Eντυπωσιακά χρώματα
Oι βράχοι κάτω από τη παραλιακή λεωφόρο στο Μπερούτι.
Και η πόλη από αεροπλάνο. Δεξιά κάτω οι μνήμες έντονες.
Σαν πήρα το περιοδικό από το ταχυδρομικό κουτί, ταξίδεψα. Ταξιδεύω ακόμη... Δικαίωμά μου, δίχως να έχω κάνει κράτηση θέσης. Και είμαι στο κατάστρωμα του "CYNTHIA". Θέλω να βλέπω το γαλάζιο και να ατενίζω τα όνειρα. Αυτά που μου κομίζουν οι γλάροι της Μεσογείου.
Το εισιτήριο για το ταξίδι ήταν... ένα κείμενο σε ένα περιοδικό που έλαβα.
"Η μνήμη μας όπου και να την αγγίξεις πονεί
ο ουρανός είναι λίγος
θάλασσα πια δεν υπάρχει....
Θα γίνει η ανάσταση μιαν αυγή
θα ροδαμίσει του όρθρου η μαρμαρυγή,
θα ξαναγίνει το πέλαγος και πάλι το κύμα θα τινάξει
την Αφροδίτη".
Ταξίδεψα προς νότον και ανατολάς.
Ενα ελαφρό αεράκι με πήγε στα χρόνια της νιότης μου.
Θυμήθηκα τη πολυκατοικία με το Φοίνικα, πάνω από τα ξενοδοχεία στο Μπερούτι.
"΄Εδώ έμενε" , μου είπαν.
"Δες τι όμορφα λουλούδια έχει το σπίτι αυτό", συνέχισαν.
Και οι χειμώνες είχαν το δικό τους Μάη εκεί...σκέφτηκα.
Από εκεί ατένιζε το νησί "του", υπέθεσα.
Κι ο λόγος του γινόταν πιό ξάστερος, πιό γλυκός, πιό εκφραστικός, σύμμικτος με τη δροσιά της θάλασσας.
Την φιλούσε εκείνη τη θάλασσα ο ποιητής.
Φιλιά ερωτικά της έδινε.
Και εκείνη, γνήσια θηλυκή ύπαρξη, τον αντάμοιβε με έμπνευση.
Με σκέψη πρωτόγνωρη και με έκφραση ζωντανή.
Είμαι ακόμη εκεί.
Ψάχνω το φάρο που με μαγνήτιζε τα βράδια.
Τον αναζητώ στη παλιά του θέση, αλλά ματαιοπονώ.
Τον μετέφεραν τα βόλια....
Αναζητώ τα παιδιά του τότε...
Η απόλυτη αποτυχία στην αναζήτηση.
Ενα δάκρυ της καρδιάς μου για το τότε που πέρασε...
Μα και ένα χαμόγελο της ψυχής μου που ο ποιητής με ταξίδεψε εκεί.
Στη πόλη της έμπνευσης.
Της δικής του και της δικής μου.
