Mνήμες...

΄Κείνο το πρωί η καλημέρα ήταν όμορφη σα την ομορφιά της θάλασσας.

Ανίχνευα τα θέλω και τους στοχασμούς και πάλι...

Όπως ένιωσα σα βρέθηκα στο στρογγυλό κτίσμα με τις κολώνες...

Το παρελθόν ήταν ζωντανό διανθισμένο με όνειρα...

Κρατούσαμε στα χέρι μας μαργαρίτες και τις μαδούσαμε...

Και το απόγευμα χαράξαμε το όνομά μας στη χρυσή άμμο παραδίπλα.

Οι στιγμές παραμένουν ανεξίτηλα ζωντανές.

Κι αν ο άνεμος ήταν δυνατός, τον δαμάσαμε.

Σαλπάραμε για τις πολιτείες των θέλω μας...

΄Ετσι δε συνέβη;