνική κοινωνία κι εν τούτοις συνέχισαν την δουλειά τους νομίμως στα πλαίσια του συμπλέγματος κράτους και πολιτικού συστήματος. Το κρίσιμο θέμα δεν είναι οι φοροφυγάδες· είναι ότι οι πολίτες απαντούν στην απάτη του κράτους με δική τους απάτη. Και το άθροισμα των δύο απατών δίνει νοοτροπία.
Κύρια ευθύνη
Σε τέτοιες περιπτώσεις την κυρίως ευθύνη έχει ο κατά τεκμήριο ωριμώτερος, εν προκειμένω το Δημόσιο. Θα ήταν απείρως φρονιμώτερο το κράτος να επιδιώξη ειλικρινά την εμπιστοσύνη των πολιτών, να ειρηνεύση μαζί τους, αντί να τους μετατρέψη μαζικά σε κοινωνικούς παρίες. Και πάντως να μην ενεργή ακόμη παραπειστικά, διότι αυτό κάνει όταν οι βουλευτές παραιτούνται με τυμπανοκρουσίες από 800 ευρώ του μισθού τους, αποφεύγοντας να διασαφήσουν ότι τα περικόπτουν από μισθό 6.000, ο οποίος με τις αποζημιώσεις των κοινοβουλευτικών επιτροπών διπλασιάζεται. Τι εγγυάται πως οι πολιτικοί και οι κρατικοί αξιωματούχοι ή παράγοντες δεν μετατρέπουν τις προσωπικές τους ιδιοτέλειες σε δημόσια αγαθά; Αυτές δεν κατοχυρώνει ο διαβόητος νόμος περί ευθύνης υπουργών; Με τι ηθικό ανάστημα ζητούν από τους πολίτες να μην πράξουν ανάλογα; Στην γενικευμένη πρακτική της αποκρύψεως και της αμοιβαίας εξαπατήσεως, το κράτος δεν εμπιστεύεται τους πολίτες ούτε οι πολίτες το κράτος, καθώς αγνοούν πού πηγαίνουν οι φόροι τους, οπότε μένει ο κλεφτοπόλεμος της διαφθοράς: το φοβούνται, το περιφρονούν και το εξαγοράζουν, για να μην τους βιάζη εξακολουθητικά και αρπακτικά.
Εδώ τίθεται με έμφασι το ζήτημα της νοοτροπίας. Τι εννοούμε λέγοντας «ν’ αλλάξουμε νοοτροπία»; Τι πρέπει να εγκαταλείψουμε; Η νοοτροπία δεν είναι φυσικό ελάττωμα αλλά κακή συνήθεια, κρυστάλλωμα τρόπου ζωής που εγγράφεται ως ψυχική έξι. Η αλλαγή νοοτροπίας δεν έχει πρωτίστως να κάνη με τάξι στο χάος των χιλιάδων ΝΠΔΔ, των «δραστηριοτήτων» της τοπικής αυτοδιοικήσεως, των χρεοκοπημένων ΔΕΚΟ ή «επιχειρήσεων» του τύπου ΟΣΕ και ΕΡΤ. Αυτά και πολλά άλλα είναι συμπτώματα. Η αλλαγή νοοτροπίας έχει κατ’ αρχήν να κάνη με περιγραφή αυτού του χάους στην ψυχή του μέσου Ελληνα, χάους το οποίο αναπαράγεται προς τα έξω και χρειάζεται κατάλληλη αγωγή με προοπτική αμέσου αποδόσεως και ορίζοντα μακροχρόνιας θεραπείας.
Μιλάμε για εντός και έξω ταραχές, η διασταύρωσι των οποίων επιτρέπει στο κράτος να τρώη τα παιδιά του προβάλλοντας επάνω τους τις δικές του ενοχές. Αν η λογική της επιδιωκομένης ανακάμψεως παραβλέψη αυτό το σύμπλεγμα, η αποτυχία πρέπει να θεωρήται δεδομένη, αφού και στην υποθετική περίπτωσι επιτεύξεως δημοσιονομικής σταθερότητος, η κρίσι αργά ή γρήγορα θα αναζωπυρωθή. Σε μια κοινωνία αργοσχόλων καταναλωτών με αποκούμπι το κράτος, χωρίς το σφρίγος της αναπτύξεως και την αυτοπεποίθησι της προκοπής, το χρέος είναι μοιραίο να εκτοξεύεται. Οι νοοτροπίες επιβεβαιώνονται στην επανάληψι και «δικαιώνονται» στην ευκολία. Ακριβώς εν ονόματι της εισπρακτικής ευκολίας το πρόγραμμα σταθερότητος καταδιώκει τον μισθωτό και τον μικροεπαγγελματία, αντί να πολεμά τα χαριστικά μέτρα, τις εξωφρενικές δημόσιες σπατάλες και να σχεδιάζη, έστω σε δεύτερο στάδιο, την προσέλκυσι επενδύσεων σ’ ένα περιβάλλον φιλικό και παραγωγικό. Η κοινωνία μας θα μαραίνεται και η αρρώστια της δεν θα γιατρεύεται όσο το κράτος θα την κρατά υποχείρια και θα την υποχρεώνη να του πληρώνη προστασία σε ένα σύστημα οιονεί σουλτανικής δημοκρατίας.
Ασύνειδα αρχέτυπα
Πού απλώνουν τα ριζώματα αυτού του σκοταδιού μέσα στην ψυχή μας και γράφουν στην νοοτροπία μας; Ισως να βρίσκουν έδαφος σε ασύνειδα αρχέτυπα της πατρικής εξουσίας, που έρχονται από θρησκευτικούς δρόμους στην συνείδησι και πίνουν χυμούς της ζωής. Εκεί δείχνει να είναι ο συμβολικός πυρήνας του παθογόνου συμπλέγματος το οποίο διαμορφώνει σε μεγάλο βαθμό τις συμπεριφορές στην κοινωνία μας υποβάλλοντας αντανακλαστικά αδιαφάνειας και απονενοημένα ξεσπάσματα. Εξ ου και το καθεστώς παρατεταμένου ευνουχισμού του συναισθήματος, που ελλείψει δημιουργού εκφράσεως εσωτερικεύεται μηδενιστικά, ασχέτως εάν το μεν Δημόσιο εκτονώνει την κοινωνική δυσφορία με ρουσφέτια και προσλήψεις, ενώ το πολιτικό σύστημα προσθέτει ναρκωτικά το μένος των κομματικών αντιπαραθέσεων.
Ο δρόμος της ιάσεως θα ανοίξει εφ’ όσον η επανορθωτική λογική περιλάβη εμμέσως πλην σαφώς την τόνωσι του Εγώ –όχι του εγωισμού– των πολιτών εις βάρος του κοινωνικού Υπερεγώ, που απεργάζεται και απολαμβάνει την συνθήκη της υικής υποτέλειας με την συνδρομή της Εκκλησίας, η οποία καθαγιάζει την κυριαρχία του μεταφυσικά. Αυτή την εξάρτησι βιώνουμε στην αμετανόητη υποκρισία μας και υπεκφυγή· αυτή ματαιώνει χρόνια και χρόνια την παιδεία της αυτενέργειας που μπορεί να ελευθερώση τις κοιμισμένες δυνάμεις στα άτομα και το σύνολο. Να το πω απερίφραστα: Η δεσποτεία ενός παραδόσιμου Υπερεγώ μάς κρατά σαν μικρά παιδιά που βιώνουν παθητικά το σήμερα με όρους του χθες, ένα είδος νοσταλγών κάποιου άλλου κόσμου και όχι τούτου «του ψεύτικου», οργανωτών του χρόνου σε καφενιακή διάρκεια. Σ’ αυτόν τον διχασμό παραπέμπει ο ασκητικής καταγωγής μεταξύ σώματος και πνεύματος, προεκτεινόμενος σε αγχώδη μειονεξία ή φουσκωμένη έπαρσι και περαιτέρω σε άρνησι τόσο των αξιών της ζωής όσο και κάθε λόγου να κοπιάζης για λογαριασμό τους. Η ευκολία φέρνει ευτέλεια και η ευτέλεια μια βουλιμία χωρίς αυτοεκτίμησι ερειδομένη στον φθόνο, την κατεργαριά και την πλεκτάνη.
Από το ασυνείδητο
Το σταυρικό σημείο είναι πως οι νοοτροπίες εκκινούν μεν από το ασυνείδητο, όμως βρίσκουν πεδίο εκφράσεως και δράσεως στην συνείδησι, έχουν προμαχώνα την σκέψι. Μ’ αυτό τον τρόπο ο ιός τους ενεργεί πριν από κάθε πρακτική επιλογή και μεταδίδεται ως λογική της ίδιας της πραγματικότητος. Εκτιμώ –και ζητώ εδώ την προσοχή του αναγνώστη– ότι η εθνική μας συλλογιστική επιζητεί αταβιστικά εναρμονισμό του πνεύματος με μια κλειστή κοσμική αρχή και τάξι, για να βρη καθησυχαστικά αξιακό προσδιορισμό του νοήματος, υποτιμώντας ή απορρίπτοντας την λογική σχέσι πραγμάτων και γεγονότων. Υπηρετεί και καλλιεργεί μιαν αντίληψι λογικής αιτιότητος η οποία βασίζεται στην πρόχειρη γενικότητα και δίνει απόλυτη προτεραιότητα στο αίσθημα έναντι της λογικής, θέλει οπωσδήποτε απαντήσεις και αποστρέφεται τα ερωτήματα. Αδυνατεί έτσι να ζητήση την αλήθεια της προτάσεως στην πραγματικότητα των λογικών όρων, οπότε θα μετρούσε η λογική του υφισταμένου προβλήματος και όχι η ανωτερότητα της υποθετικής αρχής. Αυτά έχει το τάβλι!
Η απαιτουμένη αλλαγή νοοτροπίας εξαρτάται από την εγκατάλειψι του πεδίου της γενικής αιτιότητος και την υιοθέτησι εκείνου της αιτιότητος των λογικών όρων, η οποία επιτρέπει να συναγάγωμε από την ελάσσονα πρότασι ως μείζονα την σημασία και η σκέψι να κερδίση σε ήθος, ευθύτητα και δύναμι. Η επιλογή του δευτέρου πεδίου υποστήριξε άλλωστε και την ιστορική μετάβασι από τον μεσαιωνικό άνθρωπο σ’ εκείνο των Νέων χρόνων. Η εμμονή στον πρώτο απέτρεψε έως σήμερα την ελληνική Αναγέννησι και έφερε μύρια δεινά, μεταξύ των οποίων και τις πολιτισμικές προϋποθέσεις του τελευταίου· η εκσυγχρονιστική προοπτική αποτελεί το πιο κρίσιμο κοινωνικό μας διακύβευμα με αιχμή πνευματική την μεταρρύθμισι της παιδείας. Αδιέξοδο και διέξοδος είμαστε εμείς οι ίδιοι.
πηγή: Καθημερινή, 28-02-2010
Το άρθρο έγραψε ο κ. Στέλιος Ράμφος.
Eνα βιβλίο για τη ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ
Διαβάστεπαρακάτω ένα βιβλίο για τη ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ, από το δικτυακό τόπο scribd.com.
ΔΟΚΙΜΙΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΦΙΛΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ
H 25η Μαρτίου στο Κόρθι της Ανδρου
"Αναδημοσιεύω" εδώ το βίντεο της κινηματογραφικής λέσχης Ανδρου, μια παραγωγή του συμπατριώτη Βαγγέλη Λουκίσσα, που αναφέρεται στον εορτασμό της επετείου της 25ης Μαρτίου, στο Κόρθι της Άνδρου. Οι δημιουργίες του φίλου Βαγγέλη για το νησί είναι πάντα ποιοτικές. Μπράβο φίλε.
25η Μαρτίου στον Όρμο Κορθίου from Vanglouk on Vimeo.
Πασχαλινές διακοπές
Από σήμερα τα σχολεία είναι κλειστά για 15 μέρες λόγων των εορτών του Πάσχα. Τα παιδιά μας πρέπει να ξεκουραστούν και να διασκεδάσουν. Μα και να κάνουν επαναλήψεις ιδιαίτερα σε τμήματα της ύλης που έχουν κενά. Αλλως τε οι εξετάσεις Μαΐου-Ιουνίου πλησιάζουν. Να ευχηθώ όμως σε όλα τα παιδιά του σχολείου μας και στις οικογένειές τους ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ. Οι ευχές είναι και για τους συναδέλφους μου που κι αυτοί χρειάζονται λίγη ξεκούραση εν όψει του δύσκολου διαστήματος των εξετάσεων.
Του Λαζάρου σήμερα
Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή ολοκληρώνεται και καταλήγει σε δυο λαμπρές, εόρτιες ημέρες, ή μάλλον σε μια διπλή εορτή. Είναι το Σάββατο του Λαζάρου, κατά το οποίο μνημονεύουμε την έγερση του επιστήθιου φίλου του Χριστού Λαζάρου, και η Κυριακή των Βαΐων, που εορτάζουμε τη θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα έξι μέρες πριν προδοθεί και υποστεί το σταυρικό θάνατο. Κατά τις δύο αυτές λαμπρές ημέρες η Εκκλησία μάς αποκαλύπτει το αυθεντικό νόημα της εθελούσιας θυσίας του Χριστού και του λυτρωτικού Του θανάτου, πριν εισέλθουμε στη θλίψη και το σκοτάδι του πάθους, πριν ξαναγίνουμε μάρτυρες της οδύνης του Χριστού.
Ο Χριστός βρισκόταν μακριά από την Ιερουσαλήμ όταν πέθανε ο Λάζαρος, και μόλις τέσσερις μέρες αργότερα έφθασε στη Βηθανία όπου συνάντησε τις αδελφές του Λαζάρου, τη Μάρθα και τη Μαρία, και τους στενοχωρημένους και κλαμένους φίλους του. Το ευαγγέλιο του αγίου Ιωάννη εξιστορεί με λεπτομέρειες αυτή τη συνάντηση, αρχίζοντας από τη συζήτησή Του με τη Μάρθα και τη Μαρία.
Και οι δυο τους λένε στο Χριστό, «Κύριε ει ης ώδε, ουκ αν απέθανέ μου ο αδελφός» (Ιωαν. 11, 32). Και ο Χριστός απαντά: «αναστήσεται ο αδελφός σου» (Ιωαν. 11, 23). Άσχετα όμως από αυτή την απάντηση, όταν είδε το κλάμα των αδελφών και των φίλων τους, ο Ίδιος «ενεβριμήσατο τω πνεύματι και ετάραξεν αυτόν...» (Ιωαν. 11, 36). Ο Χριστός διέταξε να απομακρυνθεί η πέτρα που σκέπαζε τον τάφο. Και όταν αφαιρέθηκε η πέτρα, «φωνή μεγάλη εκραύγασε Λάζαρε, δεύρο έξω, και εξήλθεν ο τεθνηκώς δεδεμένος τους πόδας και τας χείρας κειρίαις...» (Ιωαν. 11, 43- 44). Ποιο είναι το νόημα αυτού του γεγονότος που η Εκκλησία γιορτάζει τόσο λαμπρά, τόσο πανηγυρικά, τόσο νικητήρια το Σάββατο του Λαζάρου; Πώς μπορούμε να συμβιβάσουμε τη θλίψη και τα δάκρυα του Χριστού με τη δύναμη να εγείρει τους νεκρούς;
Με ολόκληρο τον εορτασμό η Εκκλησία επαναλαμβάνει πως ο Χριστός κλαίει επειδή, βλέποντας το θάνατο του φίλου Του, βλέπει επίσης και τη νίκη του θανάτου πάνω σ'; ολόκληρο τον κόσμο, βλέπει πως ο θάνατος, που δε δημιουργήθηκε από το Θεό, σφετερίστηκε το θρόνο Του και τώρα κυριαρχεί στον κόσμο, δηλητηριάζοντας τη ζωή, μετατρέποντας τα πάντα σε άσκοπο ρεύμα ημερών που κυλούν ανελέητα προς την άβυσσο. Κατόπιν έρχεται η εντολή, «Λάζαρε, δεύρο έξω»! Εδώ έχουμε το θαύμα της αγάπης που θριαμβεύει πάνω στο θάνατο, ακούμε μια εντολή που αναγγέλλει τον πόλεμο του Χριστού κατά του θανάτου, μια υπόσχεση πως ο ίδιος ο θάνατος θα καταστραφεί και θα εξαφανιστεί. Ο ίδιος ο Χριστός, που σημαίνει ο ίδιος ο Θεός, η ίδια η αγάπη και η ζωή, για να καταστρέψει το θάνατο και το σκοτάδι του, κατεβαίνει στον τάφο, για να αντιμετωπίσει πρόσωπο με πρόσωπο το θάνατο, για να τον εκμηδενίσει και να μάς χαρίσει την αιώνια ζωή την οποία ο Θεός μάς δημιούργησε να κατέχουμε.
