Και απαντώ στον αποστολέα....
Καλημέρα αγαπητέ φίλε και καλό σκ.
Ευχαριστώ για το κείμενο που μου έστειλες.
Ευχαριστώ για τα κείμενα που μου στέλνεις τελευταία.
Τα διαβάζω με ενδιαφέρον.
Όμως κάθε αποστολή κειμένου προς εμένα είναι αφορμή
για νοερά ταξίδια στη μεγαλόνησο κι ας είμαστε στο καταχείμωνο.
Σε καθένα από αυτά περπατώ στα Δελιανά, στο Σέμπρωνα, στο Θέρισο, στη Ραμνή ( εκεί που τους έδωσαν μερικές κουταλιές από ένα κρητικό ρίφι που έσφαξαν ειδικά για εκείνους), κι από εκεί στ΄Ασκύφου.
Στο χωριό αυτό και σε ένα ξέφωτο πήραν τη κρυάδα......των μεγάλων αποριών τους. Ήταν και νέοι και νεοσσοί....
Τους "βλέπω" να κατηφορίζουν προς την Ίμπρο διαμέσου του πανέμορφου ομώνυμου φαραγγιού.
Η διέλευσή τους διαμέσου του τελευταίου τους πρόσφερε μια κάποια ασφάλεια απ τα στούκας......
Τους βλέπω να φτάνουν στη θάλασσα, λίγα μέτρα πέρα απ τη Παναγιά τη Θυμιανή.
Ο δικός σου πατέρας έκανε καλύτερη επιλογή απ το δικό μου. Πήγε ανατολικά ενώ ο δικός μου πήγε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ο δικός σου βρήκε προστασία στη Πρέβελη!!!! Είναι πανέμορφο το ομώνυμο μοναστήρι και δίνει απλόχερα μιαν ευλογία σε όλους τους προσκυνητές του. Έτσι θεωρώ ότι
έδωσε και στο δικό σου πατέρα.
Ο δικός μου μετά από ταλαιπωρίες κατέληξε σε ένα άλλο εμβληματικό σημάδι της ορθοδοξίας μας δυτικά των Χανίων........ Εκεί, στους Αγίους Αποστόλους, το προνόμιο εκ μέρους των σκληρών γερμανικών στρατιωτικών αρχών ήταν η άδεια να ξαπλώνουν μέσα στο τότε ερημικό ξωκκλήσι.......
Και τι δε έδινα σήμερα να τους είχα απέναντί μου και να τους ρωτώ, να τους ρωτώ, να τους ρωτώ......Εννοώ τους τότε νεοσσούς και μετέπειτα πατεράδες μας.
Ίσως τους κούραζα αλλά θα επέμενα να μάθω.....
Να μάθω για το μέγεθος της δικιάς τους Ρωμιοσύνης, εκεί στη Μεγαλόνησο.
Ήταν μεγάλο εκείνο το μέγεθος. Πιστεύω να συμφωνείς μαζί μου.
Με την ευκαιρία να αναρτήσω εδώ το κείμενο που μου έστειλες και για το οποίο σε ευχαριστώ πολύ. Να είμαστε καλά και να είναι πάντα ανθισμένες οι μνήμες μας για εκείνο το τότε στη Μεγαλόνησο. Καλημέρα και πάλι.
🔸ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ
ΕΠΙΠΕΔΑ ΕΥΤΥΧΙΑΣ!
Ρώτησαν τον Νιγηριανό δισεκατομμυριούχο
Femi Otedola
σε μια συνέντευξη:
-Κύριε,τι θυμάστε
που σας έκανε
τον πιο ευτυχισμένο
άνθρωπο στον κόσμο;
Ο Φέμι είπε:
Πέρασα από τέσσερα
στάδια ευτυχίας
στη ζωή και τελικά
κατάλαβα το
νόημα της
αληθινής ευτυχίας.
Το πρώτο βήμα
ήταν η συσσώρευση
πλούτου και πόρων.
Αλλά σ’ αυτό το
στάδιο δεν πήρα
την ευτυχία
που ήθελα.
Ακολούθησε
το δεύτερο στάδιο
της συλλογής
πολύτιμων
αντικειμένων.
Συνειδητοποίησα
ότι το αποτέλεσμα
αυτού είναι
προσωρινό
και η λάμψη
των πολύτιμων
πραγμάτων
δεν διαρκεί πολύ.
Στη συνέχεια
ακολούθησε
η τρίτη φάση
απόκτησης
μεγάλων έργων.
Εκείνη την εποχή,
είχαμε το 95%
της προμήθειας
ντίζελ στη Νιγηρία
και την Αφρική.
Ήμουν επίσης
ο μεγαλύτερος
εφοπλιστής
στην Αφρική
και την Ασία.
Αλλά και εδώ
δεν εισέπραξα
την ευτυχία
που φανταζόμουν.
Το τέταρτο στάδιο
ήταν όταν ένας
φίλος μου ζήτησε
να αγοράσω
αναπηρικά
καροτσάκια
για παιδιά
με αναπηρία.
Σχεδόν 200 παιδιά.
Μετά από αίτημα
του φίλου μου,
αγόρασα αμέσως
τα αναπηρικά
καροτσάκια.
Αλλά ο φίλος μου
επέμενε να
πάω μαζί του
και να δώσω
στα παιδιά
τα αναπηρικά
καροτσάκια.
Ετοιμάστηκα
και έφυγα μαζί του.
Εκεί έδωσα
σ’ αυτά τα παιδιά
αυτά τα αναπηρικά
καροτσάκια
με τα χέρια μου.
Είδα την παράξενη
λάμψη της ευτυχίας
στα πρόσωπα
αυτών των παιδιών.
Τους είδα όλους
σε αναπηρικά
καροτσάκια,
να κινούνται και
να διασκεδάζουν.
Ένιωσα μια
πραγματική
χαρά μέσα μου.
Όταν αποφάσισα
να φύγω, ένα
απ’ τα παιδιά
με άρπαξε
απ’ τα πόδια.
Προσπάθησα
να απελευθερώσω
ελαφρώς
τα πόδια μου,
αλλά το αγόρι
κοίταξε το
πρόσωπό μου
και μου κράτησε
σφιχτά τα πόδια.
Έσκυψα
και ρώτησα
το αγόρι:
-Χρειάζεσαι
κάτι άλλο;
Η απάντηση
που μου έδωσε
αυτό το παιδί
όχι μόνο με έκανε
χαρούμενο αλλά
άλλαξε εντελώς
τη στάση ζωής μου.
Αυτό το παιδί
μου είπε:
«Θέλω να θυμάμαι
το πρόσωπό σου,
ώστε όταν σε βρω
στον παράδεισο,
να σε αναγνωρίσω
και να σε ευχαριστήσω
για άλλη μια φορά».
Αυτή ήταν
η πιο ευτυχισμένη
στιγμή της ζωής μου!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου