Στο παγκάκι του σταθμού...

Σε είδα να κάθεσαι στο μικρό παγκάκι του σταθμού. Κανένα βαγόνι....Μια σκοτεινή δρεζίνα μόνο , στη 2η γραμμή.... Λίγο πιό πέρα το παρατημένο κουτάβι κουνούσε την ουρά του επαιτώντας λίγα ψίχουλα, ίσως.... Σε έβλεπα που το έβλεπες με συμπόνοια....Δε γινόταν να φερθείς διαφορετικά...Είσαι άνθρωπος κι ας σε μη σε ξέρω καλά..... Τα χέρια σου κρύωναν, όχι τόσο απ τη θερμοκρασία ατης νύχτας, αλλά απ τη θερμοκρασία της ψυχής σου...Ναι, μη το αρνηθείς...οι τσέπες σου πρόσφεραν τη θαλπωρή, μιαν άλλη θαλπωρή. Διερεύνησα το πρόσωπό σου...Γεμάτο ερωτηματικά ήταν. Σκιαγραφές μιας έντασης της καθημερινότητας και τους πλαστού της εποχής μας....ήταν...Πέρασα αδιάφορα, δήθεν...Γύρισα το κεφάλι πίσω. Τα βλέμματα διασταυρώθηκαν σύμφωνα με τους νόμους της ευκλείδειας γεωμετρίας....Διέκρινα πως ξεδίψασαν οι σκέψεις σου... Μη με ρωτήσεις πως είδα....Οι διαδικασίες της μύησης είναι αφορμή για ανάβλεμμα, κάθε είδους.....Είδες ξανά το εισιτήριο του δρομολογίου που θα ταξίδευες, με νευρικότητα, είναι η αλήθεια... Σου έγνεψα....να μην ανησυχείς....Δεν επρόκειτο να υπάρξει αλλαγή δρομολογίου....Χαμογέλασες και κοίταξες ψηλά....Στο ξαναλέω....Δεν υπάρχουν ναυάγια στα ξεστρατισμένα άστρα!!!