Θέλω να μάθω...
Πότε θα ξανακούσω το κουδούνισμα των προβάτων καθώς επέστρεφαν το βράδυ στο γειτονικό μαντρί;
Η πρασινάδα που έβρισκαν στο βουνό δεν υπάρχει πιά και σήμερα τα είδα στον ασυνήθιστο για το πέρασμά τους δρόμο να ψάχνουν απεγνωσμένα λίγο πράσινο...
Η ενατένιση του φεγγαριού από μένα θα γίνεται με τη συνοδεία μιας λυπημένης σιωπής...
Πότε θα ακούσω το βάδισμα του βοσκού να με χαιρετά την ώρα του δειλινού;
Πότε θα ακούσω αυτό το "καλησπέρα δάσκαλε", που άκουγα καθώς διάβαινε το μονοπάτι πάνω από το σπίτι μου;
Πότε θα ξανακούσω το γαύγισμα του σκύλου του κοπαδιού αφού ο δρόμος του περνάει μέσα από μια άφωνη γη;
Πότε θα αισθανθώ πάλι ότι βρίσκομαι στο δικό μου "χωριό";
Βόηθα Θεέ μου να ξαναπρασινίσει το δάσος που χάσαμε.
Δώσε και πάλι ζωή στην κατά τα άλλα άψυχη γη μας.
Eπισκέπτεστε το ιστολόγιο του Δημ. Σπυρόπουλου, Καθηγητή Μαθηματικών. Θέλω να σας επισημάνω οτι τα μαθηματικά που είχα την προνομία να σπουδάσω είναι ένα εργαλείο σκέψης και προβληματισμού. Χαίρομαι να το χρησιμοποιώ στη ζωή μου... Kι όπως είπε ο μεγάλος Κ. Παλαμάς "Κι αν πλήθος τ΄άσχημα, κι αν είν΄ τ΄ άδεια αφέντες, φτάνει μια σκέψη, μια ψυχή, φτάνεις εσύ, εγώ φτάνω, να δώσουμε νόημα στων πολλών την ύπαρξη. ΄Ενας φτάνει..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου