Αφού κλείστε την μουσική του blog ( στα δεξιά του ) δείτε κι ακούστε το βίντεο. Είναι ομιλία του ευρωβουλευτή Daniel Cohn-Bendit στο Ευρωπαϊκό Κουνοβούλιο, σχετικά με το οικονομικό πρόβλημα της χώρας μας. Το απόλαυσα κι ευχαριστώ το συμμαθητή μου από τη Βαρβάκειο Κ.Τ. που μου το έστειλε.
Σάββατο 15 Μαΐου 2010
Συνταγή επιτυχίας για τις εξετάσεις
Διαβάστε εδώ το άρθρο του Πανεπιστημιακού κ. Γιώργου Πιπερόπουλου σχετικά με το πως πρέπει τα παιδιά μας να πάνε και να συμπεριφερθούν στη διάρκεια των εξετάσεων. Μου άρεσε πολύ το άρθρο.
Μαγιάτικο φεγγάρι
Kάτω απ΄το φεγγάρι εσύ.
Κι ο ίσκιος σου δείχνει νάμαι εγώ.
Οι μεταφορείς ονείρων έφυγαν.
Ευωδιάζουν τα μαγιάτικα νυχτολούλουδα.
Το βλέμμα σου κατευθύνεται στο φάρο της νιότης μου.
Κι εγώ προσδοκώ να εγκλωβίσω τα δικά σου φωτόνια.
Μια αέναη ανατροφοδότηση των χρωματισμένων σκέψεων επιτελείται.
Εκατέρωθεν υπάρχουν ενεργειακά πεδία.
Κι εσύ μεταφύτευσες το γιασεμί συλλαβίζοντας έρωτα.
Οι σιωπές σου κραύγαζαν παλαιόθεν!!!
Κι ο ίσκιος σου δείχνει νάμαι εγώ.
Οι μεταφορείς ονείρων έφυγαν.
Ευωδιάζουν τα μαγιάτικα νυχτολούλουδα.
Το βλέμμα σου κατευθύνεται στο φάρο της νιότης μου.
Κι εγώ προσδοκώ να εγκλωβίσω τα δικά σου φωτόνια.
Μια αέναη ανατροφοδότηση των χρωματισμένων σκέψεων επιτελείται.
Εκατέρωθεν υπάρχουν ενεργειακά πεδία.
Κι εσύ μεταφύτευσες το γιασεμί συλλαβίζοντας έρωτα.
Οι σιωπές σου κραύγαζαν παλαιόθεν!!!
Μαρίνα Καραγάτση
Το κείμενο που ακολουθεί δανείζομαι από το ιστολόγιο της φίλης και καλής μου συναδέλφου κ. Α.Σ. που υπηρετει στην Ανδρο.
Την είχα γνωρίσει πριν από λίγα χρόνια σε ένα ταξίδι προς την Άνδρο. Μου μίλησε πρώτη. Πρέπει να την εντυπωσίασε μια σουρεαλιστική σκηνή. Με την κόρη μου είχαμε επισκεφθεί το μαγαζάκι με τα αρώματα του πλοίου και ήταν η ώρα της...γευσιγνωσίας των αρωμάτων που είχαμε κουβαλήσει. Και να την ενόχλησε το εγχείρημα, δεν το έδειξε καθόλου, αντίθετα, μας έπιασε κουβέντα σαν να μας γνώριζε. Ξεχάσαμε τους υπόλοιπους και χαθήκαμε σε μια συζήτηση ταξίδι στο χώρο και στο χρόνο. Το να μιλάς με τη Μαρίνα Καραγάτση είναι σαν να ανταμώνεις με κόσμους που μόνο στη φαντασία σου υπήρχαν και τώρα ζωντάνεψαν όλοι μαζί: Ο Καραγάτσης, ο Εμπειρίκος, ο Ελύτης, γίνονται καθημερινοί άνθρωποι, κάθονται δίπλα σου, τους αγγίζεις, τους βλέπεις να σχεδιάζουν καθισμένοι στα μπαγκάλια μιας αυλής, ένα απόγευμα Αυγούστου, να ανοίξουν ένα μπακαλικάκι στην Αθήνα το χειμώνα. Και γελάνε σαν παιδιά. Και γελάνε όπως γελάνε οι μεγάλοι ποιητές.
