Στ΄Ανατολικά χτες.....

 Χτες το μεσημέρι βρέθηκα στ΄ανατολικά....

Αυτές οι ανάγκες της καθημερινότητας είναι  απίστευτα πιεστικές.

Δεν γίνεται να μην ασχοληθούμε τότε μαζί τους.

Κι εκεί στη καμπυλόγραμμη γωνία της νιότης μου άφησα τη ματιά να ταξιδεύει όπου ήθελε. Στ΄ανατολικά πάντα.

Η ανατολή σε ταξιδεύει στο φως μετά από το σκοτάδι.....

Άφησα και τη σκέψη να ταξιδέψει λίγο ψηλότερα....

Όχι, δε τη θεώρησα ως ένα ανάβλεμμα....

Κι όταν οι ερωτήσεις ήταν πάμπολλες οι μνήμες έρχονταν μπρος μου ολοζώντανες.....

Το θεώρησα ως ένα θετικό σημάδι.....

Οι μνήμες με έκαναν να διηγούμαι για εκείνους τους έρημους

 χωματόδρομους, τα βατράχια που  έδιναν συναυλία τις λιμνούλες της

 τυχαιότητας, τα σμήνη των μικρών πουλιών που το πέταγμά τους

με εντυπωσίαζε, το στρατόπεδο όπου συνέβαιναν εκείνα τα ντροπιαστικά

 για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και άλλα.....

Οι μνήμες με έκαναν να θυμηθώ τα παραμύθια της γιαγιάς......

Ήταν όλα ενδιαφέροντα, συμβατά με τη καλοσύνη της ψυχής της.....

Τα περισσότερα περιείχαν μαγευτικές εικόνες απ το νησί της.

Πόσο καλοσύνη εξέπεμπε η κάθε διήγησή της.......

Εκεί στα ανατολικά χτες θυμήθηκα κι εκείνη την αξέχαστη φράση της...... Πρώτα το χαρτί!!!!

Αναρωτήθηκα.... αν είχε διαβάσει κάποιο ραβασάκι μου????

Και σ΄αυτό είχε συντελέσει ένα βίντεο που μου είχε σταλεί στο

ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο με τίτλο...... "Λάβαρα και Ραβασάκια.....".

 Αυτό ακούω και τωρα που γραφω......

Η μνήμη παραμένει σ΄εκείνη τη καμπυλόγραμμη γωνία του χτες......

Μιας κι έχω αρκετά να διεκπεραιώσω σήμερα θέλω να τη τυλίξω σ΄ ένα

 γυαλιστερό πορφυρό κομμάτι βελούδο.......

Το δικαιούται και επιβάλλεται. 

Το χθεσινό διάβα μου στα ανατολικά 

το επιβάλλει!!!