Aπομεσήμερο.....

Απομεσήμερο Σαββάτου....

Στην ίδια μη κυρτή γωνία, σαν τότε..... στην εποχή της άρνησης των αντι-ονείρων.....

Σαν τότε στην εποχή της απλής αλλά ήρεμης καθημερινότητας....

Σταματώ στο κόκκινο φανάρι....

Απέναντι το γνωστό σπίτι  με το μολοσσό.....

Ήξερε άραγε ο κάτοχος του σαν  με συναντούσε, για το  κοινό οδοιπορικό μας στη γη των Φοινίκων;;;;

Σκέφτομαι και πάλι πόσο πολλά κοινά σημεία έχει η ζωή όλων μας.....

Σκέφτομαι και πάλι για τα αξιώματα της γεωμετρίας της ζωής μας....

Δίπλα μου το έρημο διώροφο κτίριο εκπέμπει μια περίεργη γαλήνη....

Θυμάμαι εκείνον τον ολόκληρο μήνα εκεί.....Με την παρουσία μου να είναι αντίθετη στα πιστεύω αλλά και να είναι ομόσημη με κάποιες πολιτικές αρχές μου...

Το φανάρι δεν λέει  να γίνει πράσινο....

Ξεχνιέμαι  στα όσα προσλαμβάνει  η ματιά μου.....

Να κι εκείνη η  αίθουσα......

Ήταν και οι δυο τους εκεί......

Θυμάμαι και η μνήμη πυρακτώνεται.....

Θυμάμαι και ψελλίζω γιατί;;;;

Γιατί αλήθεια κάποια ερωτήματα να μένουν αναπάντητα;;;;

Συνέρχομαι...... απ τους προβληματισμούς μου.

Προσδοκώ τον, έστω και πρόσκαιρο,  μηδενισμό τους.....

Ο δρόμος μετά το φανάρι οδηγεί στα θέλω μου....

Ένα σήμα απαγορεύει τη διέλευση στην ευτέλεια....

Άρα μου επιτρέπει τη δίοδο.

Απλώς ακολουθώ τη γνωστή πορεία, σαν τότε.....

Ένα χαμόγελο, ένα αληθινό χαμόγελο με περιμένει....

Θέλω να το ζωγραφίσω σκέφτομαι καθώς κρατώ την παλέτα των δικών μου χρωμάτων....

Κι όλα αυτά διαγενομένου του Σαββάτου!!!