Δείτε τα σημερινά θέματα εδώ.
Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2025
Εκκλησία Κρήτης: Στα πρόθυρα ρήξης με το Πατριαρχείο λόγω αναθεώρησης του Καταστατικού Χάρτη ελέω Μητρόπολης Κυδωνίας και Αποκορώνου!
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από την εφημερίδα "ΑΓΩΝΑΣ ΚΡΗΤΗΣ".
Από πού έρχεται ο ρατσισμός; Τα ψυχολογικά αίτια πίσω από την μάστιγα της εποχής
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το in.gr.
Τα βασικά για το Google Drive ( Μέρος 1ο )
Δείτε παρακάτω το 1ο μέρος από τα 2 ενός χρήσιμου βίντεο.
Ποιές είναι οι διαφορές μεταξύ Gmail, Gsuite και Google λογαριασμούς
Δείτε παρακάτω το βίντεο από το youtube.
Μελέτη της OpenAI: Έτσι χρησιμοποιούν οι χρήστες το ChatGPT – Κυριαρχία των νέων
Διαβάστε εδώ το δημοσίευμα από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ για τη τεχνητή νοημοσύνη.
Αγάπη ή υπερπροσφορά; 2 σημάδια ότι έχεις ξεπεράσει τα όριά σου
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το vita.gr.
Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2025
Το αιώνιο βιβλίο, το αιώνιο ερώτημα .
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση του συναδέλφου Νίκου Τσούλια π. Προέδρου της ΟΛΜΕ.
H εκβολή του Κουρταλιώτη ποταμού στη παραλία του Πρέβελη.
Δείτε παρακάτω την εκβολή του Κουρταλιώτη ποταμού στη παραλία Πρέβελη στη νότια Κρήτη. Ο δρόμος που διακρίνεται στο βουνό από το κέντρο της φωτό και προς τα αριστερά οδηγεί στη Μονή του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου του Πρέβελη.
Μυστήριο, βία, σκάνδαλα και διαπλοκή: Η σάγκα της Μονής Σινά
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από την Lifo.gr.
Ντέμης Χασάμπης: Ο εγκέφαλος είναι ό,τι πιο συναρπαστικό γνωρίζουμε
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από την AthensVoice.
Υπουργείο Παιδείας: Το ωράριο λειτουργίας Γυμνασίων-Λυκείων - Η διάρκεια των διδακτικών ωρών και των διαλειμμάτων
Δείτε εδώ την ανάρτηση από το alfavita.gr.
Τα σημερινά θέματα των Πανελληνίων Εξετάσεων
Δείτε εδώ τα σημερινά θέματα των Πανελληνίων Εξετάσεων.
Digital sunset: Η βραδινή ιεροτελεστία για βαθύ, ξεκούραστο ύπνο
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το in.gr.
Περισσότεροι από τους μισούς θανάτους από ζέστη στην Ελλάδα αποδίδονται στην κλιματική αλλαγή
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το in.gr.
Ένας βράχος στη παραλία του Πρέβελη στη νότια Κρήτη.
Είναι ένας ιστορικός βράχος.
Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2025
Ένα αξιόλογο κείμενο που μου έστειλε πριν λίγο ένας φίλος.
Κάποτε, δίπλα από ένα γραφείο που είχα, υπήρχε ένα παλιό κοιμητήριο. Παράξενο..και όμως, όταν έβρισκα λίγο χρόνο, (οκ και όταν ήταν κλειστό το τυροπιτάδικο) έμπαινα μέσα και περπατούσα ανάμεσα στους τάφους. Είχε μια παράξενη γαλήνη εκεί μέσα, σαν να έμπαινα σε έναν χώρο όπου όλα όσα με απασχολούσαν έξω έχαναν ξαφνικά το βάρος τους. Οι φωνές, τα deadlines, τα μικροδράματα… έμεναν πίσω.
Κοιτούσα τις πλάκες, τα ονόματα, τις ημερομηνίες. Μικρά παιδιά που δεν πρόλαβαν σχεδόν να γευτούν τον κόσμο. Ηλικιωμένοι που είχαν ζήσει δεκαετίες και ίσως κουβαλούσαν μέσα τους ιστορίες που κανείς δεν θα μάθει ποτέ. Κι όμως, όλοι εκεί, στην ίδια σειρά, σαν μια βουβή υπενθύμιση ότι στο τέλος ο θάνατος δεν ξεχωρίζει. Δεν κοιτά αν ήσουν πλούσιος ή φτωχός, επιτυχημένος ή αποτυχημένος, αγαπητός ή ξεχασμένος. Μας βάζει όλους στο ίδιο τοπίο της σιωπής.
Εκεί συνειδητοποιούσα πόσο μάταια είναι τα περισσότερα από αυτά που μας καίνε στην καθημερινότητα. Ο φόβος μήπως δεν προλάβουμε, μήπως δεν είμαστε αρκετοί, μήπως δεν φανούμε σωστοί στα μάτια των άλλων. Το ότι πρέπει να τρώμε ρυζογκοφρέτα για σνακ.
Στο κοιμητήριο όλα αυτά φάνταζαν σκηνικά μιας μικρής θεατρικής παράστασης που παίζεται για λίγο και μετά σβήνει.
Κι όμως, εκεί μέσα αναδυόταν και η άλλη όψη. Ότι αν η ζωή είναι τόσο εύθραυστη, τότε ακριβώς αυτό της δίνει το βάθος. Αν όλα καταλήγουν στο ίδιο σημείο, τότε η διαφορά βρίσκεται μόνο σε αυτό που επιλέγουμε να ζήσουμε στο «ενδιάμεσο» στη γραμμή ανάμεσα στις δύο ημερομηνίες.
Ο Γιάλομ λέει ότι η επίγνωση του θανάτου είναι η πύλη προς την αυθεντική ζωή. Και εκεί, ανάμεσα στους τάφους, το ένιωθα στο πετσί μου…δεν είναι ο θάνατος που μας απειλεί, είναι ο κίνδυνος να ζήσουμε μισή ζωή. Να αφήσουμε τα όνειρά μας να γίνουν αναβολές, να καταπιούμε τις λέξεις που θέλαμε να πούμε , να ξεχάσουμε να πιάσουμε το χέρι κάποιου όσο είναι ακόμη εδώ.
Στο τέλος, δεν μένει τίποτα παρά το αποτύπωμα που αφήσαμε στις ψυχές των άλλων, στην σύνδεση . Όχι τα βιογραφικά μας, ούτε οι λογαριασμοί μας.
Ισως εκεί είναι το νόημα. Στο βλέμμα, στην αγάπη, στην τόλμη και θάρρος να ζεις σαν να ξέρεις ότι όλα είναι περαστικά. Γιατί όλα είναι…ακόμα και η ζωή .
Ευάγγελος Ορφανίδης κλινικός ψυχολόγος.
Ευχαριστώ το καλό μου φίλο τον Αστραπόγιαννο, για την αποστολή του κειμένου του κ. Ευάγγελου Ορφανίδη.
Τα σημερινά θέματα των Πανελληνίων Εξετάσεων.
Δείτε εδώ τα σημερινά θέματα των Πανελληνίων Εξετάσεων στα Γερμανικά.
Το εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων λίγα χιλιόμετρα δυτικά των Χανίων.
Στη γύρω περιοχή 2-3 μήνες πριν από τη Μάχη της Κρήτης το Μάιο του 1941 λειτουργούσε το 7ο Συμμαχικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο, ενώ μετά τη κατάληψη της Κρήτης από τους Γερμανούς οι τελευταίοι το είχαν μετατρέψει σε στρατόπεδο αιχμαλώτων. Από τις αρχές Μαΐου του 1941 και για λίγους μήνες οι Αυστριακής καταγωγής Γερμανοί Στρατιωτικοί επέτρεπαν στους αιχμαλωτισθέντες Έλληνες Ευέλπιδες να κοιμούνται τα βράδια μέσα στο μικρό Ναό........
Οδηγός Εφημερίας για Εκπαιδευτικούς: Υποχρεώσεις, εξαιρέσεις και νομικό πλαίσιο
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το alfavita.gr.
Οι μαθητές στο έλεος εκπαιδευτικών που σιχαίνονται τη δουλειά τους
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από την AthensVoice.
Οι αφετηρίες των λεωφορείων στην πλατεία Κάνιγγος τη δεκαετία 1950
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από ΤΑ ΑΘΗΝΑΪΚΑ.
Σοκ από την ακρίβεια: Τα ελληνικά ράφια πιο ακριβά από Παρίσι και Βίλνιους – «Χρυσά» τα αβγά στη χώρα μας
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ.
Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2025
Ένα κείμενο που μου άρεσε.
Το έχει γράψει ο Κυριάκος Αθανασιάδης στην Athens Voice.
Ποτέ δεν ξέρω την αρχή ενός βιβλίου. Ξέρω τον τίτλο, ξέρω το τέλος, ξέρω τα βιογραφικά των ηρώων, ξέρω όλα εκείνα τα πράγματα που τους έφεραν ώς εδώ, ξέρω το στιλ, την ατμόσφαιρα, το αν θα είναι σε πρώτο ή σε τρίτο πρόσωπο, το αν θα έχει μικρά ή μεγάλα κεφάλαια — αλλά δεν ξέρω την αρχή. Η αρχή με βασανίζει πάντα, και πάντα θυμάμαι με τρόμο τα σχετικά αφιερώματα στις Δέκα πιο Συγκλονιστικές Αρχές Μυθιστορημάτων, στις πιο εκπληκτικές εναρκτήριες παραγράφους, όλα εκείνα τα «Εν αρχή ην ο Λόγος», τα «Μούσα μοι ένεπε», τα «Λέγε με Ισμαήλ», τα «Όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες μοιάζουν μεταξύ τους, αλλά κάθε δυστυχισμένη οικογένεια είναι δυστυχισμένη με τον δικό της τρόπο», τα «Κάποιος έπρεπε να κατηγορηθεί, κι από τη στιγμή που ο κόσμος ήθελε κάποιον να κατηγορήσει, εγώ ήμουν ο πιο κατάλληλος», τα «Ήταν οι καλύτεροι καιροί, ήταν οι χειρότεροι καιροί», τα «Όταν ο Γκρέγκορ Σάμσα ξύπνησε ένα πρωί από ανήσυχα όνειρα, βρέθηκε στο κρεβάτι του μεταμορφωμένος σε ένα τεράστιο μαμούνι», τα «Σε μια τρύπα στο έδαφος ζούσε ένα χόμπιτ», τα «Ήταν μια σκοτεινή και θυελλώδης νύχτα». Τα θυμάμαι όλα τους με τρόμο.
Οδηγός συγγραφής: Tips, κανόνες και συμβουλές για το γράψιμο
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από την AthensVoice.
Συντάξεις: Μικρές αυξήσεις από το 2026 – Ποιους αφορά, τι ισχύει για το 2027
Διαβάσστε εδώ το δημοσίευμα από την εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ.
Inbox υπό έλεγχο: Πώς να τα βγάλεις πέρα με το email overload
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από vita.gr.
Στο Φραγκοκάστελλο......
Μεγάλωσα με μιαν ανείπωτη λαχτάρα να βρεθώ στο Φραγκοκάστελλο∙ να περιδιαβώ τις νότιες ακτές της Κρήτης, εκεί όπου το πέλαγος αγκαλιάζει την πέτρα κι όπου η Ιστορία διασταυρώνεται με το θρύλο. Σε άλλες, πιο γκρίζες στιγμές της ζωής μου, το κατάφερα – μα τότε άγνωστες δυνάμεις έμοιαζαν να είναι αντίρροπες των επιθυμιών μου, κι η χαρά μου μισή, λειψή. Σκέφτηκα τη συνισταμένη αυτών των αντιστάσεων, μα αδύνατο ήταν να τη βρω∙ κι έτσι έμεινα με την αίσθηση πως ο τόπος αυτός κρατούσε ακόμη κλειστά τα μυστικά του για μένα.
Κι ήρθε τώρα ο καιρός, στην εποχή μιας ωριμότητας που εγώ την ονομάζω δική μου, να βρεθώ και πάλι εκεί. Έστω κι από μακριά, στα πρώτα βήματα ενός οδοιπορικού που κάποτε ξεκίνησε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο. Κι αν ανέστειλλε η απουσία αυτού του προσώπου τη πληρότητα της στιγμής, ένιωσα να στέκομαι μπροστά στο κάστρο, δυτικά του Ροδάκινου, σαν μαθητής που περιμένει να διδαχθεί το μάθημα του φωτός και της μνήμης.
Είχα ξαναβρεθεί στο Ροδάκινο και στην ευρύτερη περιοχή του , μα τότε ήταν άλλοι οι καιροί, πιο φτωχοί σε δυνάμεις και πληρότητα∙ κι ήταν φυσικό να βλέπω μόνο το αχνό φως των Δροσουλιτών, σαν θραύσμα μιας υπερβολικής μου ανάγκης. Σήμερα, χάρη στον Σφακιανό φίλο μου, που έγινε άθελά του συνοδοιπόρος των δικών μου πόθων, μπόρεσα να αντικρίσω από μακριά τη Γαύδο και τη Γαυδοπούλα – σαν όνειρο που αναδύεται από το πέλαγος και φωτίζει με μια λάμψη μυστική τον ορίζοντα.
Ίσως τον κούρασα με το πλήθος των ερωτήσεών μου∙ μα τι να κάνω, αφού η ζωή με έμαθε να σμίγω την αυστηρή ομορφιά των Μαθηματικών με τη διαχρονική γοητεία της Ιστορίας; Έτσι έζησα, έτσι ταξίδεψα, αυτά βίωσα. Κι έτσι, από αυτή τη γωνιά της Κρήτης όπου νοερά βρίσκομαι, αφήνω μιαν ευχή να σκορπιστεί: καλό απόγευμα, φίλε∙ καλό απόγευμα σε όλη την περιοχή του Φραγκοκάστελλου, εκεί όπου το φως και η μνήμη γίνονται ένα. Κι ας είναι ανεξήγητη τούτη η ταύτισή τους για μένα!!!
Κρέας χωρίς «κόκαλο» και χωρίς «πόνο»
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση του Άλκη Γαλδαδά από την εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ.
Μεγάλες αλλαγές στη ζωή αναδιαμορφώνουν τη γλώσσα μας
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ.
Τα παιδιά δεν πρέπει να είναι άριστα, πρέπει να είναι ευτυχισμένα!
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το alfavita.gr.
Προσδόκιμο ζωής: Πότε η ψυχή «κλέβει» χρόνια από την καρδιά;
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το vita.gr.
Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2025
Καλή νέα σχολική χρονιά
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση του Δασκάλου Πέτρου Πανηγυράκη στα "Χανιώτικα Νέα".
Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2025
Θέλετε να σώσετε τον ελεύθερο χρόνο σας από τις οθόνες; Βρείτε ένα χόμπι
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το in.gr.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Τασούλας στην Τέλενδο για τον Αγιασμό στο Δημοτικό σχολείο
Δείτε παρακάτω το σχετικό βίντεο.
Ζωή μετά τα 50: Ο Πασκάλ Μπρυκνέρ αναλύει πώς μπορούμε να μετατρέψουμε τα γηρατειά σε «κερδισμένο χρόνο»
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το antikleidi.com.
Ακίνητα: Μετά τις φοροελαφρύνσεις, σειρά έχουν τα κλειστά σπίτια - Αντίστροφη μέτρηση για αποφάσεις
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το AthensVoice.gr.
Η επιστήμη πίσω από τον έρωτα: Τι συμβαίνει στον εγκέφαλό όταν ερωτευόμαστε;
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το vita.gr.
Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2025
Στους Κομιτάδες, στις νότιες εσχατιές της Μεγαλονήσου.
Εκείνο το πρωινό η στάση στους Κομιτάδες ήταν αναπόφευκτη. Ο μοναδικός δρόμος του μικρού χωριού απλωνόταν έρημος μπροστά μου∙ ψυχή δεν συνάντησα, κι όμως η παρουσία των ταλαιπωρημένων υπάρξεων του παρελθόντος έμοιαζε να πλανιέται ακόμη στην ατμόσφαιρα. Η μυρωδιά της κρητικής γης και των βοτάνων με τύλιγε, λες και μ’ έσπρωχνε να βιώσω ξανά εκείνο το χαμένο παρόν. Τα παμπάλαια σπίτια, με τη σφραγίδα της κρητικής τεχνοτροπίας, καθήλωναν το βλέμμα∙ και η φαντασία, παίρνοντας φτερά, πετούσε στο χθες της λεβεντιάς και των μυστικών του τόπου.
Απορίες πολλές στριφογύριζαν στο μυαλό μου. Κάθε μονοπάτι που διέκοπτε τη ματιά γινόταν αφορμή για μια μικρή έρευνα, μια ολιγόλεπτη αναζήτηση στο άγνωστο. Χαιρόμουν την παρουσία μου εκεί, σαν να είχα βρει για λίγο ένα καταφύγιο. Μα κοιτάζοντας με ακρίβεια τα απομεινάρια του παλιού οικισμού, ένιωσα να αναδύονται μέσα μου και οι προσωπικές μου εμμονές. Σκέφτηκα πως, αν όντως έτσι έχουν τα πράγματα, τότε είμαι ευτυχής που βρίσκομαι στους Κομιτάδες.
Ο φίλος μου ο Γιώργης θα με περίμενε στο Πατσιανό. Έτσι έπρεπε να βιαστώ. Πριν φύγω, ατένισα την εκκλησία του Αφέντη Χριστού—τι όνομα, αλήθεια!—κι έκανα το σταυρό μου. Δεήθηκα για λίγες στιγμές, για εκείνο που λαχταρούσε η ψυχή μου, και πήρα την πορεία προς τα ανατολικά του χωριού. Τα μέρη για στάσεις ήταν πολλά, και το καθένα φαινόταν ικανό να μου ψιθυρίσει μια απάντηση στις αναρίθμητες ερωτήσεις μου. Μα ο φίλος με περίμενε στη διασταύρωση και φυσικά δεν ήθελα να χάσω την ευκαιρία να προλάβω ανοιχτό το μοναστήρι κοντά στον Κουρταλιώτη ποταμό. Εκεί, είχα κι άλλα να ρωτήσω∙ κι ας ήξερα πως οι απαντήσεις που θα λάβαινα, ίσως να ήταν λίγες.
Στους Κομιτάδες το διάβα μου με είχε οδηγήσει σ΄ ένα μονοπάτι..........Το μονοπάτι άρχισε να στενεύει, κι ο ήλιος, ξεπροβάλλοντας μέσα από τις χαράδρες, έριχνε χρυσές αιχμές πάνω στις πέτρες. Η σιωπή του χωριού με ακολουθούσε, σαν ψίθυρος που δεν έβρισκε λέξεις. Ένα σπασμένο παραθύρι με κοίταξε σαν μάτι ξεχασμένο, γεμάτο ιστορίες που δεν ειπώθηκαν. Το βήμα μου βάραινε και συνάμα ελάφραινε, σαν να περπατούσα σε χώμα ιερό, που κρατούσε ακόμη τα ίχνη των παλιών λεβέντηδων.
Ένιωθα πως...........Μυρωδιά θυμαριού και ρίγανης με τυλίγει, σαν θυμίαμα αρχαίου ναού. Ο νους μου ταξιδεύει πίσω, σε μέρες φωτιάς και αίματος, τότε που τούτοι οι λόφοι έγιναν καταφύγιο και σταυροδρόμι μοίρας. Σκέφτομαι πως κάθε βράχος, κάθε κορμός ελιάς, κρύβει μέσα του μια μαρτυρία. Κι εγώ, ένας περαστικός και ταπεινός προσκυνητής, αναζητώ σε αυτά τα ερείπια τη σιωπηλή τους διδασκαλία.
Κι έτσι, προχωρώντας, ένιωσα πως δεν ήμουν πια μόνος. Οι σκιές των προγόνων βάδιζαν δίπλα μου, οι ψυχές εκείνων που κάποτε αγωνίστηκαν σ’ αυτά τα μέρη με συντρόφευαν αθέατα. Κάθε βήμα μου έμοιαζε προσευχή, κάθε αναπνοή μου υπόσχεση πως η μνήμη δεν θα σβήσει. Το φως του πρωινού άρχισε να πλημμυρίζει την κοιλάδα και μέσα μου φούντωνε η βεβαιότητα πως οι απαντήσεις που ζητούσα δεν βρίσκονταν στις λέξεις, αλλά στη σιωπή που με τύλιγε. Γιατί η αληθινή διδασκαλία του τόπου αυτού ήταν η λεβεντιά της σιωπής και η αθάνατη δύναμη της μνήμης.
Καθώς έφευγα από εκεί κι ανατέμνοντας το χρόνο, ναι το χρόνο, θυμήθηκα τους στίχους του Γκάτσου.....
Πάει ο καιρός, πάει ο καιρός
που ήταν ο κόσμος δροσερός
και κάθε αυγή ξεκινούσε μια πηγή
για να ποτίσει όλη τη γη
Ήρθανε νύχτες και βροχές
και χειμωνιάσαν οι ψυχές
και στο βαθύ το σκοτάδι έχει σταθεί
ένα παιδί να ζεσταθεί!!!!
Αντιθέσεις...
Ο δρόμος οδηγεί ανατολικά....
Κρητική τεχνοτροπία της πόρτας.
Ο δρόμος του χωριού.
Προβληματισμοί μου
Αριστερά ψηλά στο βουνό ο δρόμος
για την Ίμπρο.
Η κυρία Γαλήνη – Ένα θαυμάσιο κείμενο για την πρώτη ημέρα στο σχολείο
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το antikleidi.com
Τραινάκι Πηλίου. Μαγική διαδρομή στο παρελθόν και ξενάγηση από τον Γιώργο Αποστολέρη.
Δείτε παρακάτω το ενδιαφέρον βίντεο.
Μεγάλη μελέτη συνδέει την ατμοσφαιρική ρύπανση με συγκεκριμένη μορφή άνοιας
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το in.gr.
Μακροζωία: 5 science-backed μυστικά, που δεν κοστίζουν τίποτα
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το vita.gr.
Αρνητικές σκέψεις: Συγκεκριμένοι τρόποι να τις «διώξουμε» από το μυαλό μας!
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το vita.gr.
Θέματα Πανελληνίων Εξετάσεων Σεπτεμβρίου 2025.
Δείτε εδώ τα θέματα των Πανελληνίων Εξετάσεων περιόδου Σεπτεμβρίου 2025 στα μαθήματα Ιστορία, Φυσική και Οικονομία.
Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2025
Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του; Αμ, δε!
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση της Λίνας Ιντζεγιάννη από τη Lifo.gr.
Πού οδηγούν τις κοινωνίες μας οι ελίτ του πλανήτη
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση του Νίκου Κυριακίδη από την ΑΥΓΗ.
Μαριάμ Μιρζακχανί: In memoriam
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση του Άλκη Γαλδαδά από ΤΟ ΒΗΜΑ που αναφέρεται στην Ιρανή μαθηματικό.
Συμβουλές για γονείς: Πώς να μετατρέψετε την αγωνία σε ενθουσιασμό
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το in.gr.
