Μου ανακοίνωσαν ότι σήμερα το μεσημέρι θα μαζεύονταν όλες και όλοι..... κάπου στα άκρα του οικισμού, εδώ στο Μαραθώνα.
Σκέφτηκα τότε...... θάθελα να μη μου βάλουν απουσία.....
Ανέδειξα...το θέλω μου.....
Τι αν δεν ανήκα πλέον στο κύκλο τους......
Βρήκα ένα τόσο δα μικρό τόξο να εισχωρήσω στο μικρόκοσμό τους.......
Το ήθελα άλλωστε.....
Και σαν βρέθηκα ανάμεσά τους οι μνήμες ξεπετάχτηκαν ζωηρές, έντονες....
Αιχμηρό το νόημα των στίχων......
Μα ό,τι μας δένει στα παλιά
είναι οι κακές συνήθειες
το νιώθω τώρα καθαρά
πως είναι αργά γι’ αλήθειες........
Αλλά όμορφο.....
Άκουσα, θυμήθηκα, κι όχι μόνο....
Κι όλα όσα ανακάλεσα τα εξέφρασα με εκείνη τη φράση που μ΄ αρέσει.....
Αυτό το σχολείο ήταν ένα μεγάλο σχολείο για μένα κι ας μην είχα τη μαθητική ιδιότητα.......
Τολμώ να αποκαλύψω......
Και τι δε θα έδινα να αποκτήσω αυτήν την ιδιότητα και πάλι.....
Ξαφνικά ένας άλλος στίχος ενώπιόν μου......
Τον άκουσα με σεβασμό......
Από παιδί θυμάμαι προσπαθώ
στα λάθη μου φτηνά να τη γλιτώσω
μου μάθαν να φοβάμαι ό,τι αγαπώ
και μια ζωή να φεύγω πριν να δώσω.......
Η παγωμένη μπύρα, οι ζεστοί μεζέδες κι όχι μόνο..........
έδωσαν ώθηση στη δύναμη της ανάκλησης.
Στη δική μου δύναμη των ασυνήθιστα πυρωμένων απογευματινών ωρών.......
Κάποια ακούσματα ενώ είχαν αρνητικό πρόσημο με προβλημάτισαν θετικά......
Θυμήθηκα....... και τι δε θυμήθηκα.......
Όχι και πάλι δε μετάνιωσα ενώ θα ήμουν δικαιολογημένος αν το έκανα......
Χαμογέλασα απέναντι στις αιχμηρές και άνοστες.... μνήμες μου....
Οι στίχοι του Μάνου Χατζηδάκι με ανέβαζαν ψηλά.......
Σαν πέσει η σκοτεινιά
η αναπνοή μου θα σμίξει με τ΄ αγέρι!!!!!
