Εκείνο το πρωί στο Μεγάλο Χωριό η φύση με προκαλούσε ασύστολα με την ομορφιά της. Γρήγορα διαπίστωσα ότι κάθε προσπάθεια...... να αντισταθώ στη καταγραφή της ομορφιάς του χωριού ήταν μάταιη και η φωτογραφική μηχανή γρήγορα θα υπερθερμαινόταν. Κάθε σοκκάκι , κάθε πόρτα και κάθε γωνιά του χωριού ήταν αφορμή για το πάτημα του κουμπιου της μηχανής μου. Είχε προηγηθεί η ανάβαση στη καταπράσινη ρεματιά με τα πάμπολλα ρυάκια και τα άπειρα μικρά και μεγάλα δέντρα και η σκέψη μου είχε καταστεί άναρχη ως προς το τι ακριβώς θα αποτύπωνα. Είχα αρχίσει να μη συνειδητοποιώ την έννοια του χρόνου εκεί. Ήταν μια περίεργη αίσθηση της σκέψης μου που έτεινε να καταστεί "ερωτική". ΄Ηταν όμως και είναι φυσικά ένα πανέμορφο τοπίο.
Σαν βγήκα από τη ρεματιά και φυσικά η διαδρομή ήταν vice-versa θέλησα να επισκεφτώ το κτίριο του σχολείου αφού είχε εξάψει τη φαντασία μου η ιστορία και η χρήση του κτιρίου στα χρόνια της κατοχής. Δυο-τρεις κυρίες που συνάντησα τυχαία στη πλατεία με το κίτρινο περίπτερο ( πόσο όμορφη αλήθεια είναι κι αυτή η πλατεία) φάνηκαν πρόθυμες να με βοηθήσουν στην αναζήτησή μου και μάλιστα μια από αυτές μου μίλησε για τη παρουσία στο σχολείο ως γιατρού του Πέτρου Κόκκαλη ο οποίος ήταν παππούς του σημερινού ευρωβουλευτή. Ο πλούτος των μικρών ιστοριών που μάθαινα ήταν μεγάλος και σκέφτομαιι πόση αξία έχουν για το κάθε τόπο η καταγραφή αυτών των ιστοριών άρα και η καταγραφή της τοπικής ιστορίας για τις γεννιές που έρχονται.........
Καθώς τα στενά από τη πλατεία ως το σχολείο ήταν όλα κατηφορικά γρήγορα έφτασα στο σχολείο. Με εντυπωσίασε το κτίριο, η επικρατούσα καθαριότητα στο σχολικό προαύλιο και σκέφτηκα πως έπρεπε να αφιερώσω λίγο περισσότερο χρόνο απ όσο είχα υπολογίσει για να βγαλω φωτογραφίες του χώρου. Κάποια στιγμή η ματιά μου φτερούγησε προς το απέναντι Παλιό Μικρό Χωριό και το δάσκαλό που υπηρετούσε εκεί εκείνη την αποφράδα Κυριακή της κατολίσθησης....... Ωστόσο ο λαμπρός ήλιος σε συνδυασμό με το ατέλειωτο πράσινο του γύρω τοπίου αύξανε τη διάθεση και συνειδητοποιούσα το πόσο ευχαριστημένος έπρεπε να νιώθω εκεί, όπως και ένιωθα..........
Ξαφνικά δίπλα απ τη κύρια είσοδο του σχολείου μια προτομή..... Κανένας ευεργέτης θα είναι σκέφτηκα, που θα έφτιαξε κάποιες αίθουσες ή θα δώρησε κάποια εποπτικά όργανα..... Όμως ο άντρας της προτομής έδειχνε ή και υπενθύμιζε στον επισκέπτη του χώρου έναν ήρωα. Έναν δάσκαλο ήρωα που υπηρετούσε εκεί και ο οποίος εκτελέστηκε απ τα ιταλικά στρατεύματα επειδή αγαπούσε τον τόπο του και την Ελλάδα.
Στάθηκα απέναντι από την προτομή και δυσκολεύτηκα να κρατήσω τη συγκίνησή μου. Ένιωσα να στέκομαι προσοχή σαν μια ελάχιστη τιμή στη μνήμη εκείνου του εκπαιδευτικού που έδωσε τη ζωή του για τη πατρίδα του-πατρίδα μας. Πόσο θά ήθελα να γνωρίσω την ιστορία της ζωής του......... Μα δυσκολεύτηκα να στέκομαι για αρκετό-σχετικά- χρόνο μπροστά στον ήρωα δάσκαλο του Ευρυτανικού χωριού. Λίγο πριν βγω από το προαύλιο του κλειστού σήμερα διδακτηρίου πέρασα μπροστά από την κύρια είσοδο, έκλεινα τη κεφαλή μου ως ένδειξη σεβασμού και τράβηξα προς τη σιδερένια πόρτα την άκρη του προαυλίου.
Τι με έπιασε όμως και επανέφερα απ τις μνήμες μου στίχους απ το τραγούδι του Λουδοβίκου των Ανωγείων.......
Είδα σοφούς να απορούνε
κι ανθρώπους να απαντούν
για το χορτάρι που ανεβαίνει
ακόμη κι όταν το πατούν!!!!
