Aύριο...

Νταβέλη σου ερχόμαστε....
Ετοιμάσου...
Κι ο Παύλος στέλεχος της παρέας...
Θα τα πούμε αύριο όμως!!!

Eνα τραγούδι- ένα ταξίδι...

Ακούγοντας σήμερα το τραγούδι τούτο του τροβαδούρου της μεγαλονήσου, ταξίδεψα εκεί. Πέρασα το Κολυμπάρι με κατεύθυνση βόρεια. Κάτω η θάλασσα γαλήνια με υποδεχόταν με ένα ανέπαίσθητο κυματισμό και το βλέμμα μου κι η σκέψη μου εκεί....Ναι, έβλεπα το μοναστήρι της Κυρίας Γωνιάς. Μπήκα στο περίβολο και είδα τα ανθισμένα λουλούδια. ΄Ηταν κι εκείνος εδώ τότε. Πριν 58 χρόνια... Ποιός νάξερε που έκρυβε τα όνειρα της νιότης του για να τα προφυλάξει από την αντάρα τουπολέμου; Μπήκα στη πετρόχτιστη εκκλησιά στο κέντρο του μοναστηριού. Υποβάλλομαι έντονα...Η μυρωδιά από το λιβάνι ερεθίζει κάποια αισθητήρια κέντρα του εγκεφάλου... Αναρωτήθηκα για το πως ήταν τότε... ΄Αναψα ένα κερί στη μνήμη του , και στη μνήμη τους. Η μορφή του νυν εντελώς ασύμβατη με τη μορφή του τότε... Εχει και η παράνοια τους εκφραστές της....Βγήκα βιαστικά από το περίβολο και συνέχιζα να περπατώ βόρεια. Ανέβηκα τον ανηφορικό δρόμο και βρέθηκα εκεί!! Θυμάμαι το τότε. Το ζω έντονα. Λες και στα χέρια μου κρατώ κι εγώ ένα λιανοντούφεκο από τό οπλοστάσιο της ιστορίας... Το τραγούδι του Μαν. Λιδάκη με ταξιδεύει. Κάθομαι στη πέτρινη πεζούλα και αγναντεύω τη θάλασσα και το Μάλεμε στο βάθος. Οι σκιές του τότε ...στον αέρα και στα γύρω υψώματα. Οι δονήσεις του νου έντονες. Ταξίδεψα κι εδώ δίχως κράτηση θέσης. Ταξίδι της μνήμης και της καρδιάς μου είναι. Δεν καταλαμβάνω τη θέση κανενός. Διαβάζω ξανά και ξανά τις σελίδες της σκέψης μου. Συγκινούμαι. Τα χείλη πάλλονται...Ναι, εδώ παλλόταν τότε η Ελλάδα...Κι εκείνος της ήταν πιστός στρατιώτης. Αιώνια νάναι η θύμησή του...

Μη κλαις...

Αφού κλείσετε τη μουσική του blog (στα δεξιά του) απολαύστε το Μανώλη Μητσιά στο "Μη κλαις". Η χορωδία της ΕΡΤ συνοδεύει και το όλο άκουσμα είναι μαγικό!!!

Μια Κεφαλοννίτισσα

Αφού κλείσετε τη μοσική του blog (στα δεξιά του) ακούστε το Μαν.Μητσιά και το Λουκιανό Κηλαηδόνη σε ένα τραγούδι που το συνδέω με την εφηβεία μου.

Στίχοι του Γιάννη Μηλιώκα

Αυτοί οι στίχοι με άγγιξαν ιδιαίτερα. Και το τραγούδι είναι ιδιαίτερα μελωδικό.Αν σας είναι εύκολο ακούστε το!!!

Ένα τραγούδι θα σας πω σαν το νερό
γι όσους πολέμησαν κι αντέχουνε ακόμη
θα πρεπε να το είχα γράψει από καιρό
γι αυτό και πρώτα ταπεινά ζητώ συγνώμη

Σε ένα ιατρείο μικρό της γειτονιάς
πήγα να βγάλω κάτι ακτινογραφίες
κι είδα ανθρώπους μιας παλιότερης γενειάς
που περιμέναν του γιατρού τις οδηγίες

Είχε ησυχία λες και μπήκα σε ιερό
κι είχανε όλοι του πατέρα μου τα χρόνια
ο γέρος μου έχει πια πεθάνει από καιρό
μα είχε προλάβει να χαρεί τρία εγγόνια

Με τρόπο έριξα μια γρήγορη ματιά
τέτοιο κατάντημα δεν είχα δει ποτέ μου
κι όλα αυτά τα ξεχασμένα γηρατειά
θα είναι σκέφτηκα ανάπηροι πολέμου

Ο ένας είχε το ένα πόδι του λειψό
άλλος το χέρι του δεμένο και πονούσε
ο τρίτος φόραγε κολάρο στο λαιμό
κι ένας άλλος την κυρά του κουβαλούσε

Ο νους μου πήγε στον πατέρα μου ξανά
τότε που μου έλεγε τα βράδια ιστορίες
σαν να είναι τώρα τον θυμάμαι να πονά
και να μιλάει για νεκρούς και τραυματίες

Κι όλοι αυτοί για την δική μου λευτεριά
έζησαν χρόνια κατοχής και τυραννίας
ήταν κορίτσια και αμούστακα παιδιά
και πολεμούσαν στα βουνά της Αλβανίας

Μου είχαν χαρίσει μια ελεύθερη ζωή
κι ότι κι αν ήμουν σε εκείνους το χρωστούσα
κι ήτανε μες τα γηρατειά τους τόσο απλοί
ούτε παράσημα φορούσαν ούτε λούσα

Πρόσωπα τίμια χωρίς εγωισμό
κι αν μες το πόλεμο τα πάντα είχαν χάσει
με ένα χαμόγελο και λίγο σεβασμό
όλα όσα τράβηξαν θα τα είχανε ξεχάσει

Ένιωσα ξάφνου μια τεράστια ντροπή
έσκυψα κάτω και είχα χάσει την μιλιά μου
μου ήρθανε δάκρυα και κρατήθηκα πολύ
και ευτυχώς που είχα μαζί μου τα γυαλιά μου

Ένα τραγούδι θα σας πω σαν το νερό
γι όσους πολέμησαν και πολεμούν ακόμη
θα πρεπε να το είχα γράψει από καιρό
γι αυτό και πάλι ταπεινά ζητώ συγνώμη