Κείνο το βροχερό πρωινό ξεκινήσαμε απ το Κιλκίς με πολύ κρύο. Ψιλόβροχο , πούσι και αέρας ήταν τα χαρακτηριστικά κείνης της ημέρας.... Ελάχιστοι ήταν οι διαβάτες στην 21ης Ιουνίου, το κεντρικό δρόμο της πόλης. Βγήκαμε γρήγορα εκτός πόλης και η εικόνα της φύσης ήταν όμορφη και με πολλά χρώματα. Ήταν άνοιξη, άνοιξη στη Μακεδονία μας......
Αφήσαμε τη Δοϊράνη στ΄αριστερά καθώς έβλεπα αντικατοπτρισμούς των νεφών στα νερά της. Ήταν όμορφα, ήταν άνοιξη......Είχε προηγηθεί μια στάση στο Δροσάτο , απαραίτητη για την αποστολή μας...... Καθώς αφήσαμε τη λίμνη, ως συνήθως ζήτησα να κάνουμε μια στάση στο Σ.Σ. των Μουριών....Τα κτίρια των Σ.Σ. μου προκαλούσαν και μου προκαλούν μιαν ιδιαίτερη έλξη, να τα πλησιάσω, να βιώσω το χτίσιμό τους με πέτρα που πετράδες καλλιτέχνες αληθινοί δημιούργησαν. Με προκαλούσαν να αφουγκραστώ τα σφυρίγματα των αμαξοστοιχιών που αέναα περνούν από μπροστά τους. Δεν κρατούσα τη φωτογραφική μου μηχανή όμως εκείνη την ημέρα.....Που πήγαινες βρε Δημήτρη, θα μου πείτε....... Καθώς φύγαμε απ το Σ.Σ. κινήσαμε για τα Πορόια, Η βροχή δυνάμωνε κι ο δυνατός αέρας πλαγιοκοπούσε το γέρικο αμερικάνικο τζιπ και το κούναγε κάπως.....Φτάσαμε αργοπορημένοι στα Άνω Πορόια με το πούσι να καθιστά την ορατότητα δύσκολη........Η όμορφη πλατεία του χωριού ήταν άδεια από κόσμο και μόνο ο σκοπός στη πύλη του στρατοπέδου προσπαθούσε να διακρίνει ποιοι είμαστε και την αποστολή μας...... Καθώς η μεγάλη μπάρα της εισόδου σηκώθηκε για να εισέλθουμε στην έδρα του τάγματος ένιωθα πως ήμουν σε ένα εντελώς άγνωστο μέρος. Εκείνο το πούσι με τρόμαζε, ποτέ μου δε κατάλαβα το γιατί......Μας πρόσφεραν ένα ζεστό τσάι στο ΚΨΜ που όλοι το είχαμε ανάγκη και η παραμονή μας ήταν εκ των πραγμάτων σύντομη αφού μας περίμεναν ψηλά στα φυλάκια του Μπέλλες...... Εκεί ήταν ο προορισμός μας. Σα βγήκαμε απ το χωριό μπήκαμε σε λασπωμένους χωματόδρομους και το τζιπ πάσχιζε να προχωρήσει δίχως να ακινητοποιηθεί..... Ο κίνδυνος να "κολλήσουμε" μέσα στη καρδιά του βουνού και του δάσους ήταν μεγάλος. Εκατέρωθεν του δασικού δρόμου πανύψηλες οξιές με τρόμαζαν περισσότερο και είχα αναρωτηθεί γιατί επέλεξα να επισκεφτώ μέρη που δύσκολα άλλη φορά θα επισκεπτόμουν...... Κάπου κάπου κάποιο ξέφωτο άφηνε τη ματιά να ξεφεύγει απ τη μονοτονία του δάσους , του απέραντου δάσους που υπάρχει πάνω απ τα Άνω Πορόια. Επισκεφθήκαμε 3 ή 4 φυλάκια αφού αυτή ήταν η διαταγή από το Σύνταγμα του Κιλκίς. Το Σύνταγμα που έδρα του είχε το στρατόπεδο "Συνταγματάρχης Αντώνιος Καμπάνης" προς τιμήν του ήρωα στρατιωτικού που γεννήθηκε στην Άνδρο και έδωσε τη ζωή του για την Ελλάδα στη μάχη Κιλκίς-Λαχανά το 1913. Βρεθήκαμε λοιπόν σε τόπους μακρινούς, απρόσιτους όπου ο άνθρωπος βρίσκεται μόνος κι αδύναμος απέναντι στα στοιχεία της φύσης...... Η παραμονή μας όμως ήταν περίεργα όμορφη. Η ώρα περνούσε γρήγορα κι αφού παραδώσαμε ότι είχαμε να παραδώσουμε.... κινήσαμε για τα Πορόια. Ήταν περασμένες τρεις το μεσημέρι, η βροχή είχε δυναμώσει, κάθε Μεγάλη Παρασκευή βρέχει........., η πείνα μας ήταν έντονη κι ελπίζαμε να βρούμε κάποιο φούρνο ανοιχτό να νιώσουμε καλύτερα........ Που να φανταστούμε ότι ο λοχαγός του λόχου διοικήσεως θα είχε μεριμνήσει για εμάς......... Καθώς φτάσαμε στην έδρα του τάγματος και πάλι, έπρεπε να ανεφοδιαστούμε σε καύσιμα, αφού οι ορεινοί δρόμοι συντελούσαν σε μεγάλη κατανάλωση καυσίμων, μας κάλεσαν και πάλι στο ΚΨΜ. Εκεί να δείτε....Φασόλια νερόβραστα με κρεμμύδι και μαϊντανό, ελιές με ντομάτα με ρίγανη απ τα γύρω μέρη, χαλβάς απ τις Σέρρες και κουραμάνα αχνιστή που πρέπει να είχε βγει απ το φούρνο πριν λίγη ώρα....... Αξέχαστο εκείνο απογευματινό γεύμα.... Τα νερόβραστα φασόλια ήταν ή μου φάνηκαν πεντανόστιμα......... Λες και δεν είχα ξαναφάει.....Αξέχαστο μου έχει μείνει εκείνο το φαγητό...... Αξέχαστη εκείνη η μέρα στα Πορόια και στο όμορφο Μπέλλες. Ήταν μια Μεγάλη Παρασκευή....... που θυμάμαι. Κι όταν ύστερα από πολλά χρόνια ξαναβρέθηκα στο πανέμορφο χωριό, απομακρύνθηκα με γοργό βηματισμό απ την παρέα των συναδέλφων μου καθώς κατευθυνόμαστε όλοι στην ταβέρνα της πλατείας........ Είχα θυμηθεί εκείνη την ημέρα καθώς απέναντι είχα δει τις εγκαταστάσεις του στρατοπέδου. Όμως δεν υπήρχε ψυχή εκεί......Η μπάρα της εισόδου κατεβασμένη, πιασμένη με αλυσίδες και με λουκέτα, τα κτίρια παρατημένα και σκοτεινά, δίχως ζωή. Έτσι άφησα τη ματιά μου να ανακαλέσει τις μνήμες μου για εκείνη τη Μεγάλη Παρασκευή........Και προσδοκώ να πάω και πάλι στα Άνω Πορόια!!!! Για να νιώσω και πάλι εκείνες τις στιγμές της νιότης μου!!!!
