Τρίτη 27 Απριλίου 2010

Eξερχόμενο ηλεκτρονικό μήνυμα...


Ι. καλησπέρα. Σ΄ ευχαριστώ πάρα πολύ για τα όμορφα μηνύματα που μου στέλνεις. Εκφράζουν ευαισθησία ψυχής και πλούτο συναισθημάτων. Εύχομαι έτσι να πορευτείς και στη ζωή σου. Αν και ζούμε σ΄ ένα κόσμο που επικρατεί η ψυχρή λογική και τα συναισθήματα όσο πάνε και εκλείπουν, θεωρώ πως πρέπει να παραμείνουμε άνθρωποι. Θέλω να σου πω, καθώς τελειώνεις τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, πως σε ευχαριστώ που με τη στάση σου απέναντι στη ζωή, έδωσες κι ένα άλλο νόημα στην εκπαιδευτική μου σταδιοδρομία. Ο δάσκαλος υψώνεται παιδί μου, όταν δίνει αφειδώλευτα. Οταν δίνει εκτός από τη γνώση και άλλα. Όπως λέω και στους συναδέλφους μου, η πολιτεία έδωσε στο χέρι μας νόμους. Νόμους για να τους χρησιμοποιούμε επ΄ ωφελεία του κοινωνικού συνόλου κι όχι για να στεκόμαστε κοντόφθαλμοι απέναντί σε αυτούς. Νόμους που αν χρησιμοποιηθούν σωστά κάνουν το δάσκαλο πραγματικό δάσκαλο κι όχι μόνον κατ΄ όνομα. Χαίρομαι λοιπόν επειδή μας έδωσες την προνομία της προσφοράς. Κι αυτό δεν είναι λίγο. Μας έδωσες την προνομία να σκύψουμε πάνω σε ένα μικρό πρόβλημα. Δεν κάναμε κάτι σημαντικό. Eπιτελέσαμε ένα χρέος. Και για μένα, η εκπλήρωση ενός χρέους είναι επιτυχία ζωής. Να ξέρεις πως θα παρακολουθώ και θα ενδιαφέρομαι για σένα. Θα εύχομαι και θα προσεύχομαι να ξεπεράσεις όλες τις δυσκολίες και να σταθείς με τόλμη κι αξιοσύνη απέναντι σε όλα τα θέλω και τα όνειρά σου. Μα θέλω να σου πω και μια άλλη μεγάλη αλήθεια. Να θυμάσαι στη ζωή σου πως μεγάλους μας κάνουν οι δυσκολίες της ζωής. Αυτές, που ενώ εμείς τις νομίζουμε εμπόδια, είναι αφετηρία για το ανάβλεμμα της ψυχής και του νου μας. Κι εσύ παιδί μου με όσα πέρασες και με τις μάχες που έδωσες είσαι πραγματικά ΜΕΓΑΛΗ. Αυτό θα το θυμάμαι πάντα. Καλό απόγευμα. Σ΄ ευχαριστώ που διάβασες τις σκέψεις μου. Θα χαίρομαι να τα λέμε και να μαθαίνω καλές ειδήσεις από εσένα και τους γονείς σου.


Τούτες τις αράδες έστειλα σε ένα αγαπημένο μου παιδί. Σ΄ ένα παιδί που επαναλαμβάνω πως είχα την μεγάλη προνομία μιας ελάχιστης προσφοράς σε αυτό. Και προχτές Κυριακή απόγευμα, μέσα από την πίκρα από τα διαδραματισθέντα, βρήκα τη δύναμη μιας άλλης έκφρασης...