Τούτες τις φωτό τις αναρτώ για εκείνο το φίλο που διαβάζει τις αναρτήσεις μου και μένει κάπου κοντά...Αγαπητέ φίλε τούτες οι εικόνες δεν έχουν σβηστεί από το νου μου. Ετοιμαζόμαστε τότε...να γιορτάσουμε μια μεγάλη γιορτή. Ήταν νωρίς το βράδυ όταν το τηλεφώνημα μετέφερε την άσχημη είδηση. Εισβολή υπήρξε μα δίχως ανθρώπινα θύματα. Φύγαμε ευθύς αμέσως για το αεροδρόμιο. Οι πινακίδες του αυτοκινήτου εξασφάλιζαν το πέρασμα από τους διάφορους ελέγχους που εκ των πραγμάτων υπήρχαν. Σε μισή ώρα βρεθήκαμε στην πίστα του αερολιμένα. Η μυρωδιά της κιροζίνης ήταν έντονη. Και όχι μόνο αυτή η μυρωδιά μα και άλλες. Ήταν άγριες οι νύχτες του πολέμου... Αυτές που διαδέχονταν τις μέρες του... Πέρασαν χρόνια πολλά. Όπως σου είπα και από κοντά, θυμάμαι... Εύχομαι κάποτε να βασιλέψει η ειρήνη στην περιοχή δίχως άλλο. Κι εκείνα τα παιδιά των καταυλισμών αξίζουν καλύτερες και ηλιόλουστες μέρες. Ξέρεις καθώς πηγαίνω συχνά εκεί... είδα το φάρο να βρέχεται από τα νερά της θάλασσας του Corniche. Σκέφτομαι πως ως κι ο ασπρόμαυρος φάρος θέλει να αφήνει πίσω του τη φρίκη του πολέμου και του θανάτου...
Κουφάρι αεροπλάνου και σκόρπια κιροζίνη...
Εικόνα για να φωτογραφίσεις...
Αλήθεια ήταν βομβαρδιστικό και το κατέστρεψαν;
Καπνός, καταστροφή, πόλεμος...
Μέρες φρίκης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου