Ενα πέταγμα στο διπλανό νησί...

Θάθελα νάμουν στο διπλανό νησί.

Εκεί στην ενδοχώρα των κοίλων κι αιχμηρών βράχων.

Να μετρώ τις ροπές των ανεμόμυλων

και τις αντοχές των γιασεμιών ενάντια στη δύναμη τ΄ ανέμου.

Να καθηλώσω το βλέμμα μου στο εκτυφλωτικό φως της ποίησης.

Δεν προσπερνώ εύκολα τούτο το όμορφο τοπίο

των ανέμων και της θερινής ξαστεριάς.

Αφυπνίζομαι με κλειστά μάτια.

Μόνον εγώ ακούω τον απόηχο αυτών των ονείρων...