Κ. Παπαζάχος: Δεν σκοτώνουν οι σεισμοί, οι ανθρώπινες κατασκευές σκοτώνουν – Καμιά ανησυχία για την Εύβοια
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από ΤΑ ΝΕΑ.
Σχολικός Εκφοβισμός: Η πραγματικότητα πίσω από τα περιστατικά
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το in.gr.
Συναισθηματική εξάρτηση: Γιατί είναι τοξική και πώς θα ξεφύγετε;
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το vita.gr.
Τα σημερινά θέματα των Πανελληνίων Εξετάσεων
Δείτε εδώ τα σημερινά θέματα των Πανελληνίων εξετάσεων στα οποία εξετάστηκαν οι ομογενείς μαθητές και όσοι μαθητές δεν μπόρεσαν να εξεταστούν τον Ιούνιο. Οι μαθητές εξετάστηκαν στα μαθήματα: Λατινικά, Χημεία, Πληροφορική.
Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2025
Φαροφύλακες
Δείτε παρακάτω το ενδιαφέρον βίντεο για τους φάρους και τους φαροφύλακες της πατρίδας μας.
«Ο ΚΥΚΛΟΣ - Επιστήμη και Δημοκρατία σε ανήσυχους καιρούς»
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από την εφημερίδα των συντακτών.
Τα σημερινά θέματα των Πανελληνίων Εξετάσεων
Δείτε εδώ τα σημερινά θέματα των σημερινών Πανελληνίων Εξετάσεων για τους ομογενείς μαθητές και για όσους δεν μπόρεσαν να δώσουν τον Ιούνιο, στα μαθήματα: Αρχαία Ελληνικά, Μαθηματικά και Βιολογία.
Σχολική τσάντα: Τι πρέπει να περιέχει ο «σύμμαχος» των παιδιών, εκτός από βιβλία και γραφική ύλη;
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το in.gr.
Πως τα παιδιά κατακτούν τη γραφή.
Διαβάστε εδώ την χρήσιμη για πολλούς ανάρτηση, στο ιστολόγιο του συναδέλφου Νίκου Τσούλια.
Υπουργείο Παιδείας: Αγιασμός και μοίρασμα βιβλίων την Πέμπτη, έναρξη μαθημάτων την Παρασκευή
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το alfavita.gr σχετικά με την αυριανή έναρξη των μαθημάτων στα σχολεία μας.
Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2025
Τα σημερινά θέματα των Πανελληνίων Εξετάσεων
Δείτε εδώ τα σημερινά θέματα των Πανελληνίων Εξετάσεων στη Νεοελληνική Γλώσσα και Λογοτεχνία των ομογενών μαθητών αλλά και εκείνων που δεν εξετάστηκαν τον περασμένο Ιούνιο.
Στο στόχαστρο το TikTok και Instagram: Κατηγορίες για προώθηση περιεχομένου αυτοκαταστροφής σε εφήβους
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από ΤΑ ΝΕΑ.
Πώς χρησιμοποιούν τα μαθηματικά οι πιο γρήγοροι κολυμβητές των ΗΠΑ
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το physicsgg.me.
Τελικά θα μας πάρει τις δουλειές η Τεχνητή Νοημοσύνη;
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από την AthensVoice.
Νίκος Πιπίνος: Πόσα μπορεί να μάθει κανείς για τη Κάσο από έναν Κασιώτη Καθηγητή των Μαθηματικών.
Δείτε παρακάτω το βίντεο από το youtube.
Γιατί οι άνδρες κυνηγάνε ένα συγκεκριμένο «είδος» γυναικών
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το vita.gr.
Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2025
Η λειτουργία των Νηπιαγωγείων
Δείτε εδώ τι αναγράφεται για τη λειτουργία τους στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Παιδείας.
Σκέψεις μου....
Οι πιο πολλοί δεν αγαπάνε αυτά που έχουν,
γκρινιάζουνε πως τάχα δεν αρκούν.
Μα είν’ τα όνειρα γι’ αυτούς που ξέρουν να τα βλέπουν
και τα τραγούδια γι’ αυτούς που ξέρουν να τ’ ακούν!!!.
Από την άλλη σκέφτηκα μια σύντομη ερμηνεία των τεσσάρων γραμμών που έγραψα πριν...... τους έδωσα λοιπόν μια δική μου "ερμηνεία"........ Μου είπα...λοιπόν "Στην καθημερινότητά μας, κάθε στιγμή μπορεί να είναι τραγούδι, κάθε βήμα ένα όνειρο. Μα για να το δούμε, πρέπει να πάψουμε να μετράμε τις σκιές μας και να υψώσουμε το βλέμμα στον ήλιο. Γιατί η ζωή δεν χαρίζεται σε εκείνους που ζητούν, αλλά σε εκείνους που ξέρουν να αναγνωρίζουν."
Αναρτώ τρεις φωτό από την επίσκεψη στα Δελιανά. Γιατί εκεί είδα τη φύση και την ιστορία να μου αποκαλύπτονται. Και αναγνώρισα την αδιαμφισβήτητη παρουσία τους.
Απέναντι απ τον Αη Γιάννη τον Πρόδρομο.
Το καμπαναριό της εκκλησίας.
Η είσοδος στο φαράγγι των Δελιανών.
Μοναξιά: Από επιφανειακές συνδέσεις μέχρι σχέσεις με την AI
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το vita.gr.
Νέα μελέτη: Τα μαθηματικά λένε ότι η ζωή δεν θα έπρεπε να… υπάρχει
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ.
Δημοτικό σχολείο: Οδηγίες διδασκαλίας μαθημάτων για το σχολικό έτος 2025-2026
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το alfavita.gr.
Πανελλήνια Ένωση Συνταξιούχων Εκπαιδευτικών: Απαράδεκτη και βαθειά αντιδημοκρατική στάση του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το alfavita.gr.
Πώς να αλλάξεις γνώμη στον πιο πεισματάρη άνθρωπο που ξέρεις
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το vita.gr.
Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2025
Είναι πιο ανταγωνιστικές οι γυναίκες; Η επιστήμη έχει την απάντηση
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το in.gr.
Στο προαύλιο του παλιού Γυμνασίου Αρρένων Δράμας.
Αφιερωμένο στη μνήμη του πατέρα μου αλλά και του Γερ. Κλ. μα και στο διάβα τους στη Γερμανοκρατούμενη Κρήτη τον Ιούνιο του 1941.
Τι θ’ απογίνουν οι μοναχικοί άνθρωποι όταν εκλείψουν οι ουρές;
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από την εφημερίδα ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ. Αξίζει.
Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2025
Digital sunset: Η βραδινή ιεροτελεστία για βαθύ, ξεκούραστο ύπνο
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το vita.gr.
Στη γειτονιά της Μανάρας.
Η μουσική αντηχούσε στο δωμάτιο κι εγώ, χωρίς να το καταλάβω, βρέθηκα ξανά στη γειτονιά της Μανάρας∙ εκεί όπου μεγάλωσα. Τα βράδια μου τότε είχαν ένα τελετουργικό: έμενα με το βλέμμα καρφωμένο στον αεροδιάδρομο της πόλης. Κάθε φως που αναδυόταν στον ουρανό, κάθε σκιερή κίνηση στον ορίζοντα, ήταν για μένα σημάδι∙ μήπως έφτανε ένα αεροπλάνο από την Αθήνα.
Κάτω από το μπαλκόνι, στο ισόγειο της πολυκατοικίας, τα παιδιά έπαιζαν μπάλα. Οι φωνές τους έσπαγαν τη σιωπή της νύχτας, θυμίζοντάς μου την ελευθερία της ηλικίας τους. Ο φάρος, λίγο πιο πέρα, έστελνε το φως του κυκλικά, κι εγώ παραδινόμουν κάθε φορά στη μαγεία του. Η δέσμη του γινόταν σαν δρόμος μυστικός, που άνοιγε μπροστά μου, έτοιμος να με ταξιδέψει όπου τόλμαγε η ψυχή μου.
Κι όμως, όσο κι αν η νέα μου ζωή είχε τη δική της γοητεία, ο νους μου γύριζε πάντα πίσω, στην πατρίδα. Γιατί πατρίδα δεν είναι τόπος∙ είναι πληγή και βάλσαμο μαζί, κι είναι πάντα μία.
Ξαφνικά, ο ουρανός σκίστηκε από τον ήχο ενός αεροπλάνου. Οι προβολείς του φώτισαν την πόλη και για μια στιγμή η Μανάρα έλαμψε σαν γιορτινή. Οι τουρμπίνες βούιζαν δυνατά, αναστατώνοντας τη σιωπή της νύχτας. Σάστισα∙ κι όμως δεν τρόμαξα. Οι θόρυβοι του πολέμου είχαν χαράξει ήδη την ψυχή μου. Ήμουν μαθημένος.
Κι εκεί, μέσα σε εκείνον τον βόμβο και τα φώτα, η μνήμη και η πραγματικότητα ενώθηκαν. Για μια στιγμή, ένιωσα πως κρατούσα στα χέρια μου τον κόσμο όλο: τη γειτονιά, τα παιδικά παιχνίδια, τον καπετάνιο, τον φάρο, την πατρίδα. Και ήξερα πως τίποτα απ’ αυτά δεν χανόταν – μονάχα άλλαζε μορφή και με συνόδευε στον δρόμο μου.
OpenAI: προσθέτει εργαλείο γονικού ελέγχου στο ChatGPT για τους χρήστες στις ΗΠΑ
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από τον ιστότοπο της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ.
Επιστροφή στα «ηλεκτρονικά» θρανία
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση του Άλκη Γαλδαδά στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ.
Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2025
Στο οροπέδιο της Κράπης, στο δρόμο για τα Σφακιά.
Δείτε το βίντεο για την τοποθεσία αυτή.
Εκεί που η Ιστορία έχει αφήσει τα δικά της ανεξίτηλα ίχνη.
«Ο θάνατος της Ελλάδας»: Ο Ίλον Μασκ σχολίασε το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το zougla.gr.
Αποστρατεία ζωής και ονείρων.......
Διάβασα στις σελίδες του ημερολογίου ενός Συνταγματάρχη, νυν ε.α.
"Δεν έχω πια που να κλάψω… Η πορεία μου στον Στρατό στάθηκε ασύμβατη με εκείνη των πολλών χαμηλαιόντων. Είναι τόσο δύσκολο να αντέχεις τις αλχημείες των απρόσμενων μεταβολών του δευτερολέπτου, να βλέπεις πώς κάποιοι ποδοπατούν τα όνειρά σου. Ζω καθημερινά την τραγικότητα των ασύστολων ψεμάτων, που ξεπηδούν σε αλλοπρόσαλλες συχνότητες συμπεριφοράς.
Γι’ αυτό πολεμήσαμε, ρωτούσα πάντα στον εαυτό μου, κλεισμένος στο μελετητήριό μου. Εκεί αφήνω ελεύθερα τα δάκρυά μου, καθώς αισθάνομαι την ελπίδα να απομακρύνεται. Μωρέ τζάμπα διαβήκαμε τα φαράγγια και τα βουνά της Ελλάδας, μονολογώ… για εκείνους τους πολλούς που δεν κατάλαβαν ποτέ.
Κάθε νύχτα ξυπνώ με τον ίδιο κόμπο στο στήθος· σαν να με πλακώνουν οι σκιές μιας κοινωνίας που λησμόνησε τους όρκους της. Αναρωτιέμαι αν οι θυσίες μας γράφτηκαν μόνο σε πέτρινες πλάκες μνήμης, δίχως να ριζώσουν στις ψυχές των ανθρώπων. Το αίμα που χύθηκε για την πατρίδα μοιάζει τώρα με ξεραμένο μελάνι πάνω σε χαρτί αδιάβαστο.
Οι αξίες που στήριξαν τη ζωή μου θρυμματίζονται καθημερινά μπροστά στην απληστία και την ιδιοτέλεια. Βλέπω γύρω μου πρόσωπα αδιάφορα, βλέμματα κουρασμένα, σαν να μην αξίζει πια η μνήμη των ηρώων. Νιώθω προδομένος, όχι από τους ξένους εχθρούς, μα από κάποιους δικούς μας που ξεπούλησαν τα ιδανικά για λίγη πρόσκαιρη ασφάλεια.
Το πνεύμα του στρατιώτη μέσα μου φωνάζει, μα η κοινωνία σιωπά· κωφή στις κραυγές μου. Ξέρω πως η αλήθεια δεν βολεύει, κι όμως δεν αντέχω να βλέπω το ψέμα να στήνει πανηγύρια στις πλατείες. Η μοναξιά είναι το τελευταίο μου όπλο· το μελανοδοχείο η πιο πιστή μου συντροφιά.
Κάθε σελίδα που γεμίζω είναι κι ένας κρυφός λυγμός, ένα ματωμένο παράπονο. Δεν ζήτησα δόξες ούτε παράσημα· μόνο να μείνει ζωντανή η μνήμη της θυσίας. Μα όσο περνούν τα χρόνια, η σιωπή βαραίνει σαν πέτρα. Σαν να πολέμησα για μια πατρίδα που άλλαξε πρόσωπο και δεν με αναγνωρίζει.
Κι εγώ, μόνος, μετρώ τις πληγές μου, την ώρα που έξω ο κόσμος χορεύει στους ρυθμούς μιας ψεύτικης ευδαιμονίας. Μέσα μου ξέρω: ο αγώνας μας ήταν αληθινός και κάνοντας χρήση των νόμων του de Morgan στη συνολοθεωρία τολμώ να ισχυριστώ ότι...... το ψέμα είναι όλο το άλλο γύρω μου...........
Δημήτριος Σφακιανός
Συνταγματάρχης ε.α.
Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2025
Ο Νίκος Φλώρος είναι ο τελευταίος φωτορεπόρτερ μιας άλλης Αθήνας
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από τη lifo.gr.
Το Google Translate γίνεται Duolingo και σας μαθαίνει ξένες γλώσσες!
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ.
Επιμένει η ακρίβεια: Φθινόπωρο με νέες ανατιμήσεις σε κρέας, μπισκότα, σοκολάτες
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από ΤΑ ΝΕΑ.
Γιατί νιώθουμε την ανάγκη να κλάψουμε όταν είμαστε θυμωμένοι;
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το vita.gr.
Γιατί ο Ντόναλντ Τραμπ (και πολλοί Ρεπουμπλικανοί) αντιπαθούν την Ευρώπη;
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από την AthensVoice.
Κυριακή 31 Αυγούστου 2025
Σχολεία: Η μεγάλη επιστροφή στα θρανία – Οδηγός επιβίωσης για γονείς και παιδιά
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από ΤΑ ΝΕΑ.
Φτάνει στο τέλος του το όραμα της «Ενωμένης Ευρώπης»;
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από την AthensVoice.
Θες να κερδίσεις το παιχνίδι της ζωής; Λύσε την εξίσωση της ευτυχίας
Διαβάστε εδώ την ανάρτηση από το vita.gr.
Μια στάση στη Παναγιά τη Θυμιανή.
Μια στάση στη Παναγιά τη Θυμιανή.....
Εκείνο το πρωί ξεκινήσαμε με
σκοπό ιερό. Πρώτος μας προορισμός η Παναγιά η Θυμιανή, καθισμένη κάτω απ το
δρόμο, σιωπηλή φρουρός στα νότια άκρα της Κρήτης, εκεί όπου η πέτρα δένει με τη
μνήμη κι ο άνεμος με τη λεβεντιά. Από κάτω, ορίζοντας απέραντος: το Λιβυκό
πέλαγος λαμποκοπούσε σαν λιωμένο ασήμι κάτω από τις πρώτες αχτίδες του ήλιου.
Ό,τι κι αν βαστούσε κανείς μέσα του, το τοπίο το μετουσίωνε – σε σιωπή, σε
ανατριχίλα, σε προσευχή.
Πλάι στο περιφραγμένο κοιμητήριο
των Κομιτάδων, οι αγριελιές, τα κυπαρίσσια, τα σχοίνα, ακόμα και τα χαμηλά
θάμνα που φύτρωναν πεισματικά ανάμεσα στις πέτρες, έμοιαζαν να μιλούν με τις
ψυχές των γενναίων. Ήταν όλα τους μέρος της ίδιας ανάμνησης, της ίδιας
καταγωγής: Κρήτη λεύτερη, περήφανη, αιμάτινη.
Πίσω από τη μικρή, ιστορική
εκκλησία –εκείνη που κάποτε ίσως ευλόγησε όρκους και επαναστάσεις– βρισκόταν το
τελευταίο ενδιαίτημα του Στρατή. Σταθήκαμε. Δε μιλούσαμε. Στη φωτογραφία του ακουμπούσε το βλέμμα μας σαν
χάδι: το χαμόγελο αγνό και πηγαίο, τα στιβάνια γυαλισμένα απ’ τη λεβεντιά του,
το βλέμμα του καθάριο – λες και κοίταζε μακριά, πέρα από τη ζωή. Ήταν όμορφος ο
Στρατής… Όχι μονάχα γιατί η νιότη τον στόλιζε, μα γιατί η ψυχή του φαινόταν
μέσα από τα μάτια του. Ήταν από ’κείνα τα παιδιά που γεννήθηκαν για να
φωτίζουν, μα μια σκληρή, άκαιρη μοίρα
τού 'σβησε τη φλόγα της ζωής. Άδικα. Νωρίς. Ο Στρατής όμως ζει – στο χαμόγελό
του, στο μνημόσυνο των βλεμμάτων μας, στις αφανέρωτες σκέψεις της Μαρίας.
