Ηλιόλουστο πρωινό ήταν.
Ένα απροσδιόριστο κάλεσμα άκουσα.
Μερικές φορές όμως η απροσδιοριστία αίρεται απρόσμενα.
Σαν κίνησα για τον επάνω μαχαλά μια φωνή στο εντός μου.
Δε θα χαθείς.
Μη φοβάσαι.
Ο γάτος, ο κεραμιδόγατος θα είναι πυξίδα σου.
Όπου κι αν πας, αυτός θα έρχεται πίσω σου.
Έχε του εμπιστοσύνη.
Υπάκουσα.
Ίσως δε μπορούσα να κάνω κι αλλιώς.
Επειδή σαν έρχεται η ώρα δε μπορείς να σταθείς εμπόδιο στην άφιξή της.
Ιδίως στην άφιξη που δεν αναγράφεται στον πίνακα αφίξεων.
Σαν είδα το γάτο ν΄ατενίζει στην ανατολή, προβληματίστηκα.
Διαισθάνθηκα τότε με τη δύναμη των χρωμάτων.
Τα χρώματα δονούνται με μια δική τους συχνότητα.
Με μια άγνωστη στους πολλούς μονάδα μέτρησης.
Αναρωτήθηκα αν ήμουν απόκληρος.
Δε ξέρω τι μου ήρθε και σκέφτηκα αυτό.
Η λογική το αρνιόταν.
Το αρνιόταν έντονα και μάλιστα εκεί που βρισκόμουν.
Η σκέψη μου κατέφυγε βιαστικά στους νόμους των αριθμών.
Είχε εμπιστοσύνη στα πορίσματά τους.
Τότε καθώς βάδιζα στο έρημο στενό μια πόρτα άνοιξε.
Με σταμάτησε μια ακαθόριστη δύναμη.
Τρεις κοπέλες με λευκούς χιτώνες με κάλεσαν να εισέλθω.
Κατάλαβα πως ήταν οι Εστιάδες της ψυχής μου.
Δεν αρνήθηκα τη κλήση.
Τις παρακάλεσα να εισέλθει και ο γάτος.
Δέχτηκαν με χαμόγελο.
Δε θα άφηνα το γάτο έξω.
Είναι πυξίδα για σένα, θυμήθηκα το ψίθυρο της άγνωστης φωνής.
Και μετά άρχισε η διήγηση των συμβάντων μιας ολόκληρης ζωής!!!!
