Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

Kουβεντιάζοντας



Χτες το απόγευμα οι ανάγκες μιας άψυχης και συνάμα πολύ χρήσιμης κατασκευής με έφεραν στο λιμάνι της Ραφήνας. Ναι, με την ευκαιρία ήθελα να πιώ ένα καφέ και να ατενίσω τους Πεταλιούς απέναντι, να προσπαθήσω να διακρίνω το νησί στο βάθος, μα δε τα κατάφερα. Μα βγήκε δυνατή η μνήμη μου. Μια φωτογραφία δεκάδες χρόνια πριν βγαλμένη, "βγήκε" μπροστά μου. Μαζί με τα παιχνίδια που πιτσιρικάς τότε έπαιζα εκεί. Μνήμες που χρωματίστηκαν με το ατέλειωτο γαλάζιο της θάλασσας του Ευβοϊκού. Ο χρόνος όμως ήταν αμείλικτος. Με καλούσε να τον χρησιμοποιήσω...."Άλλες φορές να απολαύσεις την όμορφη εικόνα", με προέτρεπε. Κι έτσι πήγα στα παιδιά για τις ανάγκες της κατασκευής που προανέφερα. Πιάσαμε τη κουβεντούλα. Για πολλά. Για πολλούς γνωστούς και φίλους. Για τους μικρούς και τους μεγάλους. Για κείνους που μας λυπούν και για κείνους που μας κάνουν και χαμογελούν. Για τη πορεία της δικής μας ζωής , καθένας μας. Η ώρα πέρασε. Α! δε το καταλάβαμε. Οταν η συζήτηση σε οδηγεί σε μοναπάτια της γαλήνης και της "εξομολόγησης", ο χρόνος δεν έχει μονάδα μέτρησης. Κι εσύ νομίζεις ότι η αρχή και το τέλος της κουβεντούλας, είναι ένα και το αυτό. Νομίζω ότι θέλαμε να ακούμε χτες παιδιά. Κι εγώ κι εσείς. Κι αυτό μου άρεσε σε σας. Είστε νέοι άνθρωποι. Και οι νέοι άνθρωποι σήμερα έχουν ανάγκη της ουσιαστικής επικοινωνίας. Να μιλούν και να βρίσκουν ανταπόκριση. Να ακουν και να ακούγονται. Αραγε πότε θα ξαναχρειαστώ τις τεχνικές γνώσεις σας για να μυρίσω ξανά τη μυρωδιά της αρμύρας στο λιμάνι της Ραφήνας;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου