Στίχοι του Διονύση Σαββόπουλου σε μουσική του μεγάλου Bob Dylan. Kι αν με ρωτήστε πως μου ήρθαν στο νου... Απόψε είχα μια τηλεφωνική συνομιλία με ένα φίλο. Κάθε κουβεντούλα με αυτόν είναι ένα μονοπάτι πνευματοφόρο και μια δίοδος που οδηγεί σε γόνιμο προβληματισμό και αυτογνωσία...Μιλήσαμε για τους ανθρώπους, για εμάς και τα λόγια που σπάταλα αφήνουμε πολλές φορές να βγούν από το στόμα μας. Και τότε ήρθαν στο νου τα λόγια του Διονύση...
Άγγελος εξάγγελος μας ήρθε από μακριά
γερμένος πάνω σ' ένα δεκανίκι
δεν ήξερε καθόλου μα καθόλου να μιλά
και είχε γλώσσα μόνο για να γλείφει
Τα νέα που μας έφερε ήταν όλα μια ψευτιά
μα ακούγονταν ευχάριστα στ' αυτί μας
γιατί έμοιαζε μ' αλήθεια η κάθε του ψευτιά
κι ακούγοντάς τον ησύχαζε η ψυχή μας
Έστησε το κρεβάτι του πίσω απ' την αγορά
κι έλεγε καλαμπούρια στην ταβέρνα
μπαινόβγαινε κεφάτος στα κουρεία και στα λουτρά
και χάζευε τα ψάρια μες στη στέρνα
Και πέρασε ο χειμώνας κι ήρθε η καλοκαιριά
κι ύστερα πάλι ξανάρθανε τα κρύα
ώσπου κάποιο βραδάκι βρε τι του 'ρθε ξαφνικά
κι άρχισε να φωνάζει με μανία
Τα πόδια μου καήκανε σ' αυτή την ερημιά
η νύχτα εναλλάσσεται με νύχτα
τα νέα που σας έφερα σας χάιδεψαν τ' αυτιά
μα απέχουνε πολύ απ' την αλήθεια
Αμέσως καταλάβαμε τι πήγαινε να πει
και του 'παμε να φύγει μουδιασμένα
αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει
καλύτερα να μην μας πει κανένα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου