Πριν λίγο είδα μια φώτο σε ένα απ τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης...... Οι συνοδευτικές επεξηγηματικές για αυτήν προτάσεις το συνέδεαν με ένα πολυαγαπημένο μου κυκλαδονήσι....... Η φώτο δεν άφηνε πολλά περιθώρια ώστε να αποφανθώ με σιγουριά για το σε ποιο σε ποιο νησί αναφέρεται.......Απλά προβληματίστηκα..... Κάτι μου θύμιζε μα αναρωτήθηκα αν είχα δίκιο...... Παρατήρησα και πάλι τη φωτό...... Κάποιες λεπτομέρειες μου έδωσαν τελικά το δικαίωμα να αποφανθώ για την απάντηση..... Ναι, παρέπεμπε σε ένα άλλο κυκλαδονήσι από αυτό στο οποίο παρέπεμπε το κείμενο του μέσου της κοινωνικής δικτύωσης´....... Κι όσο παρατηρούσα τη φώτο τόσο η σιγουριά μου αύξανε.......Θυμήθηκα τότε εκείνο το απόγευμα, το απόγευμα των ανέμων......
Είχα φτάσει στο μικρό κυκλαδονήσι μετά από περιπετειώδη πτήση. Το μικρό αεροσκάφος της Ολυμπιακής τρανταζόταν σε όλη σχεδόν τη διάρκεια της πτήσης. Καθώς προσγειωνόταν στο μικρό διάδρομο νόμισα ότι ο άνεμος θα το βγάλει εκτός, στα χωράφια που υπήρχαν δίπλα.... Είχα πάρει μεγάλη τρομάρα. Περιμἐνοντας για τη παραλαβή της βαλίτσας μου ένιωθα τη ταραχή μου από το ταξίδι που είχε προηγηθεί..... Δεν περίμενα να έχω φοβηθεί τόσο πολύ....... Καθώς ήμουν δίπλα απ τον κυλιόμενο διάδρομο των αποσκευών ήρθε και με βρήκε ο υπάλληλος της εταιρείας από την οποία νοίκιασα το αυτοκίνητο που μου ήταν απαραίτητο για τους δρόμους μου στο νησί. Ήταν τέτοια η ταραχή μου που μπήκα στο αυτοκίνητο και έφυγα για το ξενοδοχείο δίχως να έχω παραλάβει τη βαλίτσα....... Το σκέφτηκα στα μισά της διαδρομής κι ενώ το γαλάζιο του τοπίου είχα αρχίσει να με ηρεμεί. Δεν αναμενόταν άλλη πτήση εκείνη την ημέρα στο νησί, άρα η βαλίτσα μου δύσκολα θα χανόταν.......
Αφού την παρέλαβα από την υπάλληλο που με περίμενε για να.......... κλειδώσει το χώρο υποδοχής του μικρού αεροδρομίου, πέρασα από το ξενοδοχείο που θα έμενα αφού με περίμεναν κι εκεί και είχαν πιστέψει ότι μάλλον είχα ακυρώσει το ταξίδι μου λόγω του καιρού..... Είχε γεμάτο 7άρι ίσως και 8άρι στο Αιγαίο εκείνη την ημέρα. Η διαδρομή από το αεροδρόμιο ως τη πρωτεύουσα του νησιού με εντυπωσίαζε...... Συνάντησα μέρη που ήδη γνώριζα καθώς είχα διαβάσει δυο-τρία βιβλία για το νησί και το ενδιαφέρον μου μεγάλωνε για πολλά. Όμως εγώ δεν είχα όρεξη για ξεκούραση, ούτε καν για ένα καφέ που θα με τόνωνε....... Στόχος μου ήταν να φτάσω στο κάστρο, ή για να ακριβολογώ κάτω από το κάστρο.........
