Σ΄ ευχαριστώ φίλε...

Θυμάσαι την είσοδο του Αμερικανικού Πανεπιστημίου στη Rue Bliss; Εκεί κοντά στη συνοικία της Al Manarah...

Σε κεντρικό σημείο της πόλης, κοντά στο Bab Edriss...

Σ΄ ευχαριστώ φίλε για την αφιέρωση του ποιήματος του Ζαχαρία Βολίκα. που έκανες μέσω του ιστολογίου σου. Εντάσσομαι αυτοδίκαια στον κύκλο των "ρωμαντικών της Βηρυττού". Μου το αναγνωρίζεις , πιστεύω. Και σε εκείνες τις στάχτες, όπως τις περιγράφει ο εκ των μεγάλων ποιητών της Ρωμιοσύνης Γιώργος Σεφέρης, ίσως περιλάμβανε, προφητικά, τα ερείπια κι εκείνου το σχολείου που στέγασε τα εφηβικά μου όνειρα. Του σχολείου στο κέντρο του Mkalles, δίπλα από τους καταυλισμούς των ανθρώπων που τους είχαν στερήσει και τους στερούν την πατρίδα...
Θυμάμαι τα τεντωμένα αδύνατα χεράκια των μικρών παλαιστίνιων που ζητούσαν κάτι πολύ απλό. Να δοκιμάσουν εκείνα που εμείς είχαμε, εν αφθονία, τότε....Το χαμόγελο εκείνων των παιδιών δε θα το ξεχάσω ποτέ. Και σου επαναλαμβάνω την ύπαρξη ενός έντονου νόστου για τη γη των κέδρων. Λες να ταξιδέψουμε παρέα για εκεί;