Μέσα από τα λόγια της ζωντανεύει ο τόπος της, ο τόπος μου, η Άνδρος, οι κοπέλες του, (η μάνα μου), που δούλευαν στα σπίτια των πλουσίων καραβοκύρηδων και αρχόντων στην Αθήνα, (στο σπίτι της). Στα καράβια τους μπάρκαραν οι θείοι μου, ο πατέρας μου. Στα καράβια του παππού της, του προπαππού της, των συγγενών της.
Στην Άνδρο του '50, η Μαρίνα γεύεται τη συντροφιά των ποιητών, το φως, το βράχο. Φωτογραφίζεται δροσερή από τον Εμπειρίκο στο Μπατσί. Δεν το ήξερα τότε. Βρέθηκα μπροστά της σε μια έκθεση φωτογραφίας του Εμπειρίκου, λίγο καιρό μετά, κι ενώ πολλά είχαν αλλάξει και στη δική μου ζωή. Η Μαρίνα στο πλοίο με το βιβλίο και το γάτο, η Μαρίνα δίπλα στη θάλασσα, το χθες, το σήμερα, το αύριο. Εγώ και η φωτογραφία και τα μεγάλα μαύρα μου γυαλιά.
Χθες πήρα το καινούριο της βιβλίο( Το ευχαριστημένο ή οι δικοί μου άνθρωποι), σήμερα το τέλειωσα. Δεν άντεξα να το καθυστερήσω άλλο.
Ήταν όλοι εκεί. Όλα. Η ζωή της. Ο πατέρας της, η μάνα της, η γιαγιά της.
Το νησί. Η Αθήνα του '50. Η ανδριώτικη κοινωνία, η ντοπιολαλιά (αχ αυτές οι αιτιατικές μας που μοιάζουν ονομαστικές), τα πανηγύρια, η Χώρα. Αληθινοί άνθρωποι, μυθικοί άνθρωποι. Ο συγγραφέας και οι δαίμονές του. Ο πατέρας και ο μύθος του.
Η Λασκαρώ, η Ανδριώτισσα υπηρέτρια, η Μίνα, η Ανδριώτισσα αρχόντισσα, τις ενώνει η ίδια ματιά, η ίδια ψυχή. Η ψυχή της. Η ψυχή μας.
Στο αυλιδάκι της Άνδρου που ζωγράφισε η μάνα της, το σκηνικό της τελευταίας πράξης, του μικρού της παραδείσου. Σε μια γωνιά του κι εγώ μαγεμένη. Είναι και δικός μου αυτός ο παράδεισος, τώρα πια...
Η φωτογραφία:Ιούλιος 1955. Μαρίνα Καραγάτση, Οδυσσέας Ελύτης στο Μπατσί. Από το λεύκωμα «H Ανδρος του Ανδρέα Εμπειρίκου»
Μέσα από τα λόγια της ζωντανεύει ο τόπος της, ο τόπος μου, η Άνδρος, οι κοπέλες του, (η μάνα μου), που δούλευαν στα σπίτια των πλουσίων καραβοκύρηδων και αρχόντων στην Αθήνα, (στο σπίτι της). Στα καράβια τους μπάρκαραν οι θείοι μου, ο πατέρας μου. Στα καράβια του παππού της, του προπαππού της, των συγγενών της.
Στην Άνδρο του '50, η Μαρίνα γεύεται τη συντροφιά των ποιητών, το φως, το βράχο. Φωτογραφίζεται δροσερή από τον Εμπειρίκο στο Μπατσί. Δεν το ήξερα τότε. Βρέθηκα μπροστά της σε μια έκθεση φωτογραφίας του Εμπειρίκου, λίγο καιρό μετά, κι ενώ πολλά είχαν αλλάξει και στη δική μου ζωή. Η Μαρίνα στο πλοίο με το βιβλίο και το γάτο, η Μαρίνα δίπλα στη θάλασσα, το χθες, το σήμερα, το αύριο. Εγώ και η φωτογραφία και τα μεγάλα μαύρα μου γυαλιά.
Χθες πήρα το καινούριο της βιβλίο( Το ευχαριστημένο ή οι δικοί μου άνθρωποι), σήμερα το τέλειωσα. Δεν άντεξα να το καθυστερήσω άλλο.