Από το βιβλίο
«Εορτολόγιο -
Ετήσιος Εκκλησιαστικός Κύκλος»
Αλέξανδρος Σμέμαν
«Εορτολόγιο -
Ετήσιος Εκκλησιαστικός Κύκλος»
Αλέξανδρος Σμέμαν
Αλλαγή της ώρας στις απόψε
Μην ξεχάστε να αλλάξτε τους δείκτες των ρολογιών σας απόψε. Στις 3 το πρωί θα τους γυρίσετε ώστε να δείχνουν 4. Και φυσικά θα "χάσουμε" μια ώρα ύπνο. Δεν πειράζει όμως.
Είμαστε διαφορετικοί, αλλά ίσοι
Διαβάστε εδώ το δημοσίευμα από ΤΑ ΝΕΑ που αναφέρεται σε μαθητές του Διαπολιτισμικού Σχολείου Σαπών Ροδόπης.
Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010
Θέματα εξετάσεων στα Μαθηματικά Γ΄ Γυμνασίου
Τα θέματα αυτά είναι σχολείων της Περιφέρειας Α/θμιας και Β/θμιας Εκπ/σης Στερεάς Ελλάδας.
Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010
Τι είναι ποίηση
Ποίηση είναι, ο Θεός που πορεύεται σε όλο το κόσμο με
ανοιγμένα τα χέρια Του.
ανοιγμένα τα χέρια Του.
Νικηφόρος Βρεττάκος
H λειτουργία του σχολείου μας αύριο 26/3/2010
Για την ενημέρωση των κ.κ. γονέων και κηδεμόνων των μαθητών του σχολείου μας, πληροφορούμε και από εδώ πως αύριο Παρασκευή 26/3/2010, τελευταία ημέρα λειτουργίας πριν από τις διακοπές του Πάσχα, το σχολείο μας θα λειτουργήσει κανονικά όλες τις ώρες του ωρολογίου προγράμματος.
Φωτό από το Μαραθώνα σήμερα, 25-3-2010
Το ηρώο στην κεντρική πλατεία.
Λίγο πριν την έναρξη της δοξολογίας, στη λήξη της θείας λειτουργίας οι ιερείς δίνουν τη θεία μετάληψη. Αριστερά οι άρχοντες του τόπου.
Οι πολιτικές αρχές και εκπρόσωποι των Ε.Δ.
Η κεντρική πλατεία του Μαραθώνα με το ηρώο και την εκκλησία του Αγ. Ιωάννη του Προδρόμου.
Στη διάρκεια της επιμνημόσυνης δέησης.
Ο σημαιοφόρος και οι παραστάτες του Γυμνασίου μας προσέρχονται για τη δοξολογία.
Η εξέδρα των επισήμων στη κεντρική πλατεία.
Στο κεντρικό δρόμο.
Με τα παιδιά της σημαίας στο προαύλιο του σχολείου μας.Φωτό από Αγία Λαύρα
Εξω από την Μονή της Αγ. Λαύρας.
Πϊνακας που αναφέρεται στην εξέγερση του 1821.
Το μικρό εκκλησάκι που σύμφωνα με την παράδοση υψώθηκε το λάβαρο του αγώνα.
Xρόνια Πολλά
Χρόνια Πολλά για σήμερα.Χρόνια Πολλά για την Ελλάδα και το γένος. Κι αν πρέπει σήμερα να κάνουμε κάτι... ας μεθάμε με το κρασί του '21, όπως μεταγενέστερα μας σύστησε ο μεγάλος Κ. Παλαμάς σε μια άλλη μεγάλη στιγμή της ιστορίας μας. Άψογα τα παιδιά μας στο ζωντανό ρεπορτάζ του τηλεοπτικού σταθμού ALPHA που έγινε έξω από το σχολείο μας. Και ο δάσκαλός τους, δε μπορεί παρά να μιλάει με τρόπο που να ταιριάζει στη μέρα τούτη. Μέρα ξεχωριστή για όλους μας. ΄Ετσι πρέπει να είναι. Βεβαίως να μην ξεχνάμε και την θρησκευτική ορθόδοξη διάστασή της. Γιατί και η Ορθοδοξία γιορτάζει σήμερα. Και του χρόνου!!!
Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010
40 Παλλικάρια
Αφού κλείστε την μουσική του video (στα δεξιά του) ακούστε το video σε μουσική ΒαγγέληΠαπαθανασίου. Αξίζει!!!
