Διάβασα....
Κατάλαβα πως από όποια πλευρά κι αν κοίταζα, πίσω ή μπροστά μου, δεξιά ή αριστερά, έβλεπα διάσπαρτα εδώ κι εκεί μικρά παιδιά […] Άρχισα να φωνάζω, κρατώντας το κεφάλι μου, για να μην τρελαθώ. Βοήθεια! Τα πετάνε έξω από τα σπίτια τους σαν σκυλιά! Σαν αδέσποτα σκυλιά! Αδέσποτα παιδιά!
Και σκέφθηκα, προβληματίστηκα πάρα πολύ μετά από μια χτεσινή κουβεντούλα...... ένιωσα να παιδεύομαι.....
Πόσο πολύ νιώθουν την ανεστιότητα τα δυο μικρά παιδιά το διάβα της ζωής των οποίων μου έχουν διηγηθεί ...... Θάθελα να τα πάρω από το χέρι, να τρέξουμε μαζί, να ατενίσουμε τη...λευτεριά και τη ζεστασιά κι όχι μόνο..... Θάθελα να πιω ένα καφέ με τους γονείς τους και να τους πω...... Ψέξτε με..... αλλά ακούστε με..... Τα παιδιά σας κραυγάζουν. Εσείς δε τα ακούτε;;;;;; Θάθελα να τους πω ότι τα λεφτά που ξοδεύουν ασυλλόγιστα για τα δυο μικρά βλαστάρια τους τα ξοδεύουν πραγματικά ασυλλόγιστα.....
Η ευτυχία κρύβεται μέσα στα απλά, στα πολύ απλά, κρύβεται μέσα στη ζεστασιά των συναισθημάτων και στην επάρκεια των συμπεριφορών κι όχι στις χίμαιρες, όχι στις χίμαιρες μιας πλαστής ευμάρειας, ούτε μόνο στην κάθε επιθυμία της σάρκας......
Κι όταν άκουσα το αθώο κλάμα της άρνησης, που είναι φυσικό να είναι καθημερινή επειδή καθημερινή είναι η έλλειψη της μάνας-εστιάδας ένιωσα το πόνο της ψυχής τους σαν να ήταν δικά μου παιδιά!!!!
Ειλικρινά πόνεσα πολύ.
Ειλικρινά πόνεσα πολύ.
Πόσο πολύ θέλω να μπορέσω να κάνω κάτι γι αυτά.........