Ήταν όλοι εκεί. Όλα. Η ζωή της. Ο πατέρας της, η μάνα της, η γιαγιά της.
Το νησί. Η Αθήνα του '50. Η ανδριώτικη κοινωνία, η ντοπιολαλιά (αχ αυτές οι αιτιατικές μας που μοιάζουν ονομαστικές), τα πανηγύρια, η Χώρα. Αληθινοί άνθρωποι, μυθικοί άνθρωποι. Ο συγγραφέας και οι δαίμονές του. Ο πατέρας και ο μύθος του.
Η Λασκαρώ, η Ανδριώτισσα υπηρέτρια, η Μίνα, η Ανδριώτισσα αρχόντισσα, τις ενώνει η ίδια ματιά, η ίδια ψυχή. Η ψυχή της. Η ψυχή μας.
Στο αυλιδάκι της Άνδρου που ζωγράφισε η μάνα της, το σκηνικό της τελευταίας πράξης, του μικρού της παραδείσου. Σε μια γωνιά του κι εγώ μαγεμένη. Είναι και δικός μου αυτός ο παράδεισος, τώρα πια...
Η φωτογραφία:Ιούλιος 1955. Μαρίνα Καραγάτση, Οδυσσέας Ελύτης στο Μπατσί. Από το λεύκωμα «H Ανδρος του Ανδρέα Εμπειρίκου»
Μια ζωγραφιά της Ανδρου
Eνα έργο της ζωγράφου Νίκης Καραγάτση που δείχνει το Παραπόρτι της Χώρας στην Ανδρο.
To μονόγραμμα του Οδ. Ελύτη.
Αφού κλείστε την μουσική του blog (στα δεξιά του) ακούστε τα βίντεο. Οι φωνές είναι της Ιουλίτας Ηλιοπούλου και του Μίκη Θεοδωράκη. Και τα λόγια περιέχουν Ανδρο... Ξέρω τι λέω...
Και ο λόγος του Ελύτη διεισδυτικός...
Και στην αγάπη ξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνος.
Από παντού...
Για σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός να μ΄ οδηγεί το χέρι...
Και στην αγάπη ξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνος.
Από παντού...
Για σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός να μ΄ οδηγεί το χέρι...
Απογοητεύει το εκπαιδευτικό μας σύστημα
Διαβάστε εδώ το δημοσίευμα από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Με προβλημάτισε πολύ.
Τελευταία σελίδα
Διαβάστε εδώ το δημοσίευμα του κ. Παντελή Μπουκάλα από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ που αναφλέρεται στον απελθόντα... Αντώνη Καρκαγιάννη.
Νικόλαος Ματσανιώτης, οφειλή εσαεί
Διαβάστε εδώ για τον Ακαδημαϊκό άρχοντα της Παιδιατρικής Επιστήμης. Η απώλειά του είναι σημαντική για την κοινωνία.
Εχουν και οι Τουρκοκύπριοι αγνοουμένους
Διαβάστε εδώ τις απόψεις του συγγραφέα Βασίλη Γκουρογιάννη, σχετικά με τα γεγονότα της Κύπρου, το 1974. Η ιστορία πάντα διδάσκει...
Η χτεσινή εκδήλωση στο ΓΕΛ Πικερμίου
Αψογη η χτεσινή εκδήλωση στο Γενικό Λύκειο Πικερμίου. Μπράβο στους συναδέλφους και στα παιδιά που δημιουργήσαν με τέτοιο μεράκι και με τόση όρεξη. Μου άρεσαν ιδιαίτερα οι αναφορές στην Μαρίνα Καραγάτση και οι φωτό στο ποτάμι του Πικερμίου. Το pps που αναφερόταν στο τελευταίο έβγαζε πολλές περιβαλλοντικές ευαισθησίες. Μπράβο και στο κ. Δ/ντή με τον οποίο είμαστε συμφοιτητές στο εν Αθήνησι... Μα μπράβο και στο συνάδελφο Αντώνη Λαζαρή που οι δρόμοι μας διασταυρώθηκαν στο Λαύριο, στη Κερκίνη, στο Σουφλί και αλλού. Πάντα τέτοια Αντώνη.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)