To δώρο

Θέλω να σου δώσω κάτι, παιδί μου,

γιατί κυλάμε στο ρου του κόσμου.

Οι ζωές μας θα χωριστούν και η αγάπη μας θα

λησμονηθεί.

Αλλά δεν είμαι τόσο ανόητη για να νομίζω

ότι μπορώ να αγοράσω την καρδιά σου με τα

δώρα μου.

Εχεις τον κόσμο σου, τους φίλους σου.

Δεν είναι κακό που δεν έχεις χρόνο για μας.

Εμείς, αλήθεια, έχουμε χρόνο στα γεράματα

να αναλογιστούμε τις μέρες που πέρασαν,

να φυλάξουμε σαν θησαυρό στην καρδιά μας

αυτό που έχασαν τα χέρια μας για πάντα.

Το ποτάμι κυλάει κελαρυστό,

σπάζοντας όλους τους φραγμούς.

Ομως το βουνό μένει και θυμάται,

και συνοδεύει με την αγάπη του.

Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ

Από το βιβλίο του, Ποιήματα, μτφρ. Δώρα Στυλιανίδου, εκδόσεις Εκάτη

Τούτος ο ποιητής είναι από αυτούς που συχνά με ξεκουράζουν. Σήμερα διάβασα πάλι αυτό του το ποίημα και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας. Διαβάστε το και προσπαθείστε να εμβαθύνετε στην έκφρασή του.