Σήμερα στη διάρκεια μιας.......δύσκολης αναζήτησης, βρέθηκα απρόσμενα να κατεβαίνω τα σκαλοπάτια του μικρού εκδοτικού οίκου της οδού Ασκληπιού. Πολύ κοντά στη γειτονιά που μεγάλωσα και ανδρώθηκα. Πολύ κοντά στο κτίριο που στέγαζε την ιστορική Βαρβάκειο Σχολή που τέλειωσα. Καθώς άνοιξα την πόρτα η γνώριμη φιγούρα του Στρατή με υποδέχθηκε..... Με θυμήθηκε....Και με προβίβασε..όπως μου είπε αθέλητα..... Καλέ μου φίλε ήταν δυνατό να σε παρεξηγήσω;;;;;;;
Κουβεντιάσαμε για λίγο....Ο χρόνος με πίεζε...Ένιωθα τις γκρίζες διαστάσεις του....
Και καθώς άνοιξα την πόρτα για να φύγω....η γνώριμη βραχνή φωνή του Στρατή "Στάσου μη φύγεις, περίμενε να σου δώσω το Ημερολόγιο του Αρχιπελάγους.".
Μου το πρόσφερε με αφιέρωση τιμητική για μένα.
Περιττό να πω πόσες σελίδες του διάβασα ήδη...
Γράφω εδώ τις δυο τελευταίες προτάσεις της Μάρως Βαμβουνάκη που έγραψε το "αντί προλόγου".
" Το γαλανό, μπλέ, θαλασσί καράβι του, κόντρα στον καιρό ξεκινάει καινούργιο απόπλου....
Βίρα τις άγκυρες αγαπημένε μου Στρατή!".Καθώς ανέβηκα τις σκάλες για να περπατήσω και πάλι στο πεζοδρόμιο της Ασκληπιού θυμήθηκα τους στίχους της Σώτιας Τσώτου....
Tα νιάτα του έφαγε ο Στρατής
στα ναυπηγεία ολημερίς
φτιάχνει τα πιο γερά σκαριά
να παν οι άλλοι μακριά.....
και η αφιέρωση του Στρατή
