Στους φίλους μου απ΄ την ΄Ανδρο

Η μικρή αμμουδιά στο Στιβάρι, λίγω έξω από το Μπατσί

Η γωνιά του κήπου στο ίδρυμα Πέτρου και Μαρίκας Κυδωνιέως, στη Χώρα.

Μια άλλη γωνιά του κήπου του ιδρύματος.

Εκείνο το φεγγαρόλουστο βράδυ κινήσαμε με περισσή λαχτάρα να επισκεφτούμε τη Χώρα του νησιού. Μια βραδινή επίσκεψη σε άλλους καιρούς μας έκανε να θέλουμε να ξαναπάρουμε τον ίδιο δρόμο. Φτάσαμε και είμαστε τυχεροί καθώς βρήκαμε θέση για το αυτοκίνητο έξω από το αρχοντικό του Βογιατζίδη. Κατηφορίσαμε το κεντρικό δρόμο ενώ οι μυρουδιές απ΄τα γιασεμιά και τα νυχτολούλουδα ερέθιζαν τα εγκεφαλικά κέντρα της όσφρησης. Οι πολυχρωμίες των φώτων σε συνδυασμό με τις αφίσες σε προκαλούσαν να επισκεφτείς τις πολιτιστικές εκδηλώσεις του νησιού. Τόσο η έκθεση του Τσόκλη στο ίδρυμα Κυδωνιέως όσο και η έκθεση στο Εμπειρίκειο Γυμνάσιο άξιζαν πολλά. Κατηφορίσαμε ως τον πλάτανο και τον Αη Γιώργη. Άφησα το βλέμα μου να χαθεί και να πλανηθεί απ΄την ομορφιά των στενών. Σε κάθε μου βήμα συναντούσα φυσιογνωμίες γνωστές, που μας κοίταζαν , εμένα και όλη την παρέα με μια χαρακτηριστική περιέργεια... Εμεινα με την απορία που δε συνάντησα το σεβαστό μου π. Ιωάννη Στάμο. Θυμήθηκα πως τις άλλες φορές που τον έβλεπα με ρωτούσε πάντα για τη Ρίτα και το στρατηγό...Η στάση στα "Σκαλάκια" βάρυνε το στομάχι, μα άξιζε. Βίωσα μια άλλη όμορφη στιγμή. Να βλέπω τη φωταγωγημένη εκκλησιά της Παναγιάς ενώ γευόμουν αντριώτικους μεζέδες και η κουβεντούλα μας ήταν τόσο ζεστή που έκαιγε...Η οικοδέσποινα παρούσα κι ευγενική όπως πάντα μας καλωσόρισε στην άξιξη και μας ευχήθηκε το "ώρα καλή" στην αναχώρηση. Λειβαδιανή γαρ...Ανεβαίνοντας και περνώντας από την κεντρική πλατεία εξήγησα σε όλους την ιστορία του Δημαρχείου και τα δικά μου πρόσωπα που σχετίστηκαν με αυτό. Ενα ελαφρό βοργιαδάκι μας καλούσε σε παράταση της παραμονής μας στη χώρα... Η δροσιά ήταν ευεργετική για τις αισθήσεις. Η ώρα είχε περάσει και είχαμε το δρόμο της επιστροφής να μας περιμένει, όμως. Προχωρώντας προς τη "Λέσχη των Ανδρίων" έβλεπα τα στενά αριστερά και δεξιά και γύρισα δεκαετίες πίσω...Θυμήθηκα το Βασίλη, το Λινάρδο, τη Λίτσα, τη Βίκυ και άλλα παιδιά... Εκείνη η νυχτερινή βόλτα στη χώρα ξεμυάλιζε... έντονα. Την αναπολώ. Κρατώ ζωντανές τις εικόνες μέσα μου...Οφείλω όμως μια διευκρίνηση. Δε συγκρίνεται το παρόν με το παρελθόν. Το παρελθόν χαρακτηριζόταν από την ομορφιά της αθωότητας ενώ το παρόν χαρακτηρίζεται από το απόσταγμα της ωριμότητας!!!