Χτες βράδυ στο λιμάνι της Ραφήνας...

Και στη διάρκεια της χτεσινοβραδυνής επίσκεψης , στο λιμάνι της Ραφήνας, θέλησα να μείνω ως αργά εκεί...Κάθε γωνιά, κάθε δρόμος της πόλης, κάθε σπιθαμή του μουράγιου της μου ψιθύριζαν κι εγώ έβλεπα ψηλά το μικρό φεγγάρι και σκεπτόμουν....Ήταν οι στιγμές εκείνες δικές μου...Σκέφτηκα και τι δε σκέφτηκα...Τις μέρες στο σχολείο του τόπου, τις αναχωρήσεις μου, τις σκέψεις και τις προσμονές μου...Σκέφτηκα πόσες και πόσες φορές βρέθηκα εκεί στα ταξίδια για το όμορφο νησί μα και τις επιστροφές με γεμάτες τις μπαταρίες από αυτό....Σκέφτηκα τις πρωτοχρονιάτικες ευχές που έδωσα και πήρα εκεί, κι ας μην επαληθεύτηκαν...Δε πειράζει, σκέφτηκα. Η ζωή μας χρωστάει... Σκέφτηκα, σκέφτηκα, σκέφτηκα....Μα κάποια στιγμή μια αστραπή στο νου...Σκέψου το τώρα, είπα στον εαυτό μου...Ζήσε το τώρα...Δες τούτες τις στιγμές, είπα και είδα χρώματα....Επειδή έχουν και οι σκέψεις τους δικούς τους χρωστήρες...Και συνέχισα να χαίρομαι τις στιγμές!!! Καλημέρα σε όλες και σε όλους!!!

Η φίλη κ. Αρτεμις Μενούνου, απο τις Βρυξέλλες μου έστειλε το παρακάτω σχόλιο... "Η στιγμή και το άπειρο ! Καλημέρα, Δημήτρη, και καλό σαββατοκύριακο !".

Και η δική μου απάντηση στο δικό της σχόλιο... " ΄Ηταν στιγμές ενός "άπειρου". Ενός "άπειρου" που βιώνεται απ τους μυημένους στην πραγματικότητα της καθημερινότητας. Κι ήταν απειροσύνολα εκείνες οι στιγμές... Με προκαλείς, με την καλή έννοια, να εντρυφήσω και πάλι στη φιλοσοφία των μαθηματικών και στα μαθηματικά της φιλοσοφίας. Με περιέλαβες σε μια κατάσταση επιβιβάσεως, αθέλητα...Καλό μεσημέρι σε σένα, στις Βρυξέλλες και στη Mons.