Η Μαρία... στάθηκε κι εκείνη
δίπλα μου, βουβή, μα τα μάτια της μιλούσαν. Της είπα πολλά, πάρα πολλά…….. –
λόγια μπερδεμένα από τη συγκίνησή μου. Άτακτα, ασύντακτα, αδύναμα ίσως. Γιατί
μπροστά σ’ αυτό το τοπίο, μπροστά στη μορφή του Στρατή, και κυρίως μπροστά στη
μνήμη του πατέρα μου, ένιωθα μικρός. Σα να με διαπερνούσε το παρελθόν του, σα
να στάθηκε για λίγο δίπλα μας και να μας χάιδεψε με βλέμμα αυστηρό αλλά γλυκό.
Κι ήταν τότε που ακούμπησα στο
φράχτη των κυπαρισσιών κι άκουσα ψιθύρους… Όχι του ανέμου. Ήταν οι ψυχές. Η
ψυχή του πατέρα μου. Του φίλου του, του συμπολεμιστή του απ’ τη Δράμα μα και
των άλλων. Ήταν και η ψυχή του Στρατή, που μ’ έναν τρόπο, σαν να στεκόταν πιο
ψηλά από τους σταυρούς, μαρτυρούσε ότι η λεβεντιά δεν πεθαίνει. Μονάχα αλλάζει
μορφή.
Οι κορυφές των Λευκών Ορέων
εκείνη την ώρα ασπρίζανε αχνά στο βάθος. Ο αέρας, κατερχόμενος από τις
κορυφογραμμές, ερχόταν και ανακάτευε τις σκιές των δέντρων, τις σκέψεις μας, το
δάκρυ που δεν μπορούσε να κυλήσει…... Στάθηκα για λίγο κι αναρωτήθηκα: πού
αρχίζει και πού τελειώνει η λεβεντιά αυτών των τόπων; Πώς μπορεί η Κρήτη να
γεννά ακόμα τέτοιες ψυχές, όπως αυτές που σήκωσαν την τιμή της Ελλάδας, όπως ο
Δασκαλογιάννης, όπως ο κάθε ανώνυμος που πήρε τ’ άρματα για την πατρίδα και για
την τιμή;
Κι ήξερα: δεν ήμασταν τυχαία
εκεί. Δεν ήταν μια απλή επίσκεψη. Ήταν χρέος. Ήταν προσκύνημα. Ήταν ένας στόχος
που είχαμε βάλει: να φτάσουμε εκεί, στα ριζά των Λευκών Ορέων, και να
προσευχηθούμε. Για τη μνήμη. Για την ιστορία. Για τους δικούς μας και για
όλους. Για τα δυο παλικάρια που κοιμούνται για πάντα στον Αστράτηγο. Για τον
πατέρα μου, που στάθηκε λεβέντης όταν κάποιοι λύγιζαν. Το οφείλαμε σε αυτούς, το οφείλαμε
και στον εαυτό μας.
Και η Μαρία… Εκεί, στην ησυχία,
ένιωσα πως μέσα της γεννιόταν κάτι. Μια επανάσταση. Όχι με τουφέκια και λάβαρα,
μα μια επανάσταση βαθιά, προσωπική – της ψυχής. Μια σιωπηλή επανάσταση. Η δική της
ήταν.
Δεν μιλούσαμε. Ήμασταν πλήρεις.
Κι όμως η σιωπή μάς βάραινε – όχι με πόνο, αλλά με εκείνη την παράξενη γαλήνη
που έχει το δάκρυ πριν κυλήσει. Η νότια Κρήτη μας είχε ανοίξει την αγκαλιά της.
Η πέτρα, η γη, η θάλασσα, οι άνθρωποι, όλα έμοιαζαν να μας λένε: εδώ να
σταθείτε λίγο ακόμα· εδώ που η ψυχή δε χάνεται, μόνο αλλάζει πρόσωπο και
γίνεται μνημοσύνη.
Κοίταξα το ρολόι μου, μα η ώρα
δεν είχε σημασία. Μόνο το βλέμμα της Μαρίας είχε. Και το βλέμμα του πατέρα μου,
που ένιωθα πως ακόμα μας παρακολουθούσε, περήφανος. Ίσως συγκινημένος……..
Έπρεπε να συνεχίσουμε. Ο καλός μας
φίλος μας περίμενε στο Πατσιανό.
Αναρωτήθηκα αν μπορούσαμε να αντέξουμε άλλη συγκίνηση, άλλη φόρτιση. Έβαλα το
κλειδί στη μηχανή του αυτοκινήτου. Έμεινα για λίγο ακίνητος. Πριν στρίψω το
κλειδί, άφησα τη ματιά μου να πλανηθεί για μια τελευταία φορά στο κοιμητήριο
των Κομιτάδων.
"Σας θυμόμαστε",
ψιθύρισα. "Και θα σας θυμόμαστε όσο ανασαίνουμε.Όλους σας. "
Κι ύστερα, με μια βαθιά ανάσα,
ξεκινήσαμε πάλι. Κάποιες υγρές εκκρίσεις των ματιών αδυνατούσαν να κυλήσουν στα
μάγουλα. Μάλλον από μια εύλογη συγκίνηση……..
Η Παναγιά η Θυμιανή και το Κοιμητήριο των Κομιτάδων.
Στο μνήμα του Στρατή.
Αχ βρε Στρατή.
Στο τελευταίο ενδιαίτημά του και πάλι.
Το ξωκκλήσι αφιερωμένο στον Αγ. Ευστράτιο.
Δίπλα απ την ιστορική έξοδο του φαραγγιού της Ίμπρου.
"Έβλεπα" τη ψυχή του πατέρα μου να βρίσκεται εκεί.....
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)