Ενα εκπληκτικό βίντεο
Αφού κλείστε την μουσική του blog ( στα δεξιά του ) δείτε και ακούστε το video.
Παλαιών Πατρών Γερμανός
Παλαιών Πατρών Γερμανός(Δημητσάνα 1771-Ναύπλιο 1826) Ένας από τους πρωτεργάτες του 1821. Το κοσμικό όνομα του ήταν Γεώργιος Γκότζιας. Νέος πήγε στη Σμύρνη και συνδέθηκε φιλικά με τον πατριάρχη Γρηγόριο Ε' τον οποίο ακολούθησε στη Κωνσταντινούπολη. Το 1806 χειροτονήθηκε μητροπολίτης Πατρών και κέρδισε την εμπιστοσύνη των προκρίτων της Αχαϊας. Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Στη σύσκεψη Βοστίτσας τον Ιανουάριο του 1821 ήρθε σε σύγκρουση με τον Παπαφλέσσα γιατί ο Γερμανός θεωρούσε πρόωρη την κύρηξη της Επανάστασης. Τα γεγονότα τον έκαναν να υποχωρήσει.
Στις 23 Μαρτίου ευλόγησε τους Επαναστάτες στο Μοναστήρι της 'Αγιας Λαύρας υψώνοντας για λάβαρο το παραπέτασμα της Ωραίας Πύλης του ναού. Την άλλη μέρα με 500 άνδρες ξεκίνησε να πολιορκήσει το κάστρο της Πάτρας. Τον Οκτώμβριο του 1822 έφυγε για Ιταλία και επέστρεψε το καλοκαίρι του 1824. Το 1825 οι στρατιώτες του Ι.Γκούρα τον κακοποίησαν και λεηλάτησαν τα υπάρχοντά του. Συμμετείχε στην Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου.
Είναι συγγραφέας απομνημονευμάτων που αποτελούν σπουδαία πηγή πληροφοριών για τα πρώτα 2 χρόνια της Επανάστασης του 1821.
Για το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη
Ανάμεσα στις ηγετικές μορφές που ανέδειξε ο εθνικός αγώνας των Ελλήνων για ανεξαρτησία του 1821 ξεχωρίζει αυτή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Το όνομα του αγνού αυτού πολεμιστή πέρασε στο πάνθεον των αθανάτων της Ιστορίας μας όχι μόνο εξαιτίας της ηρωικής του συνεισφοράς στον ένοπλο ξεσηκωμό εναντίον των Τούρκων, αλλά και για την γενικότερη παρουσία του στα μετεπαναστατικά χρόνια, όταν το νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος επιχειρούσε τα πρώτα του άρρυθμα βήματα.
ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ "ΤΟΥΡΚΟΦΑΓΩΝ "
Όπως αναφέρει ο ίδιος στα απομνημονεύματά του, είδε το φως της ζωής «εις τα 1770, Απριλίου 3, την Δευτέρα της Λαμπρής... εις ένα βουνό, εις ένα δέντρο από κάτω, εις την παλαιά Μεσσηνία, ονομαζόμενο Ραμαβούνι». Η περιοχή βρίσκεται στο ακατοίκητο σήμερα χωριό Λιμποβίσι του Δήμου Φαλάνθου, σε απόσταση 30 χιλιομέτρων από την Τρίπολη. Κατά την τελευταία περίοδο της τουρκοκρατίας το Λιμποβίσι διοικητικά ανήκε στο Βιλαέτι της Καρύταινας, αλλά με την λήξη της επανάστασης του 1821 οι κάτοικοί του μεταφέρθηκαν στην Κατσίμπαλη. Στο επίσης εγκαταλελειμμένο σήμερα χωριό Αρκουδόρεμα οι Κολοκοτρωναίοι διατηρούσαν προεπαναστατικά τα λημέρια τους.