Η ανηφορική διαδρομή προς το τελευταίο όχι μόνο δε με κούρασε αλλά μου άρεσε πολύ. Σπίτια, εκκλησιές και ξωκκλήσια γαλακτισμένα με εντυπωσίαζαν και δεν ήξερα τι να πρωτοθαυμάσω. Στο βάθος το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας του νησιού....... Σκεφτόμουν και τι δε σκεφτόμουν....... Εκείνο το δρόμο, εκείνα τα χωριά απ΄τα οποία περνούσα, τα γεγονότα για τα οποία είχα πληροφορηθεί λεπτομέρειες ......
Δεν άργησα να φθάσω στο τέλος της διαδρομής που ήταν ένας μεγάλος χώρος κάτω από ενα πανέμορφο νησιώτικο σπίτι που στέγαζε το αστυνομικό τμήμα του νησιού. Απ έξω απ το σπίτι πάμπολλες γλάστρες με διάφορα λουλούδια με πανέμορφα χρώματα....... Ένιωσα τη φύση να με υποδέχεται με τις δικές της ξεχωριστές δημιουργίες όπως λίγο αργότερα με υποδέχτηκαν και άνθρωποι με ξεχωριστή καλοσύνη και διάθεση φιλοξενίας με την ευρύτερη έννοια........
Ο προορισμός μου ήθελα να είναι ο χώρος κάτω από το κάστρο....... Έτσι γενικά, απροσδιόριστα αλλά και πολύ συγκεκριμένα........ Μη με ρωτήστε πως μπορούσε να συμβεί εκείνη η επιθυμία μου..... Μερικές φορές κάποια συμβάντα είναι δυσεξήγητα αλλά καταλαβαίνεις το ότι συνέβησαν για κάποιο λόγο........ Οπότε οι συνειρμοί παύουν να παραπέμπουν σε απροσδιοριστία και παραπέμπουν αλλού......
Βγήκα λοιπόν από το αυτοκίνητο, άφησα τη ματιά μου να απλωθεί προς το άπειρο, ενώ κάποια στιγμή τη περιόρισα στο περίβολο ενός σχολείου που βρισκόταν κάτω από εκεί που σταμάτησα το αυτοκίνητο αλλά και του διπλανού σπιτιού που λες και με καλούσαν να τα επισκεφθώ εκείνη τη στιγμή.......Την επόμενη μέρα θα αφιέρωνα αρκετά χρόνο γι αυτά, είχα φροντίσει για μια απλή χρονική κατανομή.....
Σκέφτηκα να ρωτήσω στο αστυνομικό τμήμα μήπως και ήξεραν αυτό που αναζητούσα εκεί, αλλά δεν ήθελα να διακόψω μιαν ενδεχόμενη ραστώνη...... Μα κάτι έλεγε στο εντός μου ότι θα εύρισκα δίχως κόπο εκείνο που αναζητούσα....... Μια πινακίδα σε μια νησιώτικη καμάρα, απ αυτές που είναι συνιστώσες της κυκλαδίτικης ομορφιάς με βοήθησε στη λήψη μιας απόφασης...... Ποιο στενό απ τα τρία που υπήρχαν μπροστά μου θα επέλεγα....... Άρχισα να το ανεβαίνω, ένιωσα ότι περπάταγα ανάλαφρα μα σε λίγα μέτρα μπροστά μου μια άλλη διχάλα...... Πάλι το δίλημμα....... Ποιο στενό θα επιλέξω, σκέφτηκα. Η επιλογή μου ήρθε σε μηδενικό χρόνο....... Είχα το νου μου στο στόχο..... αλλά δεν έπαυα και να θαυμάζω το τοπίο αλλά και να φωτογραφίζω....... Ξαφνικά δίπλα μου ένα φρεσκοβαμμένο μικρό ξωκκλήσι....... Μπήκα και άναψα ένα κερί στη μνήμη των δικών μου ανθρώπων και η προσευχή μου προς το Κύριο ένιωσα να είναι θερμή..........Σκέφτηκα....... έτσι ξαφνικά και δίχως άλλο.......... "Εδώ θα ερχόντουσαν, εδώ θα άναβαν κερί και για μένα.......κάπου εδώ πρέπει να είναι αυτό που αναζητώ...".
Όταν βγήκα έξω δεν πρόλαβα να κάνω δέκα βήματα όταν είδα ένα ψηλό μαντρότοιχο..... Ούτε βαμμένος ήταν αλλά και οι σοφάδες είχαν αρχίσει να πέφτουν. Φαινόταν να είναι πολύχρονη η εγκατάλειψη...... Εδώ θα είναι, σκέφτηκα...... Πήγα λίγο πιο κει...... Παρατήρησα και πάλι το παρατημένο σπίτι...... Εδώ θα είναι.....σκέφτηκα. Εκείνη τη στιγμή θα στοιχημάτιζα ότι είχα φτάσει στο προορισμό μου....... Από το βάθος του στενού ερχόταν ένας ηλικιωμένος νησιώτης. Φαινόταν ντόπιος κι όχι επισκέπτης. Αυτός θα ξέρει....σκέφτηκα και μέσα μου ένιωθα μια γαλήνη....... Είχα βρεθεί στο τόπο που από μικρό παιδί ήθελα να έρθω..... Από τότε που άκουγα τις όμορφες ιστορίες στο μικρό διαμέρισμα της Κυψέλης που επισκεπτόμουν μαζί με τους γονείς μου. Καθώς περίμενα τον ηλικιωμένο νησιώτη να έρθει προς εμένα η ματιά μου πήγε ψηλά.,........... Στη κάτασπρη εκκλησιά λίγο κάτω απ το κάστρο που η φωτογραφία της κάλυπτε ένα μεγάλο μέρος του τοίχου του διαμερίσματος της Κυψέλης, που ανέφερα παραπάνω....... Ναι , ψέλλισα, αξιώθηκα και σε είδα από κοντά Παναγιά μου και αναφερόμουν στην Παναγιά τη Θαλασσίτρα που για πρώτη φορά έβλεπα στο τόπο της..... κι έκανα το σταυρό μου. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα να παίρνω δύναμη, να βρίσκομαι κάπου που δεν είχα ονειρευτεί ότι θα ήταν τόσο όμορφα........ Ο νησιώτης στο μεταξύ περπατούσε σιγά σιγά προς το μέρος μου. Σαν έφτασε δίπλα μου........ "Με συγχωρείτε θέλω να σας ρωτήσω, αν το ζεύγος Ν.Π.Α έμενε εδώ;" .Με παρατήρησε καλά και με ρώτησε....... "Τους γνωρίζατε καλά;". Του απάντησα ότι τους γνώριζα πολύ καλά αλλά περίμενα την απάντησή του.......... "¨ Ναι εδώ έμεναν, μα το σπίτι τώρα ανήκει στον ανηψιό του, έναν απόστρατο πτέραρχο, που ζει στην Αθήνα. Τέτοιοι άνθρωποι σαν κι αυτούς δεν υπάρχουν......." . Τον ευχαρίστησα , του είπα τι αναζητούσα και γιατί και το λόγο που είχα ταξιδέψει στο νησί του, τον ρώτησα για το πως πάνε στη Θαλασσίτρα κι εκείνος με προέτρεψε να επισκεφθώ την άλλη μεγάλη εκκλησία της νησιωτικής πολιτείας. Δε θα έχανα την ευκαιρία, αφού πολλές απ τις εκκλησίες των νησιών του Αιγαίου έχουν μια μορφή, μια ξεχωριστή μορφή που σε κάνει να εκσταζιάζεσαι, σε κάνει να προσεύχεσαι με μια ιδιαίτερη θέρμη. Εκεί μέσα κι έξω από αυτές τις κάτσπρες εκκλησιές οι προσευχές μας εισακούονται καλύτερα απ τους Άγιους της ελπίδας!!!!
Έτσι λοιπόν αφού φωτογράφισα το παλιό, σχεδόν ερειπωμένο σπίτι κίνησα για την άλλη μεγάλη εκκλησιά που βρίσκεται κάτω απ το Κάστρο. Η ώρα είχε περάσει και η δύση είχε απλώσει στο νησιώτικο ουρανό τις δικές της ανταύγειες. Κίνησα μέσα από στενά όμορφα, στενά που καθώς περπατούσα ανάμεσά τους βρέθηκα αντάμα με συμβάντα και ανθρώπους του παρελθόντος..... Με ανθρώπους που με τις πράξεις τους και το χαμηλό ή υψηλό πνευματικό τους ανάστημα καθόρισαν εν πολλοίς μέρες του μέλλοντος για τους απογόνους μιας μοναδικής "Αφροδίτης"..........
Μα καθώς έφθασα ,μέσα σε λίγα λεπτά, στη μικρή πλακόστρωτή πλατεία έξω από τη πάλλευκη εκκλησία καθήλωσαν τη σκέψη μου πολλά. Το σχήμα και το λευκό του νησιώτικου ναού, η απέναντι οικία στους χώρους της οποίας η ιστορία είχε γράψει ένα μοναδικό βιβλίο για το νησί, οι επιτοίχιοι φανοστάτες με τα περίτεχνα στολίδια τους, το πανέμορφο καμπαναριό μα κι εκείνη η θέα απ το μπαλκόνι του ναού. Κάθησα σ΄ ένα μαρμάρινο παγκάκι, έκλεισα τα μάτια και μεταφέρθηκα σε άλλους χρόνους, όχι αναγκαία ενός μακρινού παρεθόντος, μα μεταφέρθηκα και στο κόσμο των επιθυμιών μου. ΄Εμεινα για ένα-δυο λεπτά με κλειστά τα μάτια......... Και τι δε πέρασε απο το νου μου. Ήταν ευλογημένες απ τη Παναγιά εκείνες οι στιγμές μου, το ένιωσα βαθειά μέσα μου...... Κι όταν άνοιξα τα μάτια ένιωσα πως είχα βρεθεί σε έναν άλλο όμορφο κόσμο!!!!! Εκείνη η εικόνα έχει μείνει βαθειά μέσα μου από τότε. Κι όταν σηκώθηκα για να μεταβώ σε μια άλλη συνάντηση με την ιστορία του τόπου........... που τόσο με εντυπωσίαζε, ατένισα προς τις παλλευκες εκκλησιές της Παναγιάς που βρίσκονταν και οι δυό κάτω απ το Κάστρο. Μέσα μου μια σύντομη προσευχή ψέλλισσα...... Να αξιωθώ να πάω και πάλι στο νησί τους. Και την επόμενη φορά να αξιωθώ να ανέβω στο κάστρο, να ανάψω ένα κερί στο ξωκκλήσι της τρίτης εκκλησιάς, της Παναγιάς του Κάστρου..........
Να γιατί συσχέτισα το σημερινό απόγευμα με εκείνο του παρελθόντος. Έκλεισα τα μάτια μου σήμερα και θυμήθηκα, ταξίδεψα και πάλι προς το προαύλιο που έδειχνε η φώτο που είδα σήμερα. Ένα προαύλιο πανέμορφο , περιποιημένο από το Δήμο του νησιού και τους ανθρώπους του μα και "στολισμένο" από τις πράξεις ανθρώπων που δε ζουν πια. Σκέφτηκα ότι μπορεί πολλοί να μη ζουν πια αλλά κάποιοι έστω και πολύ λιγότεροι θυμούνται το μεγαλείο της ψυχής και των αφειδώλευτα ανθρώπινων συμπεριφορών τους!!!!! Κι έτσι ευχαριστημένος που είχα ικανοποιήσει μια ανάγκη των εσώτερων της ψυχής μου κίνησα για τη πλατεία της " Χώρας " , όπως αποκαλούν στα νησιά την πρωτεύουσα. Και καθώς βάδιζα μέσα στα επίσης ασβεστωμένα στενά μια μικρή ξυλόγλυπτη πινακίδα με πληροφορούσε πως μέσα στο παρακείμενο στενό ήταν ο ναός της Παναγίας του καθολικού δόγματος. Πως να μην ήταν ευλογημένη εκείνη η απόγευματινή μου επίσκεψη στους χώρους κάτω απ το Κάστρο!!!! Τόσες Παναγιές είχα συναντήσει στο διάβα μου!!!!
