Χτες βράδυ...

Χτες βράδυ καθώς τηλεφώνησα να ευχηθώ στην εορτάζουσα καπετάνισσα... σε σκέφθηκα πάλι. Σε συζητήσαμε πάλι...Σε κάθε κουβέντα μαζί της, θυμόμαστε εσένα μα κι εκείνες τις μέρες. Τις μέρες που σεργιάνιζες στα ΄Ψηλού καθώς πήγαινες στις γαλακτισμένες εκκλησιές να δώσεις στην έννοια της μάνας μιαν άλλη διάσταση... Θυμάσαι ε? Στις άνοιξες και στα φθινόπωρα του τότε...Ξέρεις η καπετάνισσα πάει καλά. Μα θέλει και τη δική σου συνδρομή, από ΄κεί που ΄σαι. Έλα πάρτη της και πάλι το χέρι. Κράτα την γερά και κατεβείτε τα σκαλάκια για τη Θεοσκέπαστη. Και σαν ο νεοκώρος ανοίξει με το παλιό σκουριασμένο κλειδί την πόρτα άστε να φύγουν αβίαστα η δική σου και η δική της αυτοσχέδια προσευχή προς την Κυρία των Αγγέλων. Εκεί κάτω από τη σκέπη του θαύματος, οι προσευχές σας θα εισακουστούν καλύτερα. Η καπετάνισσα θα αισθάνεται καλύτερα τότε και θα σε νιώθει πιό πολύ κοντά της. Να θυμηθείς να της πεις τα νέα για τον αδικοχαμένο Καπετάν Αντρέα. Τα περιμένει. Μη ξεχάσεις να κάνεις αυτά που σου είπα καρδιά μου.

Σκέψεις...

Ξέρεις καθώς πορεύομαι στη ζωή, καθώς κωπηλατώ, πολλές φορές νιώθω τη δύναμη των ανέμων... Αλλοτε πλέω με σύμμαχο τον άνεμο μα πολλές φορές η δύναμη αυτή είναι αντίρροπη της δύναμης των θέλω μου.
Πολλές φορές , στο παρελθόν, ταξίδεψα με μποφόρια πολλά. Βλέπεις , η ζωή η ίδια, με δοκίμαζε εξαιτίας των νησιώτικων γονιδίων μου, ίσως. Κι εγώ , πορευόμουν , ενώ είχα αποτινάξει τα θέλω μου, κάνοντας εκπτώσεις συνεχείς. Πόσο άπερίσκεπτα φερόμουν.... Έπρεπε να ανοίξω εκείνους τους οδηγούς χρήσης, να εντρυφήσω σ΄ αυτούς.... Έπρεπε να έχω ανοίξει τους χάρτες πορείας...
Μα θυμάσαι και την άλλη πορεία μου ; Πόσες και πόσες φορές δεν πέταξα δίπλα απ΄τους γλάρους και τ΄ άστρα του Αιγαίου; Πόσες και πόσες φορές τα βράδυα μου δεν πέταξα πάνω από τη γη του πυρός, στην προσπάθειά μου να νικήσω τους Μήδους που είχαν εισβάλει εντός μου;
Μέσα απ΄ όλα τούτα ένιωσα τη δύναμη των τραγουδιών και των στίχων τους!!! Ήταν μια εποχή που βιβλιοδετούσα τις σελίδες της ζωή μου, στο δικό μου υπόγειο βιβλιοδετείο...
Κι ύστερα...ύστερα από την αποφοίτηση από ένα σχολείο της ζωής, ανασήκωσα τους φεγγίτες της ζωής μου. Τότε είδα το πιάνο εμπρός μου. Κι άρχισα, δίχως να έχω μυυθεί στα μυστικά των πλήκτρων, να παίζω τις μελωδίες μιας προσδοκίας...Ταξίδεψα τότε...Στις απαράμιλλες ομορφιές της χώρας των ονείρων...
Λάθεψα λες;