Στο Λιμποβίσι λοιπόν είχε καταφύγει τον 16ο αιώνα ο Τριανταφυλλάκος
Η περικεφαλαία και το σελαχλίκι του Κολοκοτρώνη (Εθνικό Ιστορικό Μουσείο)
Ο Γιάννης απέκτησε 5 γιους: τον Αναγνώστη, τον Κωνσταντή, τον Βασίλη, τον Αποστόλη και τον Γιώργη. Όλοι τους ακολούθησαν το παράδειγμα των προγόνων και καταπιάστηκαν με τον αγώνα εναντίον των κατακτητών, αλλά περισσότερο από όλους διακρίθηκε ο Κωνσταντής, μετέπειτα πατέρας του Θεόδωρου, που αναδείχθηκε ηγέτης των Αρματολών της Κορινθίας. Η δράση του υπήρξε τόσο φοβερή, ώστε οι Τουρκαλβανοί ορκίζονταν με την φράση "να μην σώσω από του Κολοκοτρώνη το σπαθί!"
Το καλοκαίρι του 1769, κι ενώ μαινόταν ο Ρωσο-τουρκικός πόλεμος του 1768 - 1774, η Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας διέταξε 14 πλοία με 600 στρατιώτες να αναχωρήσουν από το λιμάνι της Κρονστάνδης για την Πελοπόννησο, με σκοπό να αναπτύξουν πολεμική δράση σε βάρος των Τούρκων, υποκινώντας ταυτόχρονα επανάσταση. Αυτή ήταν η πρώτη ναυτική μοίρα των Ρώσων που στάλθηκε στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, η οποία ενεργοποίησε άμεσα την ανταπόκριση των τοπικών προκρίτων και του κλήρου. Ο Κωνσταντής ήταν από τους πρώτους που έσπευσαν στην Μάνη για να παραθέσουν τα όπλα τους στον κοινό αγώνα για την ανεξαρτησία. Όταν στις αρχές του 1770 αφίχθη στο Οίτυλο της Μάνης η δεύτερη ρωσική ναυτική μοίρα με επικεφαλής τον Θεόδωρο Ορλόφ και τον ναύαρχο Σπυριδόφ, ο Κωνσταντής ήδη βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση με τους Τούρκους της Μάνης. Η σύζυγός του, Ζαμπία ή Ζαμπέτα (το γένος Κωτσάκη), κρυβόταν στο βουνό για λόγους ασφαλείας. Ουσιαστικά αυτός ήταν ο λόγος που ο γιος του, Θεόδωρος, γεννήθηκε κατ' αυτόν τον άβολο και οδυνηρό τρόπο (μολονότι το να γεννούν οι γυναίκες στις ερημιές εκείνη την εποχή δεν ήταν και τόσο ασύνηθες).
Ο ερχομός των "Μοσχόβων", του "ξανθού γένους", όπως αποκαλούσαν τους Ρώσους, είχε αναθαρρέψει τι ελπίδες του υπόδουλου γένους και οι κληρικοί έτρεχαν να τους προϋπαντήσουν με εικονίσματα και σταυρούς στα χέρια, διακηρύσσοντας πως είχε φτάσει η ώρα που ο Θεός θα ελευθέρωνε το χριστιανικό βασίλειο των Ελλήνων και θα αναβίωνε το θρυλικό Βυζάντιο! Η αποτυχία εκείνης της πρόωρης επανάστασης έμελλε να σημαδέψει βαθιά την ζωή του Θεόδωρου. Ο πατέρας του συνέχισε τον πόλεμο για 10 ολόκληρα χρόνια, ώσπου το 1780 φονεύθηκε σε συμπλοκή με δυνάμεις του πασά Χασάν Τζεζαερλή, κατά την πολιορκία των πύργων της Καστάνιτσας. Μαζί του σκοτώθηκαν και δυο από τους αδελφούς του, όπως επίσης ο Κλέφτης Παναγιώταρος με πολλούς ακόμη πατριώτες. Ο Αναγνώστης επέζησε και φρόντισε για την ασφάλεια της χήρας του αδερφού του και των δύο ορφανών (τα άλλα τέσσερα παιδιά πέθαναν), φυγαδεύοντάς τους στο χωριό Μηλιά της Μάνης, όπου έμειναν τρία χρόνια. Κατόπιν πήγαν στην Αλωνίσταινα της Μαντινείας, στα Σαμπάζικα, από όπου κρατούσε η καταγωγή της μητέρας του Θεόδωρου.
Η γιορτή για την 25η Μαρτίου στο σχολείο μας
Εξαιρετική η γιορτή σήμερα στο σχολείο μας. Φροντισμένη από κάθε άποψη. Με εντυπωσίασε η χορωδία και τα παιδιά του χορευτικού. Και η εργασία των συναδέλφων άξια προς μίμηση. Πάντα τέτοια!!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)