Παρασκευή απόγευμα...
΄Ερημη η πλατεία Κάνιγγος....
Πηγαίνω έξω απ το 6-όροφο κτίριο του άλλοτε κραταιού ΑΘΗΝΑΪΚΟΥ....
Ησυχία επικρατεί, που με εκνευρίζει ίσως...
Που ο άλλοτε πολύβουος δρόμος απ τις φωνές των παιδιών....
Κατηφορίζω τη Σολωμού...
Εκεί πριν τη Κάνιγγος βλέπω τη παλιά προπολεμική πολυκατοικία....
Το βλέμμα μου κατευθείαν στο 2ο όροφο....
Κλειστά όλα τα ρολά σε πόρτες και παράθυρα...
Παρατηρώ τα λίγα σταθμευμένα αυτοκίνητα....
Mercedes κανένα....
Μου έρχεται στο νου εκείνη η λευκή και πορτοκαλί χρώματος πινακίδα... 130/3....
Απουσία εμφανής....
Επανέρχομαι στη άδεια πλατεία...
Μελαγχολώ ίσως....
Τίποτε δε μου θυμίζει το τότε...
Διαβαίνω την έρημη Βερανζέρου...μπαίνω στη στοά Φέξη.....
Ερημιά....προβληματισμός, λίγα τα ανοιχτά μαγαζιά...
Απογοητεύομαι....
Ομως δε γίνεται....
Δε γίνεται να φτάσω στο Μοναστηράκι και να μην έχω έχω ρίξει μια ματιά....
Στο βιβλίο των ασπρόμαυρων αναμνήσεων που είχα αγοράσει λίγο πριν....
Σταματώ στου "Βενέτη".
Ελάχιστος κόσμος.
Δϊπλα μου δυο Ρωσίδες με άρωμα που παραπέμπει στη φτήνια.... μιλάνε και καπνίζουν αρειμανίως....
Ενοχλούμαι και το προσπερνώ.....
Παραγγέλνω καφέ....
Ευτυχώς τον πέτυχαν....
Ανοίγω το βιβλίο...
Μεταφέρομαι σ΄ έναν άλλο κόσμο.
Σ΄ ένα κόσμο που έφυγε αλλά που υπάρχει στο εντός μου....
Αλλάζει η διάθεση....
Ξεφυλλίζω τις σελίδες αχόρταγα....
Θέλγομαι απ την ομορφιά της ασπρόμαυρης φωτογραφίας....
Ταξιδεύω αδάπανα....
Χάνω , προς στιγμήν, την αίσθηση του χρόνου....
Ταξιδεύω εξακολουθητικά.....
Πηγαίνω στους προορισμούς της καρδιάς μου....
Ενα μήνυμα στο κινητό μου, μου διασπάει την προσοχή....
Ούτε καν που με ενδιαφέρει να το δω....
Η ματιά μου καρφώνεται στη φράση της 2ης σελίδας....
"Είναι η ώρα κάτασπρη, η έκτασις γαλάζια"
Και συνεχίζω να χάνομαι στις σελίδες του βιβλίου...
Ωωωω πόσο το ήθελα....
Είχαν αρχίσει να γίνονται όμορφες οι στιγμές μου στη γωνία Πατησίων και Γλάδστωνος....
Λέω να ξαναπάω!!!!
΄Ερημη η πλατεία Κάνιγγος....
Πηγαίνω έξω απ το 6-όροφο κτίριο του άλλοτε κραταιού ΑΘΗΝΑΪΚΟΥ....
Ησυχία επικρατεί, που με εκνευρίζει ίσως...
Που ο άλλοτε πολύβουος δρόμος απ τις φωνές των παιδιών....
Κατηφορίζω τη Σολωμού...
Εκεί πριν τη Κάνιγγος βλέπω τη παλιά προπολεμική πολυκατοικία....
Το βλέμμα μου κατευθείαν στο 2ο όροφο....
Κλειστά όλα τα ρολά σε πόρτες και παράθυρα...
Παρατηρώ τα λίγα σταθμευμένα αυτοκίνητα....
Mercedes κανένα....
Μου έρχεται στο νου εκείνη η λευκή και πορτοκαλί χρώματος πινακίδα... 130/3....
Απουσία εμφανής....
Επανέρχομαι στη άδεια πλατεία...
Μελαγχολώ ίσως....
Τίποτε δε μου θυμίζει το τότε...
Διαβαίνω την έρημη Βερανζέρου...μπαίνω στη στοά Φέξη.....
Ερημιά....προβληματισμός, λίγα τα ανοιχτά μαγαζιά...
Απογοητεύομαι....
Ομως δε γίνεται....
Δε γίνεται να φτάσω στο Μοναστηράκι και να μην έχω έχω ρίξει μια ματιά....
Στο βιβλίο των ασπρόμαυρων αναμνήσεων που είχα αγοράσει λίγο πριν....
Σταματώ στου "Βενέτη".
Ελάχιστος κόσμος.
Δϊπλα μου δυο Ρωσίδες με άρωμα που παραπέμπει στη φτήνια.... μιλάνε και καπνίζουν αρειμανίως....
Ενοχλούμαι και το προσπερνώ.....
Παραγγέλνω καφέ....
Ευτυχώς τον πέτυχαν....
Ανοίγω το βιβλίο...
Μεταφέρομαι σ΄ έναν άλλο κόσμο.
Σ΄ ένα κόσμο που έφυγε αλλά που υπάρχει στο εντός μου....
Αλλάζει η διάθεση....
Ξεφυλλίζω τις σελίδες αχόρταγα....
Θέλγομαι απ την ομορφιά της ασπρόμαυρης φωτογραφίας....
Ταξιδεύω αδάπανα....
Χάνω , προς στιγμήν, την αίσθηση του χρόνου....
Ταξιδεύω εξακολουθητικά.....
Πηγαίνω στους προορισμούς της καρδιάς μου....
Ενα μήνυμα στο κινητό μου, μου διασπάει την προσοχή....
Ούτε καν που με ενδιαφέρει να το δω....
Η ματιά μου καρφώνεται στη φράση της 2ης σελίδας....
"Είναι η ώρα κάτασπρη, η έκτασις γαλάζια"
Και συνεχίζω να χάνομαι στις σελίδες του βιβλίου...
Ωωωω πόσο το ήθελα....
Είχαν αρχίσει να γίνονται όμορφες οι στιγμές μου στη γωνία Πατησίων και Γλάδστωνος....
Λέω να ξαναπάω